Litli Bergþór - 01.06.1993, Blaðsíða 24

Umhverfis jörðina..frh.
auðvitað að sjá! Ég lagði því af stað á puttanum
ásamt þýska parinu Irene og Manfred, að rótum
fjallsins. Það reyndist enginn breiðvegur þangað
upp, svo við villtumst fljótlega. Og þegar gerði
hellidembu á okkur, ákváðum við að snúa við.
Meðan við biðum eftir fari til baka niðri á
þjóðveginum, lentum við á tali við innfædda konu.
Hún bjó á næsta bæ og þegar hún heyrði af
hrakförum okkar, bauð hún okkur að gista. Hún
gæti sent einhvern með okkur næsta dag! Við
þáðum auðvitað gott boð, og dvöldum hjá fjölskyldu
hennar í góðu yfirlæti um nóttina.
En daginn eftir var sunnudagur, sem Polynesar
halda mjög heilagan. Það voru því ýmis vandkvæði
á því að klífa fjallið þann daginn, og í staðinn stungu
þau upp á því að við kæmum með þeim í kirkju. Jú,
jú, við vorum til í það. En ekki gátum við farið í þeim
druslum sem við stóðum í, svo það var tekið til við
að dressa okkur upp. Mig í rauðrósóttan
jómfrúarkjól og bláa plastskó, Irene í mittislausan
kjól og fjólubláa plastskó og Manfred í nælonskyrtu,
svartar pressaðar buxur og blankskó! Föt vantaði
þessa fjölskyldu ekki. Og þannig uppábúin héldum
við til kirkju með dætrunum fjórum. Okkur var vísað
til sætis á fremsta bekk, - greinilega fjölskylda í
fremstu röð, - kynnt fyrir presti og öðru
Tilbúnar til kirkjuferðar.
Frá vinstri: Carole, Irene, undirrituð,
Leonilde og Caroline.
safnaðarfólki. Eftirá var okkur sagt að presturinn
hefði lagt útaf veru okkar þarna. Fólk gæti séð að
við kæmum langt að, en samt værum við kristin eins
og þau og sæktum kirkju á sunnudögum (í okkar
fínasta pússil). Allt fólk á jörðu væru jafningjar.
Okkur var sagt að við værum fyrsta hvíta fólkið, sem
hefði sótt þessa kirkju og stelpurnar voru greinilega
mjög hreyknar af okkur!
Daginn eftir fylgdu þrjár dætranna okkur svo uppá
fjallið, og við sáum að við hefðum aldrei fundið nein
blóm án þeirra hjálpar. Við túristarnir létum okkur
nægja að tína eitt blóm hvert og taka myndir. En
stelpurnar tíndu pokafylli af blómum og þegar niður
Tvíburarnir Carol og Caroline með blómið
helga, Tiare Apethae. Sagt er að krónublöðin
séu fimm fingur óhamingusamrar prinsessu,
sem ekkifékk að eiga prinsinn sinn
frá nœstu eyju.
kom, voru þær fljótar að hverfa. Hafa sennilega
farið beint á markaðinn og selt blómin, því það þykir
mjög fínt ef yngismeyjar bera þetta blóm á bak við
eyrað. Og ungir menn vilja gefa þónokkuð fyrir að
komast yfir eintak fyrir kærustur sínar (þó flestir séu
of latir til að klifra upp eftir því sjálfir!)
Við þrjú urðum hinsvegar eftir hjá húsmóðurinni,
það var ekki við annað komandi en að við
borðuðum kvöldmat og gistum þar aðra nótt. Bóndi
hafði farið út að fiska kvöldið áður og komið heim
með fullt af fiski og fötu af rækjum. Og það yrðum
við að smakka. Og eins og annað sem á borð var
borið fyrir okkur þarna hjá Hutia-fjölskyldunni, var
þetta hið mesta lostæti.
Daginn eftir puttuðumst við um eyna og héldum
svo tilbaka til Uturoa („höfuðborgar" eyjarinnar), því
ég var á leið til Tahiti að hitta Önnu og Gauju og
fljúga, - að því er ég hélt, - með þeim áfram til
U.S.A.
En þá hittist svo á, að samferða mér á
Litli - Bergþór 24