Freyr - 01.06.1954, Side 11

FREYR
179
beizli, sem auðvelt er að tengja í dráttar-
vél Nú snúum við framenda heyvagnsins
að beðjunni, leggjum lausan pall ofan á
beizli vagnsins og setjum stein eða kubb
við hjólin svo að vagninn færist ekki und-
an þegar Farmallinn ýtir beðjunni upp á
vagninn. Þetta gengur vel, en gengi þó enn
betur ef við hefðum Ferguson-dráttarvél
með ýtu á kjálkum þeim, sem tilheyra á-
mokstursskúffum Fergusonvélarinnar. Hér
verður Farmallinn að fara með framhjólin
ögn upp á pallinn til þess að geta ýtt aftur
á miðjan vagn. Nú, að þessu búnu er vagn-
inn tengdur í jeppann og hlassið flutt heim
að votheysturni. Þar tekur saxblásarinn við
og kastar upp í turn. Á þennan hátt snertir
mannshönd ekki á starfi nema við stýringu
véla — — að undanskildum mokstri af
vagni í saxblásara, en það er erfitt verk og
nóg fyrir tvo.
— Þú tekur þá ekki undir með þeim, sem
telja saxblásarann seinvirkt verkfæri, sem
myndi flöskuháls í kerfuðu starfi við vot-
heysverkun?
— Nei, það er tveggja manna starf að
moka á saxblásara og er erfitt verk ef unn-
ið er allan daginn, svo mikilvirkur er hann.
Það er nr. 7, sem ég hef.
— En hvað um þurrheysverkunina?
— Hún var nú auðveld síðastliðið sumar,
og af því að veðráttan var svo hagstæð þá
var aldrei tvíverknaður við þurrheyshirð-
ingu. Þar notaði ég Farmallinn og ýtuna
eins og við votheyið. Þó snerum við því auð-
vitað, bæði með hrífum og vél. Með rakstr-
arvél var það svo fært í garða, á enda garð-
anna var svo farið með ýtuna og stundum
settum við þurrheyið í lanir á túninu og
fluttum þá heim næsta dag. Sökum storma
og stórviðra hér lætur maður hey aldrei
standa lengur en til næsta dags. Lanirnar
lætur maður alltaf á vagna með höndun-
um. Síðan ökum við heim í hlöðu á hey-
vögnunum og þar er mokað eða dregið af
þeim .Við látum fyrst til beggja hliða í hlöð-
una til þess að halda ganginum opnum sem
lengst. Það er með þurrheyið eins og vot-
heyið, að maður snertir varla á starfi með
höndum eða handverkfærum. Við getum
ýtt upp á vagninn þurrheyi eins og vot-
heyinu, en hlassið verður varla nógu stórt
á þann hátt svo að hægt er ef vill — eink-
um ef langt er að flytja — að bæta ofan á
með handafli á vagninn.
— En hvernig er það með rakstur eftir
ýtuna?
— Túnið hérna er nú yfirleitt vel slétt,
enda er það svo, að hvort sem um er að
ræða hirðingu i þurrhey eða vothey þá er
ekkert eftir — eða svo lítið, að það tekur
því ekki að raka, þegar búið er að sópa
saman með ýtunni. Það verða kannske
eftir smá blettir eða smá beðjur, sem lenda
utan við ýtuna, en þá tekur maður það
strax án þess að raka heilu spildurnar.
— Er það svo fleira, sem þú hefðir að
greina frá og aðrir mundu geta tekið til
eftirbreytni?
— Ég held að ég sé engum til fyrirmynd-
ar .Eins og ég sagði áðan eru það fleiri en
ég, sem fara svona að. Síðan dráttarvél-
arnar komu hafa menn verið að læra þetta
og einn prófar eitt, annar þetta og svona
færir reynslan mönnum heim hvernig
hyggilegt er að vinna. En ég mundi þó vilja
bæta við, að mér sýnist nóg að hafa tvo
vagna til að flytja heyið heim á, nema ef
mjög langt er að flytja, þá getur veriö að
hentugra sé með þrjá vagna, en svo langt er
það ekki hér, aðeins nokkur hundruð metr-
ar úr slægju og heim að hlöðu.
★