Bræðrabandið - 01.06.1979, Blaðsíða 8

(3. Mós. 19, 2). „Og nú, ísrael, hvers krefst Drottinn,
Guð þinn, af þér nema þess, að þú óttist Drottin, Guð
þinn og gangir því ávallt á hans vegum, og að þú elskir
hann og að þú þjónir Drottni, Guði þínum, af öllu
hjarta þínu og af allri sálu þinni.“ (5. Mós. 10,12). „En
þú skalt elska náunga þinn eins og sjálfan þig, ég er
Drottinn“ (3. Mós. 19,18).
Það var hjartað sem Guð vildi. Hversu oft var hann
ekki harmþrunginn yfir ísrael vegna þeirra hörðu og
óhlýðnu hjarta. Á friðþægingardeginum, sem táknaði
dómsdaginn — á deginum sem ákveðið var hver skyldi
lifa og hver skyldi deyja — þá fór ákvörðunin, ekki
eftir því hve mörgum siðum þeir höfðu tekið þátt í eða
hve margar fórnir þeir höfðu fært, heldur hvort þeir
höfðu rannsakað hjörtu sín og væru sáttir við Guð.
Guð sagði, „Og þjá yður. .. Því að hver sá, er eigi þjáir
sig þennan dag, skal upprættur verða úr þjóð sinni“
(3. Mós. 27-29).
Er hjarta þitt sátt við Guð? Treystir þú daglega því
dýrmæta blóði sem rann frá altari Golgata? Hefur þú
falið vorum mikla æðstapresti Jesú Kristi hinum
réttláta, líf þitt? Hefur þú gefið hjarta þitt og líf, og
helgað það algjörlega þjónustu hans.
Hin langa ganga til hinnar himnesku Kanaan er
næstum búin. Ef við göngum í hinu frelsandi ljósi sem
skín frá helgidómi hans þá er hann vel fær um að leiða
okkur yfir eyðimörk syndarinnar til hins fyrirheitna
lands. ó, að vera þar á hinum mikla degi þar sem Guð
mun vera með mönnunum um alla eilífð, þar sem
hann murfdvelja á meðal þeirra, og þeir munu verða
blóðkeypta dýrleggjörða fólkið hans að eilífu.
Þú og ég verðum að vera á meðal þeirra.
Spurningar til umrœðu:
1) Hvaða samband er milli félagsskapar við Guð
(Guð dvelur hjá mönnunum) og vegar frelsunar-
innar?
2) Hvað var það sem frelsaði Ísraelíta? Blóð dýrs-
ins? Að taka þátt í siðum lögmálsins? Trú sem
var sýnd með fórnfærslunni?
3) Hvað mörgum sinnum gat Ísraelíta verið fyrir-
fefið áður en hann var talinn glataður?
ljósi þeirra staðreyndar að dagleg fórn tákni
úthellt blóð Krists fyrir ísraelsþjóð, hversvegna
var þá nauðsynlegt fyrir syndarann að færa sína
eigin fórn?
5) Hvað er aðal munurinn á heiðnum fórnum og
fórnum Biblíunnar?
6) Af hverju var dauði staðgengils nauðsynlegur
frelsuninni, og af hverju þurfti sonur Guðs að
vera valinn sem staðgengill? Af hverju ekki
einhver annar?
7) Af hverju þurftu menn bæði prest og fórn?
Mánudagurinn 22. október
Viðureign okkar
við daglega synd
Eftir Manfred Boettcher
Helgidómurinn gefur okkur lykilinn að skilningi
á starfi Krists okkur til frelsunar.
Af hverju er það svo þýðingarmikið fyrir trú okkar
að við rannsökum vandlega helgidóminn? Mikilvægi
hins mikla sáttaverks Krists og hans einstæða þjón-
usta fyrir okkur í dag mætir litlum skilningi jafnvel
hjá þeim sem segjast vera fylgjendur hans. Hver er
ástæðan fyrir þessu? Þrátt fyrir þá staðreynd að
hlutverk Krists sem æðsti prestur okkar er þunga-
miðja kristinnar trúar, þá nemum við ekki þennan
þýðingarmikla sannleika eins og við ættum. Við lesum
í Hebreabréfinu: „En höfuðinntak þess, sem sagt hefir
verið, er þetta: Vér höfum þann æðsta prest, er settist
til hægri handar hástóls hátignarinnar á himnum.
Helgiþjón helgidómsins og tjaldbúðarinnar, hinnar
sönnu, sem Drottinn reisti, eigi maður.“ (Heb. 8,1. 2.)
í meira en þúsund ár hafði Tjaldbúðin, og síðar
musterið, verið staðir þar sem Guð sýndi á áhrifamik-
inn hátt frelsunaráformið, til að festa það í hugum
fólks síns. Öll þjónustan þar og allur útbúnaður
notaður — allt — beindi athyglinni að Kristi „því að í
honum býr öll fylling guðdómsins líkamlega“ (Kól. 2,
9) Hinn gamli helgidómur var fyrir löngu hættur að
vera til. í stað skuggans, sem hafði beint augum
fólksins að starfi Krists og sáttagjörðinni, var kominn
raunveruleikinn í Jesú. Nú horfum við með trúaraug-
um til; „helgiþjóns helgidómsins og tjaldbúðarinnar,
hinnar sönnu, sem Drottinn reisti, eigi maður.“ (Heb.
8, 2). Eitthvað áríðandi er að gerast þar, sem er
nauðsynlegt frelsun okkar.
Synd Adams og Evu í Edensgarði, var upphafið að
djúpum aðskilnaði milli Guðs og þeirra sem hann
elskaði. Hræðilegur kraftur — synd — hafði troðið sér
inn í hina fögru sköpun Guðs. Guð getur ekki umborið
þennan óboðna gest um eilífð. Nei, hann verður að
útrýma honum. Allt mannkynið hefur verið mengað
af synd. Jafnvel með sterkum viljastyrk, og mikilli
einbeitni og viðleitni, þá er það manninum ómögulegt
að frelsa sjálfan sig frá þrældómi syndarinnar. Þetta
er satt jafnvel fyrir þá sem eru siðferðislega til
fyrirmyndar. Rómverjabréfið 3, 23 segir greinilega,
„Því að allir hafa syndgað og skortir Guðs dýrð.“
Vegna syndar missti maðurinn hinn mikla kærleika á
Guði og setti í staðinn kærleika á sjálfum sér. Þess
vegna er syndarinn ekki í því ástandi að geta uppfyllt
vilja Guðs. Sá sem velur veg syndarinnar, hafnar
Guði, hafnar lífinu, því Guð er uppspretta lífsins. Sjá
Desire of Ages bls. 764.