Litli Bergþór - 01.04.1991, Blaðsíða 25

Þjóðverjunum og Áströlunum, sem annars var ekki þverfótandi
fyrir.
Anna ákvað að ferðast nokkra daga með Snævari, en við Gauja og
annar Daninn héldum nokkrum dögum síðar áleiðis til austurstrand-
arinnar, með viðkomu á klettinum Sigyria.
í fymdinni (5. öld) lét konungur einn reisa sér höll uppi á
þessum 200 m háa kletti. írmgangurinn var í gegnum
munninn á voldugu ljónshöfði, sem lá fram á fæUir sér, en
nú em aðeins loppumar eftir af þeim veglega inngangi.
Fyrir framan klettmn var mikill skrúðgarour og ekkert til
sparað. En“AdamvarekkilengiíParadís”,þvinálfbróðir
kóngs gerði sér lítið fyrir og svelti hann og menn hans inni
uppi áklettinum og var það endirinn á því ævintýri. Enn
ser móta fyrir hallarrústunum uppi á klettinum og
skrúðgarðinum.
Leifar Ijónsmunnainngangsins aö
klettahöllinni á Sigyria-kletti. Gauja
og Daninn John í forgrunni.
Síðustu þrem vikunum á SriLanka eyddum við á
sólarströndum landsins. Fyrst í Kalkudah á
austurströndinni og síðustu daganaí Hikkaduwa
á vesturströndinni. Sérstaklega fannst mér
Kalkudah yndislegur staður. Lítið friðsælt fiski-
þorp með langri hvítri sandströnd. Pálmarnir,
sem vaxa venjulega alveg niður í flæðarmálið,
voru reyndar hálf gisnir og beygðir eftir fellibyl,
sem gekk þar yfir 1978 og velti stórum hluta
pálmanna og nær öllum húsum. En nú hafði
mestallt verið byggt upp aftur.
Ég læt hér fylgja smá lýsingu á hitabeltislífinu,
sem ég fann í dagbókinni og er skrifað daginn
eftir að við komum til Kalkudah: „Aftur í hita-
beltinu! Þetta er hitinn og sólin sem okkuríslend-
inga dreymir um á löngu, köldu vetrar/cvöldunum
heima: Hvítar pálmum skrýddar sandstrendur,
tær svalur sjór og gola afhafi, sem kœlir mann
mátulega niður meðan heitast er. - En hitabeltið
er líka annað, sem ekki er eins oft nefnt: Hita-
mollan á kvöldin þegar goluna vantar, svita-
traumar, sem leka niður andlit, bak og brjóst,
moskítóflugur, sem sjúga blóð úrfótum manns
án þess maður verði þess var. - Þangað til mann
byrjar að klæja. - “Stólpöddur”, “rúmpöddur”,
allskonar pöddur, sem hleypa upp lærum og
örmum í rauða hellu. Rauðir maurar, sem bíta
eins og brenninetlur. - Svefnlausar nætur, þegar
ódýra herbergið inniheldur hvorki moskítónet
eða viftu! - En alltþetta erfljótt að gleymast og
hverfa í skuggann fyrir hinufallega umhverfi og
áhyggjulausa lífi. Aðlögunarhæfni mannsins sér
um afganginn. “
Við bjuggum í strákofum á ströndinni, sem við
leigðum af fiskimönnunum fyrir um 2-5 kr.
íslenskar á dag ('82). Þessir kofar voru með
sandgólfi og beddi eða strámotta var eina hús-
Ein sit ég og spila...
gagnið. Klósettið var kamar úti í bakgarði og
baðið brunnur, fata og kaðall. - En þetta var allt
og sumt sem við þörfnuðumst í þessu loftslagi.
Veraldlegu gæðin voru óþörf og fjarlæg. Eitt
lungi (klæðishólkur, sem innfæddir ganga í) og
baðföt voru einu fötin sem maður notaði, suðræn
aldin féllu svo gott sem af tijánum og allur matur
var mjög ódýr. Semsagt hrein „paradís” fyrir
bakpæklinga. Þama voru nokkur frekar ódýr
gistihús fyrir þá, sem vildu aðeins meiri „lúxux”,
en annars var Kalkudah ósnortið af stórtúrism-
anum.
Það var frekar fámennt þama en góðmennt og við
ferðamennimir náðum mjög vel saman. Flest
kvöld var kveikt bál á ströndinni og í kringum
það var síðan setið, sungið og spilað á gítar. Fyrr
um kvöldið hittumst við yfirleitt á einhveijum
matsölustaðnum, sérstaklega var einn þeirra
vinsæll. Hafði góða músík, - fyrir smekk okkar
hálfstálpaðra blómabama, - og vingjamlegt starfs-
fólk. Á daginn fundum við okkur hitt og þetta til
Litli - Bergþór 25