Landneminn - 01.12.1951, Blaðsíða 7

LANDNEMINAI
MÁLGAGN ÆSKULÝÐSFYLKINGARINNAR - SAMBANDS UNGRA SÓSÍALISTA
RITSTJ.: JÓNAS ÁRNASON . FORM. ÚTGÁFUSTJÓRNAR: INGI R. HELGASON
7.—10. tölublað
1951
5. árgangur
Spyrjið einhvern venjulegan mann hverju hann unni
mest. Hann mun svara að lífið sé dýrmætust eign
hans, eða líf þeirra sem hann ann, akurinn sem hann
plægir, verkfærin sem hann notar, eða einhver hlutur
annar sem honum er kær, til að mynda bók sem mjög
hefur orkað á huga hans.
Gerum einnig ráð fyrir að hann sé spurður hvernig
hann myndi bregðast við ef ástvinir hans eða dýrmæt-
ar eignir væru í hættu. Hann mun svara að hann skyldi
gera allt sem í hans valdi stæði til þess að vernda þá
og varðveita.
Þetta er auðsæilega heilbrigð skynsemi. Þannig eru
tilfinningar hvers einasta manns, allra heiðarlegra
manna. Þegar barnið er veikt leggur móðirin fúslega
svefn og hvíld í sölurnar til þess að koma því til heils-
unnar aftur.
En mæður okkar daga gráta börn sín, kornfrjóum
ökrum er breytt í ófrjóar auðnir, listaverk og minnis-
merki sem þolgæði og snilli mannsandans tók aldir að
skapa, eru moluð í smátt.
Sprengjur hvína yfir höfði barnsins í vöggunni. ösk-
ur fallbyssnanna boða konum ógn og dauða, æsku-
fólki með óeytt líf og vonir í barmi, gamalmennum sem
væntu þess að fá að njóta hvíldar og ávaxta verka
sinna.
Stríði er hleypt af stokkunum einu sinni enn. Það
geisar þegar í einum útjaðri heims. Orustur eru háðar,
þorp jöfnuð við jörðu, fólk verður að flýja heimili sín
unnvörpum; og hljótum við þá ekki að minnast þess að
Ávarp frá heimsfriðarráðinu
tvisvar á einni mannsæfi hefur stríðið með öllum sínum
hörmungum valdið eyðingu og ógnum um allan heim?
Tvisvar hefur þetta voðaorð níst hjörtu allra mæðra,
allra elskenda. Það vekur þúsundir hræðilegra minn-
inga: um bréf sem beðið var með miklum kviða en
aldréi komu, um börn sem ærðust af sulti, urðu hung-
ursnevðinni að bráð. Heilar bækur geta ekki skýrt frá
skelfingum þeim sem af stríðinu leiða: sárum og lim-
lestingum, eyðingu og ofboðslegri sóun; ungir menn
eru limlestir, arðbærum vinnustundum kastað á glæ,
afurðir brenndar til ösku ...
Tvisvar hefur stríðið sært og hrjáð mestan hluta
veraldar; enn geisar bað á einu svæði.
Hvernig er hægt að loka augunum fyrir þeirri hættu
að það kunni að breiðast út í þriðja sinn, og mannkyn-
ið allt verði því að bráð?
Allir heiðvirðir menn hata stríð. Þeir vita að af því
stafa hörmungar og eymd um áraraðir. Um eitt eru all-
ir heiðarlegir menn sammála: stríð er viðurstyggð, það
verður að hlífa mannkyninu við ógnum þess og hryðju-
verkum. Trésmiður og múrari, rithöfundur og náma-
maður, vinnumaður og verkfræðingur — allir ala þeir
í brjósti þá eðlislægu þrá að varðveita heimilin sem
þeir stofnuðu, húsin sem þeir reistu, kornið sem þeir
sáðu og sáu 'spretta úr jörð, bækurnar sem þeir höfðu
mætur á ...
Sú löngun er sameiginleg miljónum óbreyttra manna
og kvenna að vernda líf sitt og æfistarf — og hver fær
þá skýrt og skilið þá ómótmælanlegu staðreynd að
LANDNEMINN 101