Sameiningin - 01.12.1910, Blaðsíða 2

290
Gef, a'ð Jesú jólastjarna
jafnan lýsi veg hans barna
fram aS lífsins feigSarós.
5. Ástvinir þó allir deyi
og allt eg missi, tak mig eigi
Jesú-barnsins jötu frá.
Gef mitt lireysiS lýsi lága
ljósiS jóla, veika, sináa,
mér sem kveikti móSir hjá.
LlF SAMBOÐIÐ HÁTÍÐ LJÓSANNA BEZTA
JÓLAGJÖFIN.
I.
Frá alda öSli hefir þaS tíSkazt, aS menn skiftist á
gjöfum einhvern tiltekinn dag í árinu; sá siSr er miklu
eldri en jólin, þótt hann merkti ekki neitt líkt því eins
mikiS áSr en hátíS sú varS til. Hans hefir gætt á nálega
öllum öldum mannkvnssögunnar og hjá fjölda næsta
ólíkra þjóSa, 1 siSvenju þeirri réS ýmist fögr hugsan
eSa heimskuleg hugsan, allt eftir því, hvernig á stóS
fyrir gefendunum; ýmist hvöt til vaxandi vináttu, eSa
þaS eitt, aS vilja tolla í tízkunni; ýmist opinberan vel-
vildar, eSa eigingjörn hugsan um aS njóta góSs af öSr-
um; ýmist göfuglynd útlát eSa dularklædd ágirnd; ýmist
forn fagnaSar-venja, eSa gamall fánýtr skrípaleikr,—
allt eftir því, hverskonar andi réS venjunni og hvernig
iiún birtist.
Nú var siSvenja þessi hin gamla, sem menn lögSu
svo breytilegan skilning í, sett í samband viS jóla-
hátíSina. Ivom þá inní venjuna ný hugsjón, sem hlaut
aS ummynda hana, og fyrimynd sú, er hlaut að lyfta
lienni liátt upp. Fyrirmyndin er líf frelsara vors Jesú
Krists. Hugsjónin er óeigingjörn umliyggja fyrir vel-
farnan annarra manna.
Gjöfin mikla frá Jesú heiminum til handa, var hann
sjálfr. Ilann lifSi fyrir mennina. Hann dró ekki af