Freyr - 15.05.1972, Blaðsíða 12

góð viðbót við úthagann frá því sem áður
var.
— Nóg er af eyrum og söndum, en hvað
um meiri rcektun?
— Já, sandamir og melarnir á Reyðará
eru líklega nálægt 120 ha samtals svo að
af nægu er að taka, og gaman hefði verið
að sjá þetta svæði sem ræktað land. En
það er talsvert átak — og svo er anmað.
Maður ræktar til þess að hafa nóg fóður
handa búfé að vetri og sumri. Hér er
haglendi þannig haust og vor, iað hjá því
verður ekki komizt að beita á ræktað land,
og gildir einu hvort búið er við sauðfé
eða nautpening. Á meðan ræktun er í
byrjun þolir landið ekki beit nema mjög í
hófi, en þegar grassvörðurinn er orðinn
nægilega þykkur ætla ég að beit saki ekki
þó að gróf möl sé undir, því að ræturnar
em þá orðnar þéttar og djúpgengar, þær
ná að minnsta kosti 15—20 sentimetra niður
strax á fyrsta ári. Þegar ég hefi beitt tún-
in á vorin hefi ég forðast sem framast hef-
ur verið hægt að beita ekki lambfé fyrr en
kominn hefur verið þverhandarþykkur þeli
ca. 10 cm gras og setja aldrei fieiri ær á
hverja spildu en svo, að grasið hefur auk-
izt frekar en minnkað meðan ærnar hafa
verið inni á túninu. Ég tel það mjög mikið
atriði að vera strangur gagnvart túnbeit
á vorin á þennan hátt.
En sjálfsagt verður framtíðin að leiða í
ljós hve mikinn bústofn hægt er að nytja
á tiltekinni iandstærð, og hvaða nytjar
hann gefur og bóndinn getur sætt sig við.
* * *
Ég hef litið á víða velli, albúna til haust-
beitar, því að hér eru tún slegin einu sinni
og önnur uppskera ætluð lambfé síðsumars.
Ég er seztur að kaffiborði og húsmóðirin,
Vigdís Guðbrandsdóttir, frá Heydalsá í
íStrandasýslu, hefur framleitt góðgæti af
ýmsu tagi með mikilli rausn og glæsibrag.
Ég hef þar máls á því, að mér sýnist fjöllin
nakin og laklegt haglendi svo að sennilega
megi eins vel rækta til vetrarfóðurs og
beitar handa nautgripum. En hér býrð þú
við sauðfé — og ég sé engan hund, segi ég
við Þorstein.
— Þorsteinn hefur enga þörf fyrir hund.
Það er Vigdís sem verður fyrir svörum.
— Hundur mundi bara verða til þess að
styggja féð, bætir Þorsteinn við.
— Nóbelsskáldið í Laxnesi segir, að á
hans heimaslóð verði bændurnir að gelta
sjálfir ef þeir hafa ekki hunda til hjálpar
við fjárrekstra. Gerir Þorsteinn það eins og
sveitungar mínir í Mosfellssveitinni? spyr
ég.
— Þorsteinn rebur aldrei fé... hann læt-
ur ærnar elta sig. Það er stundum löng
kjóra þegar Þorsteinn fer fyrir og heill
hópur fylgir slóðina á eftir, segir Vigdís.
Þorsteinn bætir því við, að hann þurfi
nú ekki talltaf að ganga á undan hópnum,
það er oft nóg að kalla, þá koma æmar.
Og ekki bara það. Þær þekkja hljóðið í
bílnum. Það hefur skeð í myrkri, að hann
hefur ekið niður á eyrarnar og ærniar
runnið á hljóðið ... þekkt bílhljóðið. Við
spumingu minni hvort þær þekki hljóð
heimilisbílsins frá öðm bílhljóði svarar
Þorsteinn, að svo virðist vera, að minnsta
kosti hefur hann ekki orðið þess var, að
ærnar þyrpist að girðingunni við beitar-
skákina þó laðrir bílar bafi ekið um þjóð-
veginn.
Við spumingu minni um hvort létt hafi
verið eða torvelt að kenna ánum þessa
háttu, svo stórum hópi sem hér um ræðir,
fæ ég það svar, að bóndi hafi verið búinn
að kenna ánum að baga sér svona áður en
hann varð eiginlegur bóndi, bara vinnu-
maður föður síns, en það hafði hann verið
ámm saman áður en hann hóf búskap
árið 1964.
Sem vinnumaður hirti hann ær sínar og
hafði alla forsjá þeirra. Þær vom ekki svo
margar í upphafi, en með tímanum hafa
þær orðið að hópi, sem allur kann iað haga
sér eins í þessu efni. og hundur er alveg
óþarfur því að sauðheimska virðist ekki
ríkja í hjörðinni.
* * #
204
F R E Y R