Unga Ísland - 01.11.1955, Page 11

Kiðlingurinn hafði verið hálfalinn í lauf-
þykkninu, er hann fann hann og Nanza
gleymdi því aldrei, hvernig litla skinnið
hafði starað á hann með dökku, slikjuðu
augunum sínum, eins og hrætt barn. Spöl-
korn frá voru fótspor eftir hlébarða og lítil
en djúp för eftir klaufirnar á antilópu í
rakri moldinni, og þurfti þar ekki fleiri
vitnanna við, að móðirin hefði fórnað líf-
inu til verndar afkvæmi sínu.
Það var undravert hve litla krílið hafði
aðhyllst hann og treyst honum frá fyrstu
Þeir, sem kunnu að veita því athygli,
hversu oft hann hvarf á brott frá negra-
þorpinu, létu sig það einu gilda. Þorpsbúar
voru því sannast að segja fegnir, að hann
sæist sem minnst þeirra á meðal, enda voru
þeir ekki í neinum vafa um, að honum
fylgdu illir andar.
Litli antilópukiðlingurinn varð feitur og
sællegur af kálblöðunum, sem hann færði
honum á degi hverjum.
„Samba,“ hrópaði hann, jafnskjótt og
hann var kominn í kallfæri.
tíð. Ef til vill hafði kiðlingurinn verið of
ungur til þess að kunna að óttast menn.
Nanza var fyrsta mannlega veran, sem
hann hafði augum litið. Nanza hafði langað
til þess að fara með hann til þorpsins, en
þorði ekki að hætta á það. Kjöthungur var
orð, sem kynþáttur Nanza nefndi oft og
antilópu, þó hún væri ekki stærri en kiðið
hans, myndu þeir telja hreinasta hnossgæti
og matbúa hana í snatri.
Hann tók því heldur þann kostinn, að
hola að innan gamlan og yfirgefinn maura-
hrauk í skógarjaðri. Þetta varð hin bezta
vistarvera fyrir Samba, og þar var hann ör-
uggur, enda gerði Nanza að lokum hlið
fyrir, úr bambusteinungum, er hann reirði
saman með pálmatref jum..
Kvölds og morguns fór hann á fund
þessa eina leikfélaga síns. Kolsvört skýja-
þykkni og stormbeljandi regntímans megn-
uðu ekki einu sinni að aftra þeim vinafund-
um.
Samba stóð og beið hans innan við hliðið
á litla hellinum sínum, er Nanza kom í
rjóðrið, beið þess með óþreyju, að hann
hleypti sér út og þá stimdi á stóru og vina-
legu augun hans á milli bambusteinung-
anna.
„Samba. Litli pálmi.“
Það var nafn, sem hver og einn mátti
telja sig fullsæmdan af. Pálmatréð var lág-
vaxið í samanburði við flest hin frumskóg-
artrén. En það var nytsamast þeirra allra.
Með hnetum sínum veitti það næringu og í
olíu þess steiktu menn banana og maníok-
blöð. Það veitti skjól, enda voru allir kof-
„Grand Docteur", sem í sögu þessari er
nefndur, er enginn annar en Albert
Schweit*er, hinn frægí læknir og mann-
vinur, er sr. Sigurbjörn Einarsson segir
frá á blaðsíðu 12.
UNGA ÍSLAND
9