Dagblaðið Vísir - DV - 12.11.2005, Blaðsíða 23

■ LAUGARDAGUR 12. NÓVméEÖ5o$t~23~
„Ég er stolt af honum syni mín-
um og má vera það enda stendur
hann sig vel og er að gera góða
hluti," segir hún þar sem hún situr
inni á fallegri skrifstofu sinni í Hús-
stjómarskólanum við Sólvallagötu.
Margrét er nýlega komin heim frá
Þýskalandi en þangað fer hún
tvisvar á ári með sonarson sinn í
heimsókn. Hún á líka dóttur í
Houston í Bandaríkjunum en þar er
dóttir hennar Ester gift og býr með
manni og dóttur. Ester vinnur hjá
Deloitte & Touche en maður hennar
er tölvunarfræðingur og vinnur við
eitthvað sem Margrét kann ekki að
nefna.
„Hún hefur það gott, þau em
bæði hámenntuð og eiga litía stúlku
sem ég reyni að hitta þegar ég get.
Fer tvisvar á ári í heimsókn til bam-
anna minna," segir Margrét sem
saknar þess að þau skuli ekki bæði
verða búsett hér á landi.
En hver er þessi kona sem skaust
fram á sjónarsviðið fýrir ekki löngu
síðan? Kona á miðjum aldri, tákn-
gervingur hinnar hagsýnu húsmóð-
ur. Rösk, hress og eiturskemmtileg,
með hlutína á hreinu.
Ætlaði í hjúkrun
„Ég er frá Selfossi, fædd þar og
alin upp. Faðir minn Sigfús starfaði
hjá Kaupfélagi Ámesinga en Ester
móðir mín var hárgreiðslumeistari,
sú eina á Suðurlandinu, held ég,“
segir hún og bætir við að þau hafi
verið sex systkinin. Fjórar dætur og
tveir synir. Eftir hefðbundið nám fór
Margrét til Bandaríkjanna og var þar
skiptinemi í eitt ár en þegar hún
kom til baka innritaði hún sig í
Hússtjórnarkennaraskóla fslands í
Reykjavík.
Margrét segist reyndar hafa ætí-
að í hjúkrun en sumarið sem hún
kom heim var ekki tekið inn í skól-
ann fyrr en eftir áramót og hún hafði
ekki þolinmæði til að bíða eftir því.
„Ég var ánægð í skólanum og hafði
gaman af náminu sem varði þrjú og
hálft ár en það gaf mér rétt til að
kenna á Húsmæðraskólum og ég var
sátt við það,“ rifjar Margrét upp.
En Margrét fór ekki að kenna;
ekki nærri því strax. Hún réði sig
þess. í stað sem ráðskona á sjúkra-
húsið á Selfossi. Þar segist hún hafa
lært ótrúlega mikið af konunum sem
þar unnu. Nefnir sem dæmi að þær
hafi teldð slátur þannig að enginn
varð þess var.
„Þær unnu sér þetta svo létt að
það tók enginn eftir því, eins og það
getur nú fylgt því mikið umstang að
taka slátur. En ekki hjá þessum kon-
um,“ segir Margrét og bætir yið að
þannig hafi það verið með ýrrúslegt
fleira sem þessar mætu konur tóku
sér fyrir hendur; þær hafi kunnað að
vinna.
Örlagadans í Gullfossi
Á Selfossi var Margrét ógift en
eignaðist dóttur sína Ester Ágústu
með manni sem hún var með um
tíma. Þau fóru hvort sína leið en eig-
inmaður hennar Sigurður Pétursson
beið hennar handan við heiðina,
Mæðginin Margrétmeð Sigfúsi syni
sinum þegar hann var tíu eða ellefu
ára. Idolið hans var Geir Sveinsson og
honum tókstþað sem hann ætlaði sér;
aðspiia með Islenska landsliðinu.
Systkinin Ester Ágústa og Sigfús Á
milli þeirra eru fimm ár en þau eru
afskaplega samrýmd. EsterÁgústa býr i
Bandarikjunum með indverskum eigin-
J manni slnum og dóttur.
eða gott betur.
„Ég hitti hann um borð í Gullfossi
á leið til Osló. Hann bauð mér upp í
dans og ég hef dansað við hann síð-
an,“ segir Margrét hlæjandi. Hún var
í ferðinni að spóka sig í fríi.
Fyrsta árið bjuggu þau á Selfossi
en fluttu síðan í bæinn og nokkrum
árum síðar fæddist sonurinn Sigfús.
Fleiri hafa börnin ekki orðið en Mar-
grét yppir öxlum og svarar spum-
ingunni um hvers vegna börnin hafi
ekki orðið fleiri þannig að líklega
hafi hún ekki mátt vera að því.
„Ég var alltaf að vinna og gaf mér
aldrei tíma til þess. En ég er ógurlega
sátt við þau böm sem ég á og hefði
ekki getað verið heppnari með börn-
in mín," útskýrir Margrét glaðlega.
„Fúsi stefndi að því
Ijóst og leynt að verða
góður eins og Geir."
Geir Sveinsson fyrirmyndin
Sigfús, sonur hennar, er í
Magdeburg og leikur þar handbolta
við góðan orðstír. Hann er duglegur
við það í einverunni úti að spjalla við
konurnar á barnaland.is og skefur
ekki utan af skoðunum sínum þar.
Margrét hlær og segir að þar sé hon-
um rétt lýst. Feimnin hafi ekki verið
að drepa hann Sigfús í gegnum árin.
„Hann hefúr alltaf verið hreinn
og beinn og það hefur alltaf verið
gaman að honum. Fúsi var ákveðinn
í því snemma að verða handbolta-
maður. Geir Sveinsson bjó í næsta
húsi við okkur i Drápuhlíðinni og
hann var idolið. Fúsi stefndi að því
ljóst og leynt að verða góður eins og
Geir," segir Margrét en eins og flest-
ir vita em Hlíðarnar á svæði Vals og
því lá beint við að þangað lægi leið
Sigfúsar.
Vöfflur í Valsheimilinu
Margrét fylgdist með syninum
eins og aðrar mæður, horfði á leiki,
hjálpaði til við að safna fyrir ferðum
og bakaði vöfllur í Vcdsheimilinu.
„Hann gifti sig ungur og eignaðist
son. Hjónabandið entist í níu mán-
uði en sonur hans Alexander Sigurð-
ur hefur fylgt honum síðan. Og
ömmu og afa í Drápuhlíðinni því
hann kemur oft og er hjá okkur. Það
er afskaplega gott samband á milli
okkar og móður hans sem er rúss-
nesk. Hún býr með öðrum manni og
þau eiga saman litía dóttur sem nú
er fjögurra ára. Alexander er orðinn
tíu ára og stoltur af pabba sinum en
það eru ekki nema nokkrir dagar.
síðan við komum frá Fúsa í Magde-
burg," segir Margrét og bætir við að
þau Fúsi hafi alltaf verið miklir og
góðir vinir.
Fólkið okkar ekki sóðar
í fyrra var hleypt af stokkunum
nýjum þætti á Skjá einum. Allt í
drasli með Margréti og Heiðari
snyrti. Þau gætu ekki verið ólíkari,
en á einhvem hátt, svo óskaplega fi'n
saman í þættínum. Margrét segist
ekki hafa vitað hvaðan á sig stóð
veðrið þegar hún fékk upphringingu
frá Saga film og var beðin að koma í
smávegis spjaU sem ekki væri hægt
að tala um í síma. Forvitnin rak hana
af stað og hún mætti í spjallið,
„Ég var beðin að taka þetta að
mér, og því ekki? Ég sló til og hef haft
mjög gaman af þessu. Sérstaklega
þegar ég finn að við höfum getað
hjálpað fólki til að koma sér aftur á
réttan kjöl," útskýrir Margrét og seg-
ir að það sé mergurinn málsins.
Fólkið sem þau heimsæki sé ekki
endilega sóðar. Það megi miklu
ffemur segja að það hafi gefist upp.
Sé komið í vítahring með heimilið
sem það nái sér ekki út úr.
Gengur vel með Heiðari
„Draslið hefur vaxið fólki yfir höf-
uð og það veit ekki hvar það á að
byrja," heldur Margrét áfram. „Oft er
fólk með svo mikið dót í kringum sig
sem það hefur engin not fyrir. Vand-
inn liggur líka í því að hlutirnir eigi
sér ekki sinn stað og þegar svo er, þá
finnur fólk aldrei neitt. Við hjálpum
fólki fyrst og fremst að koma sldpu-
lagi á heimilið og síðan getur þáð
oftast haldið í horfinu eftir það."
Margrét segir að í einstaka tilfell-
um hafi hún haft fregnir af fólki sem
það hafi heimsótt sem gangi bara
hreint ágætíega að halda heimili
sínu í lagi áfram.
Draslið er ekta
Margrét neitar því að draslið sé
sviðsett. Það sé alls ekki svo. Heimil-
in líti nákvæmlega út eins og sýnt sé.
Þegar þau Heiðar birtist viti þau ekk-
ert nema heimilisfangið og viðbrögð
þeirra séu alveg ekta þegar þau mæti
á staðinn. Þau tali um hlutina og
samskipti við húsráðendur séu ekki
leikin á neinn hátt. Síðan tekur
hreingerningarliðið við og þrífur
undir leiðsögn þeirra.
„Okkur Heiðari gengur vel að
vinna saman og við gleðjumst með
fólki þegar það sér breytinguna á
heimili sínu. En þetta er hörku vinna
og ekki gerlegt að gera
þetta með fuliri vinnu.
Þættina sem nú er verið
að sýna tókum við upp í
sumar á meðan ég var í
frí'i og það var fínt. En þó
ég sé vinnuþjarkur hinn
mesti fann ég fyrir þess-
ari viðbót í fyrra," segir
Margrét.
Gaman ívinnunni
Margrét hefur frá því
1998 verið skólastjóri
Hússtjómarskóla Reykjavíkur. Þar
em 24 nemendur á önn og alltaf
fullt. „Nú er einn karlmaður við nám
í skólanum en við höfum gjarnan
verið með einn karlmann á önn. í
fyrra vomm við með bílstjóra sem
var hjá okkur eina önn. Það var svo
gaman að heyra hann segja hvað
gott væri að taka í prjónana á meðan
hann biði en í keyrslunni þurfti
hann oft að bíða," segir hún hlæj-
andi.
Margrét Sigfúsdóttir, bráöhress og
skemmtileg Hún hefur ánægju afað vinna
með Heiðari og segir aö hann hafi þann
eöalkost að mæta alltafá réttum tima.
Nokkuö sem þvi miður sé á undanhaldi i
samfélaginu, einkum meðal unga fólksins.
Hún er ákaflega ánægð með
vinnuna sína, hefur gaman af
kennslunni og nýtur þess að kenna
nemendum sínum næringarfræði,
þvott, eldamennsku og að strauja,
svo fátt eitt sé nefnt.
„Þeir drekka nú bjór á
AA-fundunum þar svo
Fúsi minn hefur lítið
haft sig þar í frammi."
Fékk krabbamein í brjóstið
Margrét, sem er farin að nálgast
sextugt, hefur unnið alla sína tíð og
viU hreint ekki hafa það öðmvísi.
Hún vaknar klukkan sex á morgnana
til að fara í sturtu og taka sig til en er
mætt í skólann klukkan átta.
„Ég gæti ekki hugsað mér að
hanga heima daginn langan og ég er
ekkert fyrir að dunda mér á snyrti-
stofum eða kaffihúsum. Fyrir þrem-
ur ámm fékk ég krabbamein í annað
brjóstið og var skorin nokkmm dög-
um fyrir jól. Á Þorláksmessu fékk ég
fregnir um að ég þyrfti aðeins að fara
í geisla en ekki lyfjameðferð og ég
var komin niður í bæ til að njóta
jólastemningarinnar sama dag. Eftir
áramót fór ég að vinna eins og ekk-
ert hefði í skorist. Ég sá ekki neina
ástæðu til að hanga heima og gera
ekki neitt," segir Margrét og það er
ekki erfitt að trúa henni því hún ber
það með sér að vera hörkukerling
sem lætur sér fátt fyrir brjósti
brenna.
í hundunum í tæp 30 ár
Fyrir hálfum mánuði þurfti hún
að fara með tíkina sína á Dýraspítal-
ann í Víðidal og láta svæfa hana. Það
vom erfið spor en hún hafði verið
með þeim í 12 ár.
„Við höfum alltaf átt hund. Fyrst í
17 ár, þá erfði ég hund eftir annan
sem eftir varð hjá mér. Hann varð
þetta gamall og það var ellin sem
hann gafst upp fyrir. Hann hafði
varla kvatt þegar Sigfús mætti með
Tým, sem þá var hvolpur, svo það
em að verða 30 ár sem ég hef verið í
hundunum. En ég ætía ekki að fá
aftur hund fyrr en ég hef dregið úr
vinnunni. Það er ekki hægt að leggja
á dýrin að vera ein heima allan dag-
inn," segir Margrét.
Uppvaskið bíður aldrei
Heima hjá Margréti er röð og
regla á hlutunum; hvað annað? Hún
segist hafa alist upp við það heima
hjá foreldmm sínum á Selfossi.
„Það var alltaf regla þar á hlutun-
um. Þurrkað af og ryksugað á
ákveðnum tímum og það var alveg
sama þótt ekkert ryk væri sjáanlegt,
það var gert eftir sem áður. Á mínu
heimili hafa allir hlutir átt sinn stað.
Ég hef haft nóg húspláss og því ekki
verið nein þrengsli. Ég þríf eftir
hendinni; tek eitthvað fyrir á hverj-
um degi og það sem nauðsynlegast
er; ég geng frá hlutunum jafnóðum.
Þá er aldrei neitt drasl," segir Mar-
grét og hallar sér fram í sætinu. Bæt-
ir svo brosandi við með áherslu:
„Það getur verið ósköp freistandi
að vaska ekki upp eftir matinn, held-
ur setjast inn og horfa á sjónvarpið.
Ég hef haft það fyrir reglu að láta það
aldrei bíða. Og svo líður manni svo
vel á eftir."
Hissa hvað er óhreint á
rúmunum
Margrét segir að það hafi komið
sér mest á óvart þegar hún fór að
vinna við þættina Allt í drasli hvað
fólk væri mikið að þvælast með föt
inni í stofum. Þangað komi aldrei
þvottur heima hjá sér:
„Ég geng bara frá honum beint
inn í skápa. Það var líka annað sem
ég var ógurlega hissa á; það var hvað
sumt þetta unga fólk veltir lítið fyrir
sér hvort hreint eða óhreint er á
rúmunum. Sums staðar hef ég séð
svo ógurlega óhreint á rúmum. Ég
kenni nemendum mínum að skipta
um minnst á hálfs mánaðar fresti. í
sumum tilfellum oftar."
Margrét segist vera afskaplega
sátt við lífið. Vinnan hafi alla tíð veitt
henni ánægju og sambandið við
fólkið hennar verið gott. Systir
hennar Dómhildur, sem vinnur hjá
Osta- og smjörsölunni, hafi alla tíð
búið nærri hennar og gott samband
verið á milli þeirra enda Dómhildur
ógift og barnlaus.
Sonurinn í áfengismeðferð
„Ég hef verið afskaplega heppin
með krakkana mína og hafði ekki
hugmynd um að Fúsi ætti við áfeng-
isvandamál að stríða á sínum tíma.
Maður er bara svo grænn og staur-
blindur. Mér datt ekki í hug að hann
ætti við drykkjuvandamál að stríða.
Hann var bara að skemmta sér með
strákunum, ungur og hress maður
sem hafði ekki um annað að hugsa
en sjálfan sig, fyrir utan drenginn
sinn sem hann hefur alltaf staðið sig
vel gagnvart. En hann ákvað þetta
sjálfur, að fara fyrst á Vog síðan á
Vík, og hefur ekki drukkið síðan,"
segir Margrét og hlær þegar hún
segir frá AA-fundunum í Þýskalandi.
„Þeir drekka nú bjór á AA-fund-
unum þar svo Fúsi minn hefur lítið
haft sig þar í ffammi. En hann fer á
fundi þegar hann kemur heim og
heldur sér í þessu prógrammi," bæt-
ir hún við.
Margrét er kát, hress og eitur-
skemmtileg Sonur hennar Sigfús á ekki
langt aö sækja lifsgleðina.
Krabbameinið kennir manni
að meta lífið
Margrét segist vera við hestaheilsu:
hún hafi ekki kennt sér meins síðan
fleygur úr brjósti henni var skorinn á
sínum tíma. Hún játar að sú staðreynd
að í brjósti hennar hafi greinst krabba-
mein hafi haft áhrif á sig.
„Maður hugsar á annan hátt eftir
slíka reynslu. Auðvitað bregður
manni en ég er þakklát fyrir hve
snemma það greindist í mér. Það
hefúr kennt mér að meta li'fið á ann-
an hátt og ég held að ég kunni að
meta það betur að vera við góða
heilsu og getað unnið mína vinnu.
Það kemur að því að ég minnka við
mig vinnuna en þangað til er ég af-
skaplega sátt við það sem lífið hefur
fært mér. Ég verð þá vonandi tilbúin
til þess og finn mig í því heima að
sauma út og prjóna. Það er róandi
og skemmtilegt að grípa í handa-
vinnu. En hvergi uni ég mér betur en
í garðinum. Að vera moldug upp fyr-
ir haus, koma inn og þvo mér og
vera náttúrulega þreytt og ánægð
eftir garðverkin. Fátt finnst mér
skemmtilegra," segir Margrét, þessi
hressa og skemmtilega kona sem
lætur svo vel að miðla til annarra því
sem hún kann svo vel. Og svo
kraumar í henni húmorinn.
bergljot(s>dv.is