Landneminn - 01.12.1951, Blaðsíða 9

En til þess að hann rætist þarf aimennur friðar-
vilji þjóðanna að birtast á svo ótvíræðan og áhrifa-
mikinn hátt að það örvi til baráttu hinn óteljandi skara
mæðra og systra, óbreytts verkafólks og æskulýðs sem
ófriðarhættan vofir yfir.
Lausnin er fyrir hendi — það er okkar hlutverk að
koma henni í framkvæmd.
Slík sókn hefur aldrei fyrr verið hafin né ráðgerð í
langri sögu mannkynsins, menn hafa jafnvel ekki lát-
ið sér hana til hugar koma.
Allt of tíðum hafa menn látið sér nægja þá hugsun
að stríð verði ekki umflúið. Þeir hafa ekki þorað að
gera ráð fyrir að unnt væri að hafna ófriði og segja
nei.
Nú er svo komið vegna styrkleika og viðgangs' frið-
arhreyfingarinnar að því má trúa að barátta í enn rík-
ari mæli beri árangur, og snúist að lokum í allsherjar
sókn gegn stríði.
Þetta er kjarni málsins: Einbeitum sameiginlegri þrá
alls almennings að því.að koma á friðarsáttmála stór-
veldanna fimm.
Það er vinnandi vegur.
Leiðirnar eru margar. Ein hinna einföldustu er að
safna undirskriftum.
Sé þetta örlagaríka og tímabæra mál flutt inn í hvert
heimili á jörðu hér, hverja verksmiðju, þorp og borg,
og ef allir taka afstöðu, karlar og konur — þá munu
hundruð miljóna lýsa yfir andstöðu sinni gegn ófriði.
Hver þorir að virða vilja þeirra að vettugi? Hver
dirfist að reyna að leiða mannkynið til slátrunar sem
er það kunnugt að milljónir manna hafa kjörið líf sitt
og hamingju og vita ofurvel hverjir það eru sem hæða
og svíkja óskir þeirra og vilja?
Ef allt mannkyn lýsir fylgi sínu við friðarsáttmála
stórveldanna og æskir friðar um heim allan, mun eng-
inn dirfast að beita sér gegn þeim vilja.
Því þeir sem það reyna og hafna öllum samningatil-
raunum sýna ljóslega að þeir hafa árásir í huga.
Og áform þeirra er hægt að ónýta: ef þjóðirnar lýsa
því yfir að þær vilji frið,#ýsa yfir því milljónum og
aftur milljónum saman, hljóta óskir þeirra að hafa
sigur.
Þegar flóð vofir yfir þorpi reyna íbúarnir að sjálf-
sögðu að gera sér grein fyrir af hverju það staiar; er
um rigningu að ræða eða snjóbráð á fjallatindum?
Vera má að þeir hafi sundurleitar skoðanir á orsök
vatnavaxtanna sem yfir þeim vofa og þeir óttast að
flæði yfir hús og akra.
En þó skiptir mestu máli að bjarga þorpinu, stöðva
voðann. Það verður að reisa flóðgarð, nýtan og sterk-
an. Allir leggja stein eða hrísknippi í garðinri. Allir eiga
hlutverk að vinna, ríkur og snauður, lærður og ómennt-
aður, kennarinn og verkamaðurinn. Viðleitni einstakl-
ingsins nægir ekki til þess að sigrazt verði á hættunni.
En sameiginleg átök allra er voldugt afl og vinnur bug
á flóðinu.
Á sama hátt er hægt að sameina friðarvilja allra
manna. Sú friðarþrá er veruleiki og það veit heimurinn
allur. Beinum henni að einföldu markmiði, svo röklegu
og óbrotnu að enginn geti borið brigður á gagnsemi
þess.
Látum mæðurnar sem ekki eru búnar að gleyma
því er sprengjurnar hvinu yfir húsþökunum, mennina
sem særðust í síðasta stríði og yrðu limlestir enn hrotta-
legar í nýrri styrjöld, eiginkonur, unnustur, dætur —
látum þau öll sjá og skilja að þeim er fengið mikið vald
í hendur.
Gerum ráð fyrir að þau gerðu ekkert til að afstýra
hinu ógnþrungna böli, og að ástvinir þeirra og fram-
tíðarvonir yrðu stríðinu og blóðbaðinu að bráð þegar
minnst varði — hver gæti þá mælt sorg þeirra og
hryggð?
Hver einstaklingur þarf ekki mikið á sig að leggja.
Honum er nóg að segja: Ég krefst þess að stórþjóðirnar
fimm geri með sér friðarsáttmála. Það mun tryggja
velferð allra manna.
Maður getur ekki nærzt á einu korni. En á miljónum
korna geta margir menn lengi lifað og arið jörðina.
Á sama hátt geta friðaróskir einstakra manna, er þær
safnast saman eins og korn í sekk, fært heiminum frið
þann og hamingju sem verið hafa draumsýnir einar
fram á þennan dag.
Því að sáð friðarbaráttunnar mun bera þúsundfaldan
ávöxt, ávöxt sem enginn fjandskapur, engin illgirni fær
nokkru sinni í eyði lagt.
Asgeir Hjartarson íslenzkaöi.
HEINRICH HEINE:
Frelsisstríð mannkynsins.
Ég veit ekki hvort ég á skilið, að lárviðarsveigur verði einn
dag settur á kistuna mína. Skáldskapurinn, svo heitt sem ég
unni honum, hefur aldrei verið mér annað en guðdómlegt leik-
fang. Ég hef aldrei lagt mikið upp úr gildi skáldlegs frama og
læt mig litlu skipta hvort fólk lofar ljóð mín eða lastar. En
leggið á kistu mina sver'S; því að ég var hraustur hermaður í
Frelsisstríði mannkynsins.
LANDNEMINN 103