Litli Bergþór - 01.06.1993, Blaðsíða 23

sem túrinn tók. Og þó var stoppað á mörgum stöðum!
Viö skoðuðum m.a. svokallaðar „Marae“, sem eru
gamlir fórnarstallar frá blómaskeiði Polynesiskar
menningar. Þetta eru breiðir stallar, hlaðnir úr stórum
grjóthellum. Sögur herma að þar hafi verið færðar
mannfórnir til forna.
Undirrituð á einum fórnarstallinum (Marae)
á Huahini.
Hann kenndi mér líka að þekkja villtar nytjajurtir,
s.s. vanillu-baunagras, brauðávaxtatré, papaya-tré,
mangó-tré, banana tré, kókospálma o.s.frv. Villisvín
og -hænsn voru í skóginum og krabbar skutust yfir
götu manns og niður í næstu holu. Ekki vandi að lifa
af landinu þarna!
Að ferð lokinni lánaði hann mér köfunargleraugu og
kynnti mér litadýrð kyrrahafskórallanna og
skrautfiskanna sem synda þar um. - Þarna voru torfur
af glitrandi smásílum, sem skutust fram og til baka
eins og stjórnað af einum heila, skærgulir fiskar með
blá augu, eldrauðir fiskar með svört augu, fiskar sem
skiptu lit eftir því hvernig sólin skein á þá, röndóttir
fiskar í öllum regnbogans litum... Hvílík litadýrð. Þá
óskaði ég mér að ég ætti neðansjávar myndavél.
Daginn eftir hélt ég ferð minni áfram með
eyjabátnum til næstu eyjar, RAIATEA. Ég var varla
fyrr komin í land en ég rakst á Bill gamla og kærustu
hans, hana Georgine, 32 ára, litla, sólskorpna með
sítt rautt hár og tannspengur. Þau voru að vitja um
málningu, sem koma átti með skipinu, en að sönnum
polynesiskum vanda kom hún auðvitað ekki! - Tíminn
skiptir ekki svo miklu máli í þessum heimshluta. Ef
hlutirnir gerast ekki í dag, þá gerast þeir bara á
morgunn - eða að ári. Það leyndi sér ekki að það gat
tekið á taugar venjulegra stressaðra Ameríkana, að
búa við þetta vinnulag, þó þau dásömuðu stressleysið
í fólki í hinu orðinu.
Þau buðu mér heim að skoða draumahúsið, sem
þau voru að byggja sér. Og þar dvaldi ég svo næstu
4 daga, ásamt þrem öðrum ferðamönnum, sem ég
hafði kynnst á Huahini. Það var eftirminnileg dvöl, því
þau „hjónakornin “ voru sérstök! Bill gamli
gráskeggur, feitur og dutlungafullur, lét flest fjúka.
Kallaði á „George babe my love“ í öðru orðinu og
hótaði að gefa henni skell á bossann í hinu.
Þeytti öllu lauslegu á eftir heimilisköttunum ef þeir
slógust, - gleraugunum sínum ef annað var ekki
innan seilingar, - og svo var hann allt í einu þotinn
upp á loft að leika sér að „radíóinu" sínu, til að
tilkynna einhverjum áhuga-loftskeytamanninum í
Ameríku, Asíu eða Ástralíu að hann væri hér á
Raiatea og hefði í heimsókn „ an lcelandic lady“,
tvo Þjóðverja og „an Irish man“! Hvað við hefðum
borðað, hvernig veðrið væri o.s.frv.
Bill og kjúklingasúpan hans.
Georgine var allt önnur manngerð,
listamannsleg og dularfull. Hafði grun um að það
væri ekki bara ástin, sem hefði trússbundið hana
við Bill gamla!
Meðan við dvöldum þarna, kom í heimsókn
vinur Bills úr siglingaklúbbnum á Hawaii, Jim að
nafni. Hafði komið daginn áður á skútu s.nni,
TOLOA, eftir 32ggja daga siglingu frá Hawaii og
ætlaði áfram eftir 1 - 2 mánuði til Samóa-eyja,
sem liggja nokkuð vestar á Kyrrahafinu. Þangað
til ætlaði hann að sigla á milli eyja Frönsku
Polynesíu og hann bauð mér og þýska parinu að
sigla með sér til Bora-Bora. En ég var á förum
aftur til Tahiti að hitta þær Önnu og Gauju, svo ég
afþakkaði gott boð.
Áður en ég kveddi eyjarnar, vildi ég samt klífa
fjallið TEMEHANI á Raiatea.
Raiatea er fornt menningarsetur eyjanna og er
talið að héðan hafi Polynesarnir haldið í sínar
löngu sjóferðir og landkönnunarleiðangra til
Hawaii, Páskaeyjar og Nýja Sjálands. Hér er
heilagasta „Marae“ eyjanna, þar sem konungar
voru krýndir og fórnir færðar. - Og á fjallinu
Temehani vex blómið „Tiare Apetahi“,sem sagt er,
að þrífist hvergi annarsstaðar en á toppi þessa
fjalls. Þó hafa verið gerðar tilraunir til að planta
því á öðrum eyjum við svipaðar aðstæður, en án
árangurs. Þetta er heilagt blóm og það varð ég
Litli - Bergþór 23