Sameiningin - 01.12.1910, Qupperneq 4

2<?2
að veita gjafir á þennan liátt. En með engu móti öðru
er unnt að inna þær gjafir af hendi, sem nú er um að
rœða, svo að samboðið sé jóla-liátíðinni.
Fegrsta jólagjöfin er ekki sú, sem mest peninga-
útlát útlieimtir, heldr sú, sem flytr með sér mestan
kærleik.
II.
Næsta sjaldan koma jólin — aðeins einu sinrá á ári
hverju; og hve brátt er hátíðin liðin lijá! aðallega nær
hún ekki yfir meira en nótt og dag. Sé jólunum þar
með algjörlega lokið, þá má virðast, að fagnaðr sá end-
ist ekki stórum betr en smá-leikföng þau, sem af mang-
ara hafa verið keypt á strætum riti. Barnagullið heldr
sér eina klukkustund eða svo, en þá bilar í því fjöðrin,
fœtrnir detta af, og innan skamms er ekkert annað orðið
eftir en ónýt brot, sem svo er fleygt.
En vissulega á meira en það að verða og getr orðið
úr jólunum — meira en það, að einn dagr á ári sé til
þess tekinn að sýna örlæti, en árið að öðru leyti látið
vera í ánauð eigingirninnar, — meira en það, að einu
kvöldi sé til þess varið að gjöra sér og öðrum til gam-
ans, en annars sé síngirnin einráð og sífelldr þræl-
dómr. Eigi það, sem gefið er, að vera merki persónu-
legrar hugunar um aðra, merki vináttu-tilfinningar þeim
til handa, óeigingjarnrar umhyggju fyrir þeim, og
löngunar til að gleðja þá, þá lilýtr að vera svo um búið,
að hugsanin, tilfinningin, umhyggjan haldist við eftir
nð gjöfin hefir verið látin úti.
Á sama stendr, hvort ker, sem gefið skal, er úr gulli
eða silfri eða járni eða tré eða leir, ellegar bikar hefir
verið búinn til úr ræmu af birkiberki. einsog þá bréf er
brotið. Hin smáa gjöf og hin sjaldséna gjöf og lengi
þráða getr flutt með sér svona lagaðan boðskap:
‘1 dag er eg að hugsa um þig, því að nú eru jól, og
eg óska þér heilla. Og af því að á morgun verðr næsti
dagr eftir jól, mun eg enn hugsa um þig þá, og svo á-
fram allt árið. Sennilega get eg ekki komið því við að