Skátablaðið - 01.12.1959, Blaðsíða 53

/ ágúst-blaði Skátablaðsins 1957 ritaði ég
grein, sem hét einnig „Á fjöllum“. Gerði ég
þar nokkra grein fyrir útbunaði þeim, sem
nauðsynlegur er i fjallgöngur. Langar mig
þvi að biðja ykkur um að lesa aftur þá
grein og kynna ykkur útbúnað þann, sem
við munum hafa rneð okkur í þeim ferðurn,
sem við munurn fara saman á ncestunni.
★
En nú skulum við halda til fjalla og er
þá fyrst að læra að ganga. Já, ég veit að
þið verðið móðgaðir á svip og segið snúð-
ugt að það hafið þið lært á fyrsta ári. En
mér er líka kunnugt um að fæstir þeirra,
sem stunda fjallaferðir hérlendis, hafa lært
að ganga bratta og vegleysur. Ég er líka
alveg öruggur um að þið hafið flestir séð
félagana koma örmagna í áfangastað að
kvöldi, rjóða og sveitta og með þá einu
hugsun í kollinum að ná í vatn að drekka.
Þeir liafa auðsjáanlega ekki kynnzt þeirri
gullnu regln fjallgöngumanna „að spara
kraftana."
Það er strax í upphafi fararinnar, að hinn
þjálfaði göngumaður sker sig úr hópnum.
Hann gengur rólegum og öruggum skref-
um. Þegar hann lyftir öðrum fætinum fram,
þá hvílir allur þungi líkamans á hinum,
en við það slappast vöðvar þess fótar, sem
á lofti er, og hvílist augnablik. Gangi hann
flokknum þarna. Johnny, vertu ekki að
læðast í burtu. Ég segi af mér, því að þú
ert betri foringi, ef neyð ber að höndum,
heldur en ég, svo að þú verður að taka við
flokknum. Hefðir þú ekki verið, þá lægj-
unt við ennþá strandaðir þarna úti.“
Þess vegna var það, að Johnny neyddist
til að taka flokksforingjastöðuna að sér,
hvort sem lionum líkaði betur eða ver.
Eysteinn Sigurðsson sneri úr ensku.
í bratta, þá gætir liann þess að láta alla ilina
nema við jörðu, jafnvel þótt mjög bratt sé,
en gengur ekki á tánum, eins og flestum
hættir til. Hann gætir þess einnig að stíga
stutt skref í brattanum og beygja fótinn um
hnéð sem minnst, til þess að hindra ekki
blóðrásina. Það, sem við veitum þó mesta
athygli, eru hinar rólegu, öruggu og fjaður-
mögnuðu hreyfingar. Það eru engir vöðvar
spenntir lengur en þörf krefur, engin orka
notuð til óþarfa.
V E G S V I N N :
Á FJÖLLUM
Hann hefur einnig ýmsar aðrar venjur,
sem við ættum að temja okkur. T. d. geng-
ur hann fyrsta spölinn ekki hraðar en það,
að hann geti gengið með lokaðan munninn.
Á fyrsta hálftímanum nær hann ósjálfrátt
hinum eðlilega gönguhraða sínum. Hann
gætir þess einnig vandlega að svitna hvorki
1 1 1
SKATABLAÐIÐ