Skátablaðið - 01.12.1959, Síða 26

um við tré, sem var yfir áttatíu fet að liæð,
og var mér sagt, að það væri aðeins þriggja
ára gamalt. Mjög seigur vínviður hékk utan
í mörgunt trjánum, og kom hann að góðu
gagni, er við vorum að byggja staurabrýr
eða við önnur verk, þar senr binda þurfti
saman trjábúta. Öðru hverju kom það fyr-
ir, að vínviðurinn reyndist vera snákur, og
ef ég stóð um stund einhvers staðar úti í
skóginum, þá gaf fljótlega að heyra hið
undarlega hljóð, sem heyrist, er snákarnir
skríða niður úr trjánum, og hverfa inn í
lágróðurinn. Tveggja feta löng skriðdýr
frunraldanna, hlupu yfir gangstíginn rétt
fyrir framan mig, og gerðust jafnvel svo
djörf, að hlaupa nrilli fóta nrinna. Stórar
margfætlur konru í ljós, og mér til mestrar
undrunar konru einnig risavaxnar eitur-
köngulær, sem eru reglulega óviðkunnan-
legar í umgengni. Þær sóttu mikið í svefn-
poka minn og skó, eiginlega virðast
þær sækjast mjög eftir nærveru mannskepn-
unnar, svo að á hverjum morgni, er ég
vakiraði, konrst ég að raun um, að ég lrafði
að minnsta kosti eina slíka senr rekkjunaut.
Þetta eru ljót kvikindi, á stærð við kreppt-
an mannshnefa, með átta langa og loðna
fætur og stór augu, sem virðast geta dáleitt,
hvað senr fyrir þeinr verður.
Þá voru það aparnir, og hvílíkur mis-
nrunur er á því að sjá apa í dýragarði eða
á kviknrynd, þar sem þeir eru fjörugir og
skemmtilegir, eða að verða að dveljast sam-
vistunr við þá um lengri tíma. Þeir eru
meira gefnir fyrir að skemma og eyðileggja
en nokkrar aðrar skepnur. Þeir leggja sig
fram við að gera eins nrikið af sér og þeim
frekast er unnt, og sé ekki stöðugt einhver
á verði, þá umturna þeir öllu í eldhúsinu,
róta eldinunr unr allt, ræna matartjaldið,
hvolfa vatnsfötunum um koll, stela fötum
frá tjöldunum og hegða sér yfir höfuð alveg
eins og við getunr btiizt við að apar lregði
sér. Þeir breiða sannarlega dökkan skugga
yfir tjaldbúðalífið. Það má hlæja að þeim
í fyrsta skiptið, en það fer að verða dýpra
á hlátrinum, þegar þeir hafa hvolft vatns-
fötunni þrjá morgna í röð, og maður verð-
ur að leggja á sig að ganga um langan veg
til vatnsbólsins til að fylla hana aftur.
Ennþá hef ég ekkert sagt um þá einkenni-
legu fyrirsögn, sem ég gaf þessari grein.
Fyrsta morguninn röðuðu skátarnir sér upp
fyrir framan tjöldin fyrir skoðun, eins og
venja er á slíkum námskeiðum, og ég gekk
um á milli þeirra, eins og ég hef gert í svo
mörgum löndum um allan heim, og sagði:
„Góðan daginn, sváfuð þið vel í nótt?“ Ég
hef spurt þessarar spurningar mörg þúsund
sinnum og ég get ekki munað eftir neinum,
sem hefur svarað henni öðru vísi en ját-
andi, en í þetta skipti, er ég spurði einn
af Amar indíánunum, hvernig hann lrefði
sofið, þá svaraði hann: „Mjög illa, en hvern-
ig svafst þú?“ Ég svaraði, að ég hefði sofið
mjög vært, því að mér hafði fundizt ég
njóta mjög góðs svefns, miðað við það að
þetta var mín fyrsta nótt í ókunnugu um-
hverfi. Ég spurði hann, livort hann væri
óvanur að sofa í frumskóginum, en hann
kvaðst vera vanur því, „en við hefðum átt
að hafa einhvern á verði.“ „Hvers vegna?“
spurði ég, „og fyrir liverju þurfum við að
vera á verði?“ „Leðurblökunum, sem leggj-
ast á nrenn og sjúga úr þeim blóð.“ var
svarið.
Ég hafði áður heyrt unr þessar leður-
blöku-blóðsugur getið, en ég held, að ég
hafi aldrei lagt fullan trúnað á slíkar sög-
ur. En hér var auðsjáanlega vel gefinn mað-
ur, senr fullvissaði nrig um, að þær væru
raunverulega til, og þær hefðu verið í
tjaldbúðununr nóttina áður. Svo bað ég
hann að segja mér, hvernig þær hegðuðu
sér, og hér kemur saga hans.
84
SKATABLAÐIÐ