Sameiningin - 01.06.1910, Qupperneq 22

n8
allir mætti vera eitt í föðurnum og eitt í sér, „svo aS heimrinn trúi
því aö þú hafir sent mig'*—segir hann. Hann bað þar fyrir oss,
hann bað þar fyrir hinu litla, veika nýfœdda barni, kirkjufélagi vor
íslendinga. Hann baö þess, aö vér hér í sundrdreifingunni, sem
lært höfum hinn sama kristilega barnalærdóm og allir heitiö því meS
eigin munni í því vér staSfestum skírnarsáttmála vorn, aö afneita
djöflinum og öllum hans verkum og öllu hans athœfi, og trúa á hinn
þríeina guö, mættum allir í einum anda kristilegrar trúar vinna aS
sáluhjálp sjálfra vor og annarra, hinnar núlifandi og komandi kyn-
slóSar. Eg segi því af fullri sannfœring hjarta míns: HiS veika,
ósjálfbjarga barn, sem oss er fœtt, hiS litla íslenzka kirkjufélag vort,
er til orSiö aS vilja drottins; þaö er ávöxtr af hinni heilögu bœn
frelsarans yfir kvöldmáltíSarborSinu foröum á hans kvalakvöldi:
„svo aS þeir allir sé eitt“. ÞaS er í heiminn boriS til þess aS allir
íslenzkir söfnuSir meS evangeliskri lúterskri trú í þessu landi, allar
isle::zkar sálir, sem aöhyllast og elska hinn himneska fööur eins og
harm er opinberaSr í Jesú Kristi hinum krossfesta, á þessum tíma
og ókomnum tímum, nái aS verSa og vera eitt, fái meS kristilegri
samvinnu barizt fyrir eigin og annarra sáluhjálp. HvaS mun svo
þetta nýfœdda andlega barn vort veröa? HvaS átti barniö,
sem þeim Sakaríasi og Elísabet fœddist til forna, aS veröa? og
hvaö varS þaö? Vér höfum. skoSaS þaS áSr, og munum þaö vel.
Ef kirkjufélag vort, sem líklega er minnst allra kirkjufélaga, er
enn hafa stofnuS veriö í þessu landi, eöa jafnvel í heiminum, vill
feta í fótspor Jóhannesar skírara, þá vitum vér, aö þótt þaö vissu-
lega veröi lítiS í heimsins augum, þá getr þaö orSiS mikiS í guSs
augum, og aö drottinn muni halda yfir því hendi sinni, og þá er oss
nóg. Vér vitum, aö þessi nýmyndaöi kirkjufélagskapr vor hlýtr aS
mceta óteljandi mótspyrnum. Fátœkt almennings, fámenniS í söfn-
uSum vorum, fámenni þjóSar vorrar yfir höfuS, sundrlyndisandinn
’ög flokkadráttar-tilheigingin, heimskan og hleypidómarnir, sjálfræS-
isandinn og og sérgœöingsskaprinn, en umfram allt skortr á áhuga
um eigin sáluhjálparmál, eru sker, sem frjálsri nýjnvndaSri kirkju
hlýtr aS veröa mjög hætt viS aS stranda á. Utanaökomandi hætt-
ur eru margar og miklar, en hættur þær, sem upp munu koma í eigin
skauti voru, eru enn þá fleiri.
Þegar Jóhannes tók til meö prédikan sinni og iSrunarskírn aS und-
irbúa hjörtu ísraelsmanna undir frelsarann og evangelíum hans, þá
birtist hann í eyöimörk Júdealands. Þegar kirkjufélag vort mynd-
ast, þá má segja, aS þaö byrji líka í eyöimörk. Enginn af söfnuS-
um vorum hefir enn eignazt svo mikiS sem eigiS guSshús sitt. Allt