Dagblaðið Vísir - DV - 16.06.2006, Blaðsíða 44

52 FÖSTUDAGUR 16.JÚNI2006 Helgin E>V
nú eithvað annað: Hún reyndist al-
þýðleg, gáfuð, kekk, opin og fyrst
og fremst skemmtileg. Með tíman-
um skildi ég að Bára var einhver sú
ókvíðnasta manneskja á verk sem
ég hef nokkurn tímann kynnst. Hún
bretti upp ermarnar og gerði það
sem þurfti að gera. Hún var hetja
og jarðvöðull. Eg dáðist að þessari
konu sem aldrei virtist eldast, aldrei
., missa kjarkinn. Svo dó hún, mér og
ugglaust mörgum til undrunar, Bára
virtist eilíf; ung í hugsun, ung í lík-
ama. Á níræðisaldri var hún ekki
aðeins glæsileg, hún var grönn og
vel vaxin. Margir karlmenn sem ég
þekki, ræddu um æskuljóma Báru
og hristu hausinn brosandi.
Það var ekki lífsstíll Báru sem
hélt henni ungri. Hún reykti eins og
breskur verksmiðjustrompur, drakk
óblandað viskí á nær hverjum degi
og vann stressaða vinnu eins og for-
kur. Karlmaður á hennar aldri hefði
fyrir löngu verið búinn að geispa
golunni. En ekki Bára. Lífsgáski
hennar fleytti henni yftr alla þrösk-
ulda ellinnar. Hún var hið eilífa fiðr-
ildi. Við sem þekktum hana, elskuð-
1 um hana öll. Hún var skemmtileg,
kjörkuð, glæsileg og dugleg. Eftir að
bók okkar kom út, héldum við stöð-
ugu sambandi. Við hringdumst á og
hlógum saman. Nýlega hringdi hún
í mig af einhverjum hjólabar sem
hún hafði komið upp í ellinni aust-
ur við Mýrdalssand. Þá töluðum við
með sterkum orðum um að nú yrð-
um við að fara að hittast, kyssast og
faðmast. Það verður hinum megin.
Það er þá til einhvers að hlakka við
að deyja."
Hún var sem sólin
Ein af vinkonum Báru til fjöru-
tíu ára er persneska prinsessan og
Ijósmyndarinn Iran Issa Khan:
1 „Hvernig geta þau haldið jarðar-
för og brúðkaup í sömu vikunni?"
spyr hún þegar ég næ tali af henni
á heimili hennar í Miami í Flórída.
„Þið íslendingar eigið enga ykk-
ar líka. Ég er alltof viðkvæm til að
upplifa svona sorg og gleði í einu."
Iran Issa Khan segir Báru þann
tryggasta vin sem hún hafi eignast
í lífinu:
„Bára lýsti upp allt, hvar sem
hún kom. Ég gat farið með Báru
hvert sem var, hún féli alls staðar í
hópinn. Hún var sterkur persónu-
leiki í tign sinni og mýkt. Hún var
verndandi og hafði þann hæfileika
að gera fólk að betri manneskjum.
Hún var ljós. Ég kallaði hana allt-
-1 af „The Sun" - Sólina, því það staf-
aði geisla frá henni. Hún fór með
mig í veiðitúra klukkan þrjú að
nóttu, hún var svo stolt af landinu
sínu. Allt sem hún gerði virtist svo
einfalt, enda var hún veraldarvön
kona. Hún var fullkomin í öllu sem
hún tók sér fyrir hendur. Á sjöunda
j áratugnum töfraði hún fram rétti,
sem þekktust ekki á íslandi á þeim
tíma, heimili hennar var skreytt
ótrúlegustu blómum og allt var
óaðfinnanlegt hjá henni. Að lokn-
um kvöldverði lék hún á píanóið.
Bára kunni að lifa og gaf vinum sín-
um hlut í sínu lífi. Mér gaf hún vini
sína og fjölskyldu. Hún var mér sem
systir. Ég kallaði hana „La Turka" -
hún dansaði við persneska tónlist
eins og hún hefði ekki gert ann-
að. Hún gekk um St. Moritz í Sviss í
síðum, svörtum minkapels og fólk-
ið horfði á hana með aðdáun. Hún
var snillingur í að daðra á fágaðan
hátt. Hún var kamelljón. Miami,
London, París, Róm, Reykjavík eða
Bárukot í Landbroti, Bára varð hluti
' 1 af öllum þessum stöðum.Þau Pétur
voru verðugir sendiherrar íslands
og báru hróður lands ykkar hvert
sem þau komu. Bára var „once in a
lifetime thing" - einstök."
Óttaðist storminn
1 bókinni „Hjá Báru" lýsir Bára
því þegar hún lagði niður minning-
arsjóð um Kjartan fyrri eiginmann
sinn, enda hafi sjóðurinn orðið
magur með árunum:
„Þannig vinnur tíminn; hann
máir hægt og sígandi út mynd
okkar uns aðeins óljósar útlínur
standa eftir sem síðan sökkva og
hverfa í haf tímans," segir Bára í
bókinni.
Vinir hennar eru ekki sömu skoð-
unarnú. Þeirsegja minninguna um
Báru aldrei hverfa:
„Því var hvíslað að okkur að fara
til St. Moritz í febrúar og vera þar
á afmælisdegi Báru," segir Kristín
Johansen. „Við fórum með litlum
fyrirvara, sóttum dótið okkar sem
þar hefur verið í mörg ár - og Bára
kvaddi vini sína. Núna er hún ör-
ugglega að vasast í útförinni og ef
ég þekki hana rétt sendir hún ein-
hvern í kirkjuna ef við gerum þetta
ekki allt rétt! Ég vona að Sigurjón
hafi farið að mínum orðum og sett
viskífleyg með henni í kistuna, því
ég veit að Bára þarf að skála við
marga á leiðinni upp. Við gátum
hlegið saman og grátið saman. Bára
grét ekki oft og ég held hún hafi þá
grátið í hljóði. Hún var brothætt,
þótt hún væri sterk. Þótt hún hafi-
staðið af sér storma lífsins veit ég
aðeins um eitt sem hún hræddist:
Storminn „vindinn í náttúrunni"."
Líklega eðlilegt þegar dóttir sjó-
manns, sem lifði af Halaveðrið, á í
hlut:
„Mikill hluti æsku minnar og
systkina minna var biðin eft-
ir því að pabbi kæmi af hafi. Oft
lágum við andvaka um nætur,
biðjandi bænir okkar með bljúg-
um barnshuganum..."
Hörpuleikur á himni
Fyrir Iran Issa Khan verður Bára
alltafmeð henni:
„I mínum huga er Bára ekki dáin,
heldur einungis komin á annan
stað. Hún verður alltaf með mér. Ég
held að hún sé nú á miklu fallegri
stað en við. Hún er með Pétur sér
við hlið í eilífðinni, þar sem haldn-
ar eru veislur en sennilega er Bára
ekki að leika á píanó, heldur hörpu.
Þannig lifir hún í minningu minni,
sem hin sanna vinkona, sem var
mér eins og systir, kona sem færði
birtu hvert sem hún kom."
Svavar Örn segir Báru mikinn
örlagavald í lífl sínu og verði því
alltaftil:
„Fyrir mér er Bára ódauðleg. Ég
mun vitna í hana þangað til ég dey.
Ég eignaðist marga og góða vini í
gegnum Báru og ég er stoltur af að
hafa átt hana að vinkonu. Við vor-
um tveir litlir fiskar, sem hittust í
sjónum og syntu saman um tíma.
Sá tími verður mér alltaf dýrmætur.
Hún var fordómalausasta og falleg-
asta kona, jafnt að utan sem innan,
sem ég hef kynnst."
Ragnheiður Eide segist sakna
hennar gríðarlega mikið:
„Bára var trygg og góð mann-
eskja. Hún kvartaði aldrei og það
var bara gegnum símtöl okkar sem
ég fann hvernig dró af henni. Það er
skrýtin tilfinning að eiga ekki eftir
að tala oftar við hana. Sjötíu ár eru
langur tími."
„Ég þakka guði fyrir að hafa
orðið þess aðnjótandi að kynn-
ast Báru," segir Snúlla. „Ég hafði
það á tilfinningunni þegar ég gekk
af heimili hennar í síðasta sinn og
horfði yfir sjóinn, að hún væri flog-
in á fallegan stað."
Líkt og söngvari á sviði
„Hún hélt reisn sinni, stíl og
framkomu hvað sem á hana
dundi í Iífinu. Hún stóð í búð-
inni sinni, seldi kjólana sína og
hélt veislur fram á morgun líkt
og söngvari sem stendur í sín-
um glæsilega búningi á leiksvið-
inu innan um fallegu leiktjöldin
og syngur um brosið og and-
streymið."
Þannig fórust Sigurjóni syni
hennar orð í minningargrein um
móður sína í gœr, Og eiginkona
hans, Þóra Hrönn Njálsdóttir skrif-
aði:
„Bára vildi sýna barnabörn-
unum sínum heiminn og fór hún
með þau öll til New York og einn-
ig til St. Moritz en þangað fóru
þau Pétur tengdafaðir minn ár-
lega um áratuga skeið, Og nöfnu
sína fór hún með til Parísar. Hún
hcimsótti þau hvort sem það var
Vindáshlíð, Vestmannaeyjar eða
Spánn. Að morgni þess dags sem
hún lést ætlaði hún einmitt að
taka nöfnu sína til Feneyja. Hún
fór í annað ferðalag þann dag
og ég trúi því að hún sé komin
þangað á undan okkur og bíði
okkar þar."
Leikandi á hörpu. Með Kjart-
an, Pétur, foreldra sína og aðra ást-
vini sér við hlið. Búin að pússa allt
silfrið í himnaríki og daðra á sinn
fágaða hátt við Lykla- Pétur. Hún
hefur ekki þurft að blikka hann til
að komast inn fyrir hliðið. Nú dans-
ar hún fyrir hina englana og kenn-
ir þeim ósyndu að synda. Kristín Jo-
hansen segir að Báru sé óhœtt að
skála fyrir lífinu; hún muni koma
með hinn viskífleyginn með sér: „Þá
fyrst verðum við fleygar og fcerar,"
segir hún.
Bára Sigurjónsdóttir kvaddi sátt
við líflð, Guð og menn. Við hlið
hennar í rúminu lá alnafna henn-
ar, Bárayngri og hélt í hönd ömmu
sinnar. A stól við rúmið sat tengda-
dóttirin, Þóra Hrönn, og hélt í hina
hönd hennar:
„Svona vil ég ekki lifa, þetta
bara versnar og versnar..." Legg-
ur hönd Þóru Hrannar að vanga
sínum, leggur augun aftur - og
sofnar svefninum eilífa.
- Eitt er ég sannfcerð um: Það
er ábyggilega enginn 84 ára engill
þarna uppi jafn glcesilegur og frú
Bára Sigurjónsdóttir...
annakristine@dv.is
Ljósmyndir: Úr einkasafni sona Báru
DV-mynd: Heiða
Stórfjölskyldan íiárn ’.kilur cftir ',irj r,ynmn Guájón l>ór orj Sigurjón. Hór cru þeir vir) hhó
móöur ’.innur n tröppunum nöAu'.turrjölu 40, cf'.kuheimili fiáru.
Pétur Guðjónsson orj Bára Sirjurjóns
dóttir. (il.i-.ilrn hjón ■rm háru htóöur
Brúðarkjóllinn: liárurhr
dnrr.nöi unrjvenknn dun',
IJrnumurinn hnönöi rluuöt
23 árct ekkja. '.lórhrotin konn *.
tveirnur eirjinirionnuin til rjrufnr.
erður matur. I'.árn Inrjöi áher.lu á
■ii heirnnlnrjnö i hennur veislum.
,kipulorjö <») '.tórko’.tlerj heirn nö
Jackie og Onassis? Grace og Rainer? Nei,
liárn orj Pélur i 'A.Mont/ áriö HJtiJ.
1 •zyiW‘
/ /