Sameiningin - 01.12.1910, Blaðsíða 42

3i8
Við kvöddum bónda, og héldum svo heim á leiö', þegjandi og
þungbúin.
Meðan við gengum ofan fjallshlíðina, ýmist um hátt gras eða
blómstrandi lyng, gat eg ekki um annað hugsað en aumingja sak-
lausa lambið, með blœðandi augun. Þessi mynd hafði einsog
brennt sig inní huga minn — og hún hefir nú staðið þar, þótt
ótrúlegt sé, meir en í fjörutíu ár, alltaf jafn-glögg og skýr.
Eg einsog bráðnaði í sársaukanum. Það ólgaði í mér útaf því
að sakleysið skyldi taka svona mikið út.
Fyrir skömmu hafði eg ekki ráðið mér fyrir gleði yfir því,
hve heimrinn væri elskulegr og indæll. Nú var allt annað uppá
teningnum. í þessum uppœstu geðshræringum sá eg ekkert í hc«i-
um nema volæði og vonzku.
„Litla lambið saklausa! ...... hví þurfti það að verða fyrir
þessum harmkvælum?......... Hvílíkt ofboð og óréttlæti!...... Og
þó segir mamma, að guð sé góðr. Hví hjálpaði hann því þá
ekki ?“
Svona löguð tilfinninga-beiskja var stöðugt að brjótast um í
mér hið innra á heimleiðinni.
Eoksins komum við heim. Eg hljóp samstundis til móður
minnar. Hún var ætíð svo góð við skepnurnar, og hvatti okkr til
hins sama. Hún myndi skilja mig.
Eg sagði henni nú kjökrandi frá því, sem fyrir hafði komið,
og spurði hana að ending:
„Mamma! hvernig stendr á því, að guð hjálpaði ekki litla
lambinu ?“
f stað þess að svara tók hún mig í fang sér og þrýsti mér
upp að sér. Síðan settist hún niðr og hélt á mér í fangiuu. Eg
grúfði mig upp að brjósti hennar og grét heitum tárum.
„Aumingja — aumingja lambið !“ — stamaði eg upp.
„Hjartans barnið mitt! hættu að gráta“ — sagði móiðir mín.
„Lambinu batnar.“
„Já, en blóðið lak úr augunum á því, mamma! Það hefir
verið svo óttalega sárt!“
„Það hefir ekki verið eins sárt og þú heldr, góða barnið mitt!
Dýrin kenna ekki til einsog við myndum gjöra. Þau kenna ekki
til sársaukans á sama hátt og við.“
ö,Er það satt, mamma?“
„Já, elsku-barn! Guð hjálpar öllum sínum skepnuim smáum
og stórum. Nei, litla lambið hefir ekki kennt til einss mikið og
þú ímyndar þér —.“
Ó, hvað það huggaði mig — það sem móðír mín sagði, og þó
eg sökum œsku minnar ekki skildi allt, sem hún sagði. þá verkuðu
þó orð hennar einsog mýkjandi balsam á særða hjartaS mitt.