Freyr - 01.08.2003, Blaðsíða 9

X
Úr Skorradal, í forgrurmi land I skrúða á Stálpastöðum. i baksýn land I
tötrum i Haga. Mynd: S.BI. 1992.
stiklingamir em nú allir dauðir því
að hann verður ekki mjög gainall,
en hann vex hratt eins og menn
vita í dag. Fljótlega fór ég að selja
svolítið af víðinum og fékk þá á
Tumastöðum til að rækta hann. Nú
er þetta sú planta sem hvað mest er
notuð í skjólbelti. Eg tel að það sé
ágætt, en það þarf að klippa hann
grimmt svo hann fari ekki í órækt.
Það vantar kannski svolítið upp á
að því sé sinnt og svo þarf að taka
með í reikninginn að líftíminn er
ekki langur.
Hvaða viðhorfi mœttir þú fyrst
þegar þú komst til starfa?
Mér var tekið mjög vel - með
samúðarbrosi, svona eins og
„aumingja maðurinn"! A þessum
tíma varð rnaður að tala varlega.
Ég varð t.d. var við að margir
héldu að maður væri skepnuhatari
og væri illa við bændur. Það verð-
ur að hafa í huga að margir höfðu
aldrei séð almennilegt tré, svo að
það var varla von að menn gætu
haft trú á einhverju sem þeir þekk-
tu ekkert og úti á landi þekktist
ekkert annað en hefðbundinn bú-
skapur á þessum árum. Það var
því ekki nema von að mönnum
þætti sér ógnað þegar svona al-
gjörlega ný atvinnugrein skaut
upp kollinum. Ég fékk afskaplega
oft eina spumingu og hún heyrist
jafnvel enn: „Heldurðu að þetta
geti nokkum tímann orðið nytja-
viður?“
Enn ber það líka við að menn
halda að toppurinn í íslenskri skóg-
rækt sé að rækta girðingarstaura!
En heldur þú aó íslenskur skóg-
ur geti nokkurn tímann orðið
nytjaviður?
Þá langar mig t.d. að benda á ís-
lenskt sitkagreni í Salnum í Kópa-
vogi. Þar er það notað sem hljóð-
skermur. Það var BYKO sem
styrkti grisjun á Stálpastöðum og í
Haukadal í það verkefni. Eftir því
sem ég best veit eru þetta íyrstu
alvöru notin af sitkagreni hér á
landi. Af þessu tilefni dettur mér
t.d. í hug að stinga upp á því að
sitkagreni verði notað í hljóð-
skerma í hin umtöluð menningar-
hús á landsbyggðinni.
Það sem er sérstakt við þessa
trjátegund er að það er erfíðara að
vinna hana en ýmsar aðrar greni-
tegundir. Það þarf beitt verkfæri,
en viðurinn er bæði mjúkur og
léttur. Lengi vel var sitkagrenið
ekki hátt skrifað í Ameriku. Það
vom í raun og vem styrjaldimar
sem gáfú því tækifæri. Það var far-
ið að framleiða herflugvélar úr því
afþví það kom í ljós að sitkagren-
ið gaf sterkasta viðinn í hlutfalli
við þyngdina. Þessi not breyttu
þannig ímynd sitkagrenis mjög
mikið. Hvaða not verða fyrir ís-
lenskan skóg í framtíðinni er erfitt
um að spá, en ég efast ekki um að
þau munu verða margvísleg.
Finnst þér ekki vanta upp á að
við fórum að hugsa fyrir markaði
fyrir skógarafuróir?
Stærsti gallinn er sá að skógar-
teigar eru svo dreifðir. Allur timb-
uriðnaður byggist á stórum ein-
ingum og ef við ætlum að fara að
gera eitthvað af alvöru í því þá
verðum við að hafa langtum
stærri samfellur í skógræktinni, ef
fjárhagslegur grundvöllur á að
verða til að nýta skóginn. Svo er
það að fjármagnsskortur stendur
allri rannsóknarvinnu fyrir þrif-
um, en slík vinna er geysilega
mikilvæg. En það er líka aðkall-
andi að hugað sé að grisjun í tíma.
Það er ekki nóg að gróðursetja og
láta svo skóginn danka. Því að ef
grisjuninni er ekki sinnt verður
ekkert úr viðnum og við fáum
bara tómt msi og fólk missir trúna
á nytjagildi viðarins. En það er af-
skaplega mikilvægt í uppbygg-
ingu skógræktarinnar að fólk
missi ekki trúna á því sem það er
að gera. Svo þurfa menntunarmál
skógarbænda að vera í lagi, þann-
ig að þetta verði ekki fúsk. Ég hef
hins vegar trú á að þau landsverk-
efni, sem nú eru í gangi í skóg-
rækt, hafi fulla burði til að standa
vel að uppbyggingu skógræktar
sem alvöru landbúnaðar og ég er
því ekkert kvíðinn fyrir framtíð ís-
lenskrar skógræktar.
Freyr 6/2003 - 9 |