Freyr - 01.04.1979, Blaðsíða 28

Fjárframlög til tilraunastöðvarinnar hafa
ávallt verið mjög af skornum skammti og
fjárhagur oftast ákaflega þröngur. Hefur það
tafið fyrir tilraunastarfseminni, sem skiljan-
lega verður að leggja megináherslu á í til-
raunastöð. Ráðamenn á sviði ríkisfjármála
hafa flestir litið svo á, að sala hrogna, seiða
og fisks til frálags eigi að standa undir rekstri
stöðvarinnar og þar með undir til-
raunastarfseminni. Slíkt er að sjálfsögðu
fráleitt og mun vera einsdæmi um til-
raunastöð.
Athyglisvert er, að meðan fé til til-
raunastöðvarinnar í Kollafirði er skorið við
nögl, hefurfjárveitingavaldið lagt Fiskifélagi
íslands til fé á fjárlögum á undanförnum ár-
um til tilrauna með laxeldi í sjó, sem er land-
búnaðarmál í eðli sínu og lögum samkvæmt.
í því sambandi vaknar sú spurning, hvort líta
beri svo á að laxeldi sé, þrátt fyrir ákvæði
laga, allt í einu orðið sjávarútvegí iál, sem
flytja eigi yfirtil Fiskifélagsins, sjávarútvegs-
stofnunar, sem auk þess hefur ekki með
höndum rannsóknir og tilraunir í fiskifræði.
Er tími til kominn, að forráðamenn landbún-
aðarins geri upp við sig, hvort þeir vilja láta
flytja hluta veiðimála yfir til sjávarútvegs-
stofnunar eða stuðla að því, að landbún-
aðarstofnun, sem lögum samkvæmt fer með
þessi mál, fái þær fjárveitingar allar, sem
veittar eru til tilrunastarfsemi á sviði veiði-
mála.
Landið og við
Framh. af bls. 204
geti notið náttúrunnar sem best. Samhliða
þessu verður að fræða almenning um rétt-
indi og skyldur manna gagnvart náttúrunni.
Mér er minnistæð kennslukonan, sem
kenndi mér fyrstu þrjú skólaár mín í einum
stærsta barnaskóla Reykjavíkur. Hún var
rammíslensk, kom ætíð í upphlut til kennslu
og vandi okkur af létisiðum eins og þeim að
ganga með hendur í vösum og styðja hönd
undir kinn. Unnur hét hún, dóttir séra Kjart-
ans í Hruna, Helgasonar, Eitt af því, sem ég
minnist best úr kennslu hennar, er frásögn
hennar af mosanum, frumkvöðlinum, sem
vex án jarðvegs, jafnvel á klöppum, og ryður
æðri jurtum braut, sem síðan eru grundvöll-
ur búsetu okkar á Islandi. Unnur klökknaði
og við táruðumst yfir hinu göfuga brautryðj-
andastarfi mosans, og ég held, að allir nem-
endur hafi í hjarta sínu strengt þess heit að
rífa aldrei upp mosakló, hverjar svo sem
efndirnar hafa orðið. Þannig á að kenna
mönnum að bera virðingu fyrir náttúrunni.
í þjónustu forvitninnar
Framh. af bls. 206
Trauðla verður heim haldið úr slíkri for-
vitnisferð án þess, að nokkrar spurningar
vakni. Þessarfylgdu mérfastast: Hvermunur
er í reynd á því fóðri, sem best fæst í
heykögglum, og því, sem fæst úr votheyi,
þegar best tekst? Hve mikið vinnst við að
bjarga heyinu svo skyndilega í vandaða
geymslu, að meginhluti næringarvökvanna
fylgi plöntunni í geymsluna á fyrsta klukku-
tímanum eftir skurðinn? Hvers virði eru þeir
fyrir kindina eða kúna til fóðurs? Hversu
hollir eru þeir? Og getur ekki skeð, að þeir
beinlínis auki geymsluþolið? Ekki þurfa ís-
lendingar að efa gildi mjólkursýru við
geymslu matvæla. Það hefurreynslaaldanna
sannað. En hún hefur einnig sannað, að þar
eru mistökin líka þekkt. Hún geymir því að-
eins, að við beygjum okkur í auðmýkt fyrir því
lögmáli, sem henni hentar. Lög hennar þurfa
að lærast, en þau hafa líka sannað, að þareru
mistök þekkt.
218
FREYR