Skátablaðið - 01.12.1959, Blaðsíða 16

•ckki aftur heim, hugsaði Eyvindur með sér
og fékk kökk í hálsinn við tilhugsunina. Og
það á sjálfu jólakvöldinu. Jólakvöldinu,
þegar friður átti að ríkja um alla jörð. Þeir
liöfðu þverbrotið ævagömul lög byggðar-
innar. Á jólakvöld og jólanótt áttu allar
snörur og gildrur að takast burt. Þá áttu
dýr merkurinnar og fuglar himinsins að fá
að vera í friði, þá átti friður að ríkja á
jörðu. Hann sá í anda snjóhvíta rjúpu, sem
hafði ef til vill einmitt á þessari stundu fest
liöfuðið í einhverri snörunni. Dauðhrædd
myndi liún harnast og flaksa vængjunum til
að reyna að losna, úr augunum myndi skína
dauðans angist og um leið og dauðastríð-
inu lyki og augun brystu, myndi fagurrauð-
ur blóðdropi renna út úr nefinu. Liklega
var þetta refsing á Jrá fyrir að hafa sett upp
snörur á jólunum, enda var það óneitan-
lega illt gert, þar sem þeir voru ekki neydd-
ir til j)ess að afla sér fæðu.
Hann gat ekki afborið Jætta einn. Hann
unátti til með að deila hugarangri sínu með
Eiríki, og hann stanzaði svo snögglega, að
•engu mátti niuna, að Eiríkur rækist á hann.
Eiríkur starði niður á skíðin sín, meðan
hann hlustaði á það sem Eyvindur hafði að
Lsegja. Svo sagði hann rólega:
„Við skulum biðja Guð um að hjálpa okk-
ur heim, og lofa því að fara strax í fyrramál-
ið uppeftir og taka snörurnar niður.“
Þeir ráku stafina niður í snjóinn, tóku
.af sér húfurnar og vettlingana og spenntu
síðan greipar. Svo bað Eiríkur meðan þeir
iiorfðu báðir upp í kófið, sem Jryrlaðist yfir
liöfðum Jreirra.
„Góði Guð, viltu hjálpa okkur svo að
við komumst heim til pabba og mömmu.
Þá skulum við fara strax á morgun og taka
,burt allar snörurnar."
„Amen,“ bætti Eyvindur hljóðlega við.
Þöglir settu Jreir upp húfur sínar og vettl-
ínga og héldu áfram. Það var engu líkara
en loforðið, sem Jreir höfðu gefið, hefði
létt af Jreim þungri byrði.
En Eyvindi fannst sem það væri orðið
miklu bjartara umhverfis þá en áður, það
var engu líkara en einhver hefði auga með
Jreim, og allt í einu rénaði veðrið um
stund. Það myndaðist glufa í hið iðandi
teppi, sem umlukti Jrá, og þarna til hægri
komu Jjeir sér til mikillar gleði auga á
Merkisteininn. Elefði Jressi rifa verið and-
artaki síðar á ferðinni, ]>;í hefðu þeir vafa-
laust sveigt enrijrá lengra inn á heiðina, og
Jreir gátu ekki annað en hugsað til þess með
hryllingi, hver afdrif Jreirra hefðu þá orð-
ið, svo útslitnir sem Jreir voru orðnir.
Með nýjum og endurnýjuðum kröftum
héldu Jreir í áttina til Merkisteinsins, og
fljótlega stóðu Jreir móðir og skjálfandi við
hliðina á þessu vel þekkta leiðarmerki. Nú
hafði hurð skollið nærri hælum. En hvorki
Eyvindur né Eiríkur voru eitt augnablik í
vafa um ]>að, að það var loforðið, sem þeir
liöfðu gefið, sem hafði forðað þeirn frá
því að ganga hring eftir hring inni á
eyðimörkum heiðarinnar. Þeir horfðu upp
til himins og tautuðu báðir í senn: „Þakka
þér fyrir, góði Guð.“ Síðan héldu þeir af
stað og hröðuðu sér. Nti voru þeir á slóð-
um þar sem é)mögulegt var að villast.
Litlu síðar stönzuðu Jreir fyrir framan
Bakkabæ, og að sið fullorðinna manna rétti
Eiríkur fram hendina.
„Ég óska þér gæfuríkra og gleðilegra jóla,
Eyvindur."
„Sömuleiðis, Eiríkur,“ svaraði Eyvindur.
„Þá förum við uppeftir snemma í fyrra-
málið," bætti Eiríkur við.
Eyvindur kinkaði aðeins kolli til svars.
Hann stóð kyrr og horfði á eftir félaga sín-
um, sem færðist óðfluga í áttina til Neðra-
Túns. Síðan gekk hann hægt í áttina að
eldhúsdyrunum.
74
SKÁTABLAÐIÐ