Freyr - 01.08.2003, Blaðsíða 7

en líka mjög erfið. Ég kom t.a.m.
úr 40 stiga hita og frostið fór fljót-
lega í 40 gráður. Þetta var árið
1958 og ég safnaði geysimiklu af
ffæi. Ég var alltaf í sambandi við
Hákon og samhliða þessu tók ég
sýni og stiklinga, t.d af brúna víð-
inum sem ég sendi heim.
Margir þekkja einmitt þessa
viðitegund undir heitinu Gústa-
víðir, en þú sendir líka ýleiri teg-
undir?
Jú, en það hefur lítið verið not-
að. Ég sendi m.a. stiklinga af
Sviðjuvíði, einni hávöxnaustu
víðitegund í Alaska. Sá víðir hefúr
ekkert verið ræktaður hér, en á
Stálpastöðum við Svartaklett eru
mjög stæðileg tré af honum og þau
hafa staðið sig vel. En enginn virð-
ist hafa fengið áhuga á honum.
Þú hafðir all gott kaup íþessum
frœbisness, var það ekki?
Jú, en áhættan sem ég setti mig í
var sú að ég fékk bara farmiða og
ekkert fast kaup. Var bara með
pantanir af visst mörgum pokum af
könglum ffá mismunandi stöðum
og mér var bara borgað eftir ak-
korði, miðað við það magn sem ég
gat útvegað. Ég þurfti að skila
skýrslu á nokkurra daga ffesti og
var líka í sambandi við marga
könglakaupmenn. Ég hafði enga
vissu fyrir því að það væri góð
könglauppskera og ef hún brást þá
hafði ég ekkert til að lifa af. Tók
samt áhættuna. Sums staðar gekk
vel og á köflum fékk ég mjög góð
laun. Ég gat t.d. keypt mér fyrir
ágóðann lítið notaðan Chevrolett
sem ég kom með heim - og það var
fyrsti bíllinn sem ég eignaðist. Til
samanburðar voru mánaðarlaunin,
sem ég fékk hjá Skógrækt nkisins,
þegar heim kom, þannig að úti var
ég tvo og hálfan dag að vinna fyrir
þeim í akkorðinu þegar best gekk.
Hvenœr komstu svo til baka frá
Ameríku og hvað tók við?
Það var um mánaðamótin nóv-
ember/desember árið 1958. Meðan
ég var í Kalifomíu var Hákon bú-
inn að að skrifa mér um að hann
ætlaði mér starf í Skorradalnum.
Fyrsta sumarið þar vorum við Daní-
el Kristjánsson samstarfsmenn. Auk
þess vann ég við Norðtungustöðina
og við girðingar, m.a. í Þorskafirði,
vestur á Fellsströnd og víðar. Það
var svo vorið eftir að starfssvæðum
okkar Daníels var skipt, þannig að
ég átti að beina kröftunum að
Skorradalnum. A Stálþastöðum var
byrjað að grisja og gróóursetja vor-
ið 1952. Hvammur var tekinn á
leigu 1957 og um sama leyti var
Selskógurinn keyptur, svo að þama
vom mörg verkefni.
Hvernig var aðstaðan í
Hvammi?
Fyrst þegar Hákon fór með mér
til að sýna mér Dalinn var margt
öðruvísi en nú er. Uppbyggður
vegur náði þá bara rétt inn fyrir
hlið á Stálpastöðum og þar fyrir
innan tóku við ógreiðfærir vega-
slóðar. Stærstu barrplönturnar
voru að komast í hnéhæð. Þama
kom sér vel minn ágæti Chevrolett
en hann var lengi vel eina flutn-
ingatækið sem ég hafði. Ég hafði
hvorki dráttarvél né hjólbörur.
Þurfti ég því að nota Chevann til
að flytja allt mögulegt, s.s. plöntur,
girðingarefni, sement og steypu-
möl. Hvammur hafði staðið í eyði
um tíma og húsið ólæst. Miðstöð-
in og klósettið vom frostspmngin,
af því ekki hafði verið hirt um að
tappa af eða frostverja. Þetta var
ekki kræsilegt, þó að húsið væri að
mörgu leyti skemmtilegt, en eld-
húsaðstaðan var leiðinleg og erfið.
Hún var í kjallaranum og hann var
tæpast manngengur. Það þurfti að
beygja sig og lúta höfði til að
ganga þar um. Smá múrblanda og
gólfdúkur var yftr moldargólfi, en
þetta lak allt og flæddi í rigning-
um. Svo var mikill músagangur.
Norskir skógræktarstúdentar ganga
gegnum sitkagreniskóg ofan til í
Stálpastaðahlíóinni. Mynd: S.BI. 1992.
Fyrstu nóttina sem ég var hér var
farið að skyggja þegar ég kom upp
eftir. Ég fór inn í húsið með minn
Sitkagreni á Stálpastöðum, sem
vaxið er upp af græðlingum, en ekki
fræi. Mynd: S.BI. 1992.
Freyr 6/2003 - 7 |