Sameiningin - 01.12.1910, Blaðsíða 41

317
ískyggilegt og ömurlegt — kolsvartan fugl, sem hoppaði og flögr-
aöi eirSarlaus aftr á bak og áfram — andspænis lambinu.
Ennþá nokkur augnablik stóSum viS sem steini lostin starandi
á bæSi dýrin. ViS áttuSum okkr fljótt á því, aS svarti fuglinn
hlyti aS vera hrafn. En hvcrt var erindi hans þarna? HvaS var
hann aS gjöra? ÞaS var okkr einföldum börnunum óráSandi gáta.
En hún varS ráSin innan skamms á ömurlegan og ógurlegan
hátt.
Því allt í einu sjáum viS hrafninn taka snöggt stökk
og ráSast á litla lambiS, og höggva fast meö hinu hvassa og sterka
nefi sínu í annaö auga lambsins.
Nú rákum viS öll upp hátt angistaróp, og ruddumst fram til
liösinnis litla ólánsama vininum okkar.
Hrafninn flaug óSar upp, og hvarf bak viS næstu kletta — en
Iambiö stóö nötrandi og blœSandi frammi fyrir okkr.
Stœrsta stúlkan tók þaö upp gætilega, og hélt á því í fanginu.
ViS hin börnin komum nú nær meS tárin i augunum alveg örviln-
uS útaf þjáningum blessaöar skepnunnar.
Hinn djöfullegi ránfugl haföi áreiSanlega kroppaö nærri bæSi
augun útúr vesalingnum, — aS minnsta kosti sýndist okkr þaö.
Eg þoldi ekki aS horfa uppá þetta. Eg hryggöist sárt, og grét
beisklega. Minnstu börnin fylgdu mínu dœmi og grétu líka.
Elztu stúlkurnarj, sem voru bezt viti bornar í hópnum, tóku saman
ráS sín, hvaö gjöra skyldi. NiSrstaSan, sem þær komust aö, var
sú, aö sem fyrst yrSi aö fara meö veslings særSa lambiS heim til
næsta bœjar, því þar ætti þaS aS líkindum heima.
En rétt í því viS ætluöum á staö heyröist allt í einu
jarmr móSurinnar, alveg einsog í fyrra skiftiö. Lambiö hrökk
saman í fangi stúlkunnar og reyndi að losa sig. En er þaö tókst
ekki, kom veslings-móöirin, jarmandi aumkunarlega, á eftir okkr.
Næst-elzta stúlkan sneri sér aö henni, og sagöi í ávítandi tón:
„Þú hefSir átt aö gæta lambsins þin betr, þá heföi þessi ógæfa
ekki viljað til. Nú er of seint aö barma sér.“
Eg sagöi ekkert, en eg man glögt, aö mér féllu þessi orS illa.
Mér fannst ólánsama ærin vera nærri því eins aumkunarverS eins-
og lambið. Eg hljóp til hennar og reyndi aö hugga hana. Hún
var gæf, og lofaSi okkr minnstu börnunum aö klappa sér.
FerSinni var nú haldið áfram, og innan skamms komum viö aö
bœnum, sem: viö stefndum til.
Bóndinn þekkti óöar skepnurnar. Hann átti þær. Hann
þakkaöi okkr vingjarnlega fyrir uppáhjálpina, og fullvissaði okkr
um, aö litla lambinu myndi batna, og þaö skyldi veröa annazt vel
um þaö. Þetta huggaði okkr töluvert.