Sameiningin - 01.12.1910, Blaðsíða 15

303
eru, svo ekki gjörumst vér of svartsýuir. Og fyrir öll-
um liroka og ofmetnaði ætti það að verja oss í þessu
sambandi, að finna til þess, hve mjög vér erum utanvið
hinn mikla straum kristilegra framkvæmda, sem vér
höfmn bent á lítillega. En framför og starf það, er vér
höfum bent á, ætti að auka trú vora á málefnið og upp-
örva oss til að reynast trúir í liinum takmarkaða verka-
hring vorum.
N}'tt ár er framundan oss. Fyrir kxistnina merkir
það ný tœkifœri og nýja möguleika. Á því ríðr, að vér
fœrum oss þetta í nyt. Framförin á liðna árinu á að
benda kristninni lengra. Hugsjón kristindómsins lnn
upprunalega og sanna þarf að vaka fyrir oss, svo það
gleymist ekki, að aðeins ávaxtarsöm og starfandi kristni
má heimfœra til sín fyrirheitið um blessun.—Hvort sem
um einstakling eða heild er að rœða, er um það að hugsa
að lifa ekki einungis sjálfum sér, heldr að lifa. fyrir
málefnið, lifa Kristi. Trúmennska við orð hans og
boðskap hefir leitt til trúboðsvakningar í heiminum.
Og trúboðs-hreyfingin liefir aftr liaft blessunarrík
áhrif á öll svæði kristilegs lífs. Slík áhrif á víxl verða
allsstaðar, þar sem líf er og þroski.
Hugr vor snýr sér að hinni íslenzku kristni vorri.
Þörf liennar og velferð liggr oss næst. Enginn efi er
á því, að það hefir verið henni mikið tjón, hvernig hún
hefir verið utan við vakningarstrauma þá, sem komið
liafa fram út um heim víðsvegar. Vér, sem hér erum,
megum engan veginn einangra oss í kristilegu tillití.
Vér þurfum á því að halda að læra af þeim, sem lengra
eru komnir í því að sinna kristilegum málum. — Hve
ómetanlegt gagn væri oss það meðal annars, að leik-
manna-lireyfingin gæti náð sér niðri hjá oss. Eða að
trúboðsvakningin gæti náð til vor verulega, með þeim
aukna sannfœringarkrafti fyrir málefni kristninnar, sem
henni er samfara. Með því einu móti læknast andleg
mein vor, að hugsjón kristindómsins skýrist fyrir oss
við það að verða fyrir slíkum hollum áhrifum. Og að