Landneminn - 01.12.1951, Blaðsíða 23

1 gær var hitamolla í veðri, og menn voru æstir í skapi,
svo sem ég hef aðeins séð, þegar pólitísk kreppa er í
nánd. Gamalkunnir óveðursfuglar þreyttu flug sitt,
ósýnilegir berum augum, og syfjulegustu svefnpurkur
vöknuðu allt í einu af tveggja ára hlundi. Ég skal játa,
að hjartaö barðist örar í brjósti mér, er ég heyrði hinn
hræðilega vængjagný. Ég verð í fyrstu jafnan lostinn
skelfingu þegar ég sé jarðanda byltingarinnar leysa af
sér hlekkina. En seinna er ég hinn rólegasti, og tryllt-
ustu fyrirbrigði geta ekki raskað sálarró minni, einmitt
vegna þess, að ég hef séð þetta allt fvrir. Hvernig myndi
þessari hreyfingu ljúka, er Parísarborg mundi brinda
af stað, svo sem jafnan fyrr? Hún mvndi enda með
styrjöld, hinu hræðilegasta tortímingarstríði, er myndi
kveðja fram á vígvöllinn tvær göfugustu þjóðir sið-
menningarinnar. Ég á við Þjóðverja og Frakka Eng-
land. hin mikla sæslanga, sem getur alltaf skriðið aft-
ur í bæli sitt, og Rússland, sem getur falizt í gresjum
sínum og ísauðnum, þessi tvö ríki geta þolað venjulega
pólitíska stvrjöld, og beðið hina mestu ósigra, ár þess
að hrynia í rústir. En Þýzkalandi er miklu meiri bætta
búin. os; Frakkland «æti jafnvel misst pólitískt siálf-
stæði sitt í slíkum átökum. En betta væri aðeins fvrsti
þátturinn í hinum mikla hávaðasama leik. eins konar
foHeikur hans. Annar báttur verður bvlting í Evrópu,
heimsbvltingin, hin mikla hólmgan'ra hinna eignalausu
og aðalsstéttar eignarréttarins, og þá verður hvorki að
ræða um þióðerni eða trú. Aðeins eitt föðurland verður
þá til: jörðin öll, og aðeins ein trú: bamingia mann-
anna á jörðinni. Munu trúarskoðanir fortíðarinnar
sameinast í örvæntingarfullri vörn um allan heim. og
verður sú barátta ef til vill efni þriðia þáttar? Eða mun
gamla einveldisstefnan ganga aftur fram á sviðið. í
nýiu kerfi. með nv kallorð og vígorð? Hvernig mundi
þeim leik ljúka? Ég veit hað ekki, en ég hvgg. að höf-
uð sæslöngunnar verði að lokum sundurkramið og feld-
urinn fleginn af birni norðursins. Ef til vill verður þá
aðeins einn hirðir og ein hjörð, friáls hirðir með iárn-
staf í hendi, og jafnrúin, jarmandi mannahjörð. Vá-
legir tímar eru í vændum, og spámaðurinn, sem mundi
skrifa hina nýju Opinherunarhók, vrði að skapa ný
dýr, svo geigvænleg, að dýratákn Jóhannesar mundu
vera blíðustu dúfur og amorsenglar í samanburði við
þau. Guðirnir hylja andlit sín af meðaumkun með
mannanna börnum, þessum gömlu fósturbörnum sín-
um, og ef til vill einnig af ótta um sín eigin örlög. Frá
framtíðinni leggur þef af hnútasvipum, blóði, guðleysi
og miklum hýðingum. Ég ráðlegg þarnabörnum okkar
að fæðast i heiminn með sigg á baki.
r t
‘éJíau/ur:
Vorljóð frá Sjálandi
Ég horfi á laufiS lifna,
ljóssœki'8, feimi'ö,
bros hinna glöðu barna,
brumkraft: — ÞaS er komið vor.
Og me'San kvöldþrastakliöurinn, .
kvöldflugnasveimurinn syngur,
minnist hugur minn hvítra máfa
hjá svartri skor.
Og sólin á vatninu blikar
og blágrœn furan
beygir sig ni'Sur aS fletinum
stillt og rótt.
Og hugur minn sér
svartar hamraborgir,
sóleyjabrci'öur gular
og bjarta nótt.
J fjarska lieyri ég lestina blása,
þaS lyppast
Ijósgrár reykur
uppgegnum mjúkgramt lauf.
En liugur minn sér:
fjörðinn, bláar bárur,
bát sem þœr klýfur,
og píp hans þögnina rauf.
Eg horfi á laufiS,
— brumknappar besta — þaS vorar,
— og bráSum er sumariS komiS — sólin,
og gleSin meS þeim.
Og bráSum er líka
bjart yfir eyjunni í norSri —
— og bráSum
er síSasti vorfuglinn floginn heim.
v___________________________________________________J
LANDNEMINN 117