Landneminn - 01.12.1951, Blaðsíða 37

NVILLIAM SAIÍOYAN :
Kirkjusöngvararnir
— SMÁSAGA —
Ein af hinum mörgu furftum og
dásemdum lands vors er lipurS
þjóðar vorrar að snúast frá einum
átrúnaði til annars eða hlaupa frá
almennu trúleysi í fang fyrstu
kreddu sem á vegi hennar verður,
án þess nokkuð sérstakt virðist
unnið eða glatað, og er jafn Sak-
laus cftir sem áður.
Sjálfur er ég til dæmis borinn
til kaþólskrar trúar einskonar, þótt
eigi væri ég skírður fyrr en ég
var orðinn þrettán vetra. Prestin-
um likaði þetta stórum illa, ég man
það eins og það hefði skeð f gær, og
spurði hann því aðstandendur mína
hvort þeir væru vitlausir, en þeir
svöruðu: Við höfum verið f burtu.
Þrettán ára og ekki farið að skíra hann! æpti prestur. Hvers-
konar manneskjur eruð þið eiginlega?
Melík frændi minn varð fyrir svörum: Við erum aðallega
landbúnaðarþjóð, enda þótt snillingar hafi einnig verið vor á
meðal.
Þetta var laugardagskvöld. Athöfnin stóð ekki nema í sjö
mínútur, en mér var ómögulegt að verða nokkurrar breytingar
var eftir skirnina.
Jæja, sagði amma, þá er nú búið að skíra' þig. Skánar þér
nokkuð?
Ég geri ráð fyrir að rétt sé ég segi frá því til skýringar að
nokkra undanfarna mánuði hafði mér fundizt ég vera gáfaður,
og amma hafði þessvegna álitið að ég væri haldinn einhverjum
dularfullum sjúkdómi og væri að verða brjálaður.
Ég held ég sé þetta við sama, sagði, ég.
Og trúirðu núna? kallaði hún. Eða ertu enn með efasemdir?
Ég get hæglega sagt ég trúi, sagði ég, en ef satt skal segja veit
ég það ekki fyrir víst. Auðvitað langar mig að vera kristinn.
Ilana, trúðu þá bara, sagði amma mín, og hugsaðu um það
sem þú átt að gera.
En starf mitt var bæði kyndugt og ótrúlegt.
Ég söng f drengjakórnum i Öldungakirkjunni i Túlarastræti.
Fyrir þetta fékk ég einn dollara á viku hjá roskinni kristinni
konu að nafni Balæfal, og bjó hún í sorg og einveru í litlu
mosavöxnu húsi rétt hjá húsinu þar sem vinur minn Pandró
Kolkuson átti heima.
Pilti þessum lá nokkuð hátt
rómur eins og mér. Það er að
segja, okkur var nokkuð tamt að
bölva — í mesta sakleysi vitan-
lega —, en þetta hryggði ungfrú
eða ftú Balæfal svo mjög að hún
reyndi allt hvað af tók að frelsa
sálir okkar áður en það yrði um
Seinan. En frelsuu var atriði sem
ég að minnsta kosti hafði enga
ástæðu til að vera andvigur.
Úngfrú Balæfal (ég ætla að
kalla hana ungfrú hér eftir, af því
að hún var áreiðanlega ógift á
meðan ég þekkti hana og vegna
þess að ég veit ekki til að hún
hafi gifzt nokkurn tima, eða
nokkru sinni látið sér það til
hugar koma, eða hvort hún var nokkurntíma ástfangin — en
þá auðvitað á yngri árum, og efalaust af einhverjum léttúðar-
segg sem hefur þá hlaupizt frá hcnni) — ungfrú Balæfal, eins
og ég var að segja, var menntuð kona sem las ljóðmælii
Róberts Bránings og annarra skálda og var ákaflega viðkvæin
kona. Henni var því allajafna nóg boðið þegar hún kom út á
hlaðið og heyrði í okkur orðbragðið, og þegar mælirinn var
fullur hrópaði hún: Drengir, drengir. Þið megið ekki saurga
móðurmálið.
Pandró Kolkuson virtist í aðra röndina vera einhver hinn
ófyrirleitnasti piltur i víðri veröld, en í hina einhver sá hæversk-
asti og hugulsamasti drengur sem völ var á, og það var vegna
þeSsara mannkosta sem mér þótti svo Vænt um hann.
Já, ungfrú Balæfum, sagði hann.
Balæfal, leiðrétti ungfrúin. Komið þið hingað. Báðir tveir.
Við fórum til ungfrú Balæfal og spurðum hvers hún óskaði.
Hvers óskið þér, ungfrú Balæfum? mælti Pandró.
Ungfrú Balæfal fór ofan í pilsvasa sinn og dró upp þaðan
stafla af ritlingum og rétti sinn bæklinginn hvorum okkar án
þess að líta á þá. Minn hét Endurlausnin, Saga ofdrykkjumanns.
Pésinn sem Pandró fékk hét Loksins jann ég jri'öinn, Saga of-
drykkjumanns.
Hvað á að gera við þctta? sagði Pandró.
Ég vil þið drengirnir lesið þessa bæklinga og reynið að vera
góðir, sagði ungfrú Balæfal. Ég vil þig hættið að bölva.
Það stendur ekkert um bölv i þessari bók, sagði Pandró.
LANDNEMINN 131