Sameiningin - 01.12.1910, Blaðsíða 3

291
því, sem liann gaf, í neinu. I sérhverri gjöf, sem sá eða
sá maðr þá af honmn, var eitthvað af honum sjálfum.
Þannig' til dœinis í brúðkaups-samkvæminu í Kana
í Galíleu; liann var þá að liugsa um tilfinningar manns-
ins, sem liélt veizluna, og löngun lians til að geta veitt
hverjum gesti eins vel og sómasamlegt væri; sú um-
hugsan Jesú gjörði það að verkum, að vínið fékk þann
keim, er minnti á himneska gestrisni.
Þá er Jesús gaf mannfjöldanum hungraða, sem
fylgzt liafði með honuin útí fjall-lendið austr frá
Genesaret-vatni, brauð og fisk, hresstist það fólk og
styrktist við að finna til þess, hvílíka umhyggju hann
bar fyrir vellíðan þess, ekki síðr en af fœðunni, sem
því veittist. Þar er annað dœmi þess, hve sterklega
kærleikrinn kryddar mönnuin matinn.
Lækning veitti Jesús mönnum, er þjáðir voru af
allskonar sjúkleik; með hverri einstakri þeirra lækninga
fékkst sönnun fyrir því, að liann var til þess fús að gefa
því fólki, er hann urngekkst, körlum og konum, eitthvað
af sjálfum sér — liugsan sína, hluttekningarsemi sína,
lífskraft sinn. Eitt sinn var máttvana maðr í rekkju
til lians fœrðr; áðr en hann léti nýtt líf fœrast í limi
þess aumingja veitti liann honum fyrirgefning synd-
anna; allir urðu þá forviða, en sumir hneyksluðust.
Þetta gjörði Jesús af því liann hugsaði áðr en hann
gaf, — af því hann þráði að fullnœgja dýpstu þörf
mannsins, — af því að í raun og veru gaf hann part af
sjálfum sér í og með sérhverri gjöf, sem liann lét úti.
Allar sannar jólagjafir ætti að vera samkvæmt þessarri
fyrirmynd.
Ekki þó svo að skiija, að öllum slíkum gjöfum þurfi
endilega að vera samfara hátíðarbragr og þungbúin al-
vörugefni. Jafnaðarlega er í því sambandi hugsað um
sittlivað smávegis, sem aðra vanhagar um, að gleðja þá
í smáu, auðsýna þeim vináttu-merki í smáu. En vin-
áttu-tilfinningin verðr að vera meiri en vináttu merkið;
annars verðr ekki úr þessu nein sannarleg jólagjöf,
Það tekr tíma, fyrirhöfn og óeigingjarna áreynslu