Skátablaðið - 01.12.1959, Blaðsíða 54

né láta sér kólna og á hálftíma fresti nem-
ur hann staðar, tekur af sér pokann og
„slappar af“ í 2—3 mínútur.
Jæja, brekkan er framundan og við ská-
skerum okkur upp hana. Það er léttara en
að halda beint á brattann. Við gætum þess
að láta alla ilina nema við jörðu og göng-
um hvorki á tám né yfir brúnum skónna.
í þær. í bergi er oftast venja að hafa ein-
ungis lykkju um mittið. Sé maður aftur á
móti á göngu um sprungin skriðjökul eða
með poka á baki er annarri lykkju oft
brugðið yfir öxl. Ég mun síðar sýna ykkur
þá aðferð. Þegar einföld lykkja er notuð,
þá kann ég sjálfur bezt við að nota pelastik.
Það er traustur og öruggur hnútur og alltaf
Þar sem hliðarhallinn er mikill þá látum við
tærnar vísa aðeins undan brekkunni, og ef
við neyðumst til þess að halda beint á bratt-
ann þá göngum við útskeifir. Eftir því sem
brattinn eykst þá verður erfiðara um jafn-
vægi, en við minnumst þess að við ætlum
að ganga í björg, en prílum ekki eins og
apakettir. Þungi líkamans á ávallt að hvíla
á fótunum og hendurnar eiga því yfirleitt
einungis að aðstoða við að halda jafnvæg-
inu.
Degi er nú tekið að halla og því kominn
tími til að halda heim í tjaldstæðið. Ég á
líka eftir að sýna ykkur hvernig þið eigið
að festa ykkur í líflínuna. Við snúum því
baki í bergið og niður mesta brattann, þá
göngum við aðeins hoknir í hnjánum eins
og við séum á skíðum. Síðan aukum við
aðeins skreflengdina þegar brekkan verð-
ur auðveldari en höldum ávallt sama jafna
taktinum í göngunni. Brátt blasa tjöldin
við og við komum þangað svangir og
óþreyttir og gætum jafnvel farið aftur sömu
leið ef því væri að skipta.
Að Ioknum kvöldmat, þá tökum við fram
líflínurnar og æfum okkur í að festa okkur
gott að leysa hann jafnvel þótt línan sé
blaut og óþjál. Auk þess nota margir ein-
falda lykkju (Fuhrerknoten) eins og sýnt
er á mynd 2. Ef að þið eruð aftur á móti
svo heppnir að hafa orðið ykkur úti um
lása (Karabiner) þá er mjög hentug aðferð
til þess að festa sig í líflínuna sýnd á mynd
3. Á mynd b er höfð lykkja, sem lokuð er
með lás, en á mynd c er grannri línu brugð-
ið fimm eða sex sinnum um mittið. Líf-
línunni er svo fest í með öðrurn lás. í klifi
er svo venja að hafðir séu 10—15 m á milli
manna sé um auðvelt berg að ræða, en 20—
30 m sé um erfitt klif að ræða.
Jæja, það er nú orðið áliðið, en fyrir
næstu ferð skuluð þið æfa vel gönguna og
venja ykkur við líflínuna. Þá höldum við í
bergið og hefjum hið raunverulega klifur.
Berg heil! Vegsvinn.
112
SKÁTABLAÐIÐ