Freyr - 01.04.1979, Blaðsíða 16

einfalda hátt að leggja fram alla þá vélar- og
vinnuorku, sem hver átti yfir að ráða, og
heyjuðu sameiginlega, án þess að stofna til
nokkurs allsherjar félagsskapar um aðra
þætti búskapar. Og þó það kunni að þykja
lyginni líkast, — ef ekki er fastar að orði
kveðið, — mun það þó satt, að í heyskapinn
eyddu þeir þrem dögum á heimili. En hver
einstaklingur lagði fram sín heyvinnutæki,
sinn vélakost og sitt heimafólk.
Miðfirðingar virðast hafa fullhirt um 100
m3 á dag að meðaltali og miða þá við þrjár
dráttarvélartil sláttarog heimakstursog eina
til innaksturs, jöfnunarí hlöðu og þjöppunar
á heystæðunni. Heyið var geymt undir
plastfeldum.
•
Félagsheildir þær, sem til var efnt, voru ekki
margþættar. í einni voru tveir, í annarri þrír,
en hinni þriðju fimm bændur. Þó virtist
skemmra milli afurða af búi en almennt mun
þekkt, þegar slíkt er metið í heildartölum, og
niðurstöður allar óvenju glæsilegar.
Það skal tekið fram, að hér verða aðeins
taldir sex af þessum tíu. Þeir fjórir, sem hér
eru ekki taldir með, munu ekki hafa átt þess
kost sl. vetur að fóðra á þennan hátt. Þeir
geta því ekki gefið full svör við þeim spurn-
ingum, sem hér er verið að velta fyrir sér.
•
Niðurstöður þessara sexmenninga frá árinu
1978 virtust í aðaldráttum á þessa leið:
Ær á Dilkakjöt Kjöt
Nr. skrá eftir á, kg samt. kg
1 282 31,4 8 854,8
2 ................... 250 29,5 7 375,0
3 ................... 317 29,0 9 193,0
4 ................... 282 28,3 7 980,6
5 ................... 400 23,0 9 200,0
6 ................... 150 22,7 3 405,0
Samt. og meðaltal 1 681 27,37 46 008,4
Þessir sex bændur framleiða því rúm 46
tonn af kjöti eftir 1.681 á eða 27,37 kg eftir
hverja á að meðaltali. Um það verður ekki
deilt, að þetta er glæsileg niðurstaða.
Hér kemur furðumargt til álita, og vakna
því margar og ólíkar spurningar. Það er t.d.
athyglisvert, að yfirleitt hitnar ekki í heyjun-
um. Þar er ein undantekning í sögu þessa
máls frá þessu sumri. En hún er ekki hér
með, svo hún verður ekki viðfangsefni í þetta
sinn. En þar hitnaði í heyinu og entist sá ylur
talsvert fram á vetur. Tjón á gripum mun ekki
hafa af því hlotist (svo vitað sé.) Á það er þó
vert að benda, að langstæður hiti í heyjum,
verður trauðla talinn til bætikosta.
Annað er og vert að benda á, sem kom
fram hjá einum bónda. Seint á jólaföstu tók
hann nokkra bagga þurra, sem hann hafði
lagt ofan á plastfeld, sem hann breiddi ofan á
heyið, og gaf þá með. Baggarnir virtust
hreinir, þó verður því ekki neitað, að þeir
voru ,,síðslægjulegir“. Skömmu eftir, að
hann breytti um gjöfina, veiktust nokkrar
kindur og féllu tvær í valinn. Virtist með
þorrakomu, að þrjár hefðu ekki enn náð fullri
heilsu, þótt ætla mætti, að meira tjón mundi
ekki af þessu hljótast en þegar var orðið,
enda mun bóndinn þegar hafa hætt að gefa
af böggunum, er hann varð lasleikans var.
Á eitt skal enn bent, er sýnir, að meðferð
þessa fjár var drjúgum fyrir ofan meðallag.
Ég kom á þrjá af þessum bæjum fyrsta og
annan þorradag í vetur. Á þeim öllum stóð
rúning yfir. Sá ég þar enga kind klippta svo,
að ullarskipti voru ekki það langt komin, að
fylling ein væri klippt. Dugar það eitt til að
sanna, að þar réði ekki skussamennska
skömmtuninni né því, hversu skammtað var.
Óneitanlega hafa tuggurnar gefist vel, en
játa skal ég það, að skilin voru ekki glögg. En
þess ber að gæta, að trúlegt er, að ullarskil
verði því ógleggri, sem þau gerast fyrr, og við
fyllra eldi. Þá myndast enginn bláþráður á
hárleggnum. Þess vegna heldur alið fé ull-
inni betur en vanfóðrað. Fóðurbætir virtist
mér notaður mjög í hófi — að sögn fáa daga
fyrir og í byrjun fengitíma og þá í smáum stíl,
og fvrir og um sauðburð, en þá allríkulega.
Framh. á bls. 218
206
FREYR