Unga Ísland - 01.11.1955, Qupperneq 19

veigraði sér við að borða eins og hana
lysti, við sameiginlegt borðhald í skólan-
um. Fyrir þetta lagði hún svo af og varð
svo veikluleg, að læknar ráðlögðu föður
hennar að flytja hana heim.
Stundaði hún síðan nám sitt heima, enda
naut hún þar tilsagnar Dorothyar systur
sinnar, sem nú var orðin kennslukona. Af
leiðsögn hennar tók hún brátt að lesa bæk-
ur, sem voru langt um fram aldur hennar.
En hin systkinin lögðu sig einnig fram um
að hjálpa þessari litlu systur sinni og leið-
beina henni. Faðir hennar, sem var höfuðs-
maður í hernum, kenndi henni mannkyns-
sögu og landafræði.
Davíð bróðir hennar hjálpaði henni til
þess að stæla og þjálfa líkama sinn. Á
meðan hún var enn lítil stúlka, hafði hann
kennt henni að sitja hest og hún varð brátt
órög við að fara á bak hvaða hesti sem
var. Brátt keppti hún við bróður sinn í veð-
reiðum, og kapphlaupum, kleif tré og lék
knattleiki.
Frú Barton unni og dóttur sinni hugást-
um, enda var það henni mest yndi að hafa
Clöru litlu einhvers staðar nálægt sér. Hún
lagði og alúð við það, að kenna dóttur sinni
matreiðslu og sauma. Hvoru tveggja kom
henni í góðar þarfir seinna á ævinni.
Davíð bróðir hennar slasaðist eitt sinn
svo illa, er hann féll niður af þaki á hlöðu,
sem verið var að byggja, að hann lá rúm-
fastur í tvö ár samfleytt. Allan þann tíma
vildi hann ekki þiggja hjúkrun annarra en
hennar yngstu systur sinnar. Skömmu eftir
að Davíð var kominn á legg aftur,. tók einn
af vinnumönnum föður Clöru bólusótt. Hún
hjúkraði manninum, unz hann lézt af sótt-
inni; en þá hafði hún sjálf tekið veikina.
Jafn skjótt og hún var risin af sóttarsæng
sinni, tók hún til óspilltra málanna við að
hjúkra því fólki, er sýktist af veikinni þar
í heimaþorpi hennar. Er hér var komið,
hafði hún sigrazt á feimni sinni og upp-
burðarleysi. Tók hún þá til við skólanámið,
þar sem frá var horfið og varð að lokum
kennari og naut vinsælda og hylli í því
starfi.
Þar kom þó, að Clara varð þreytt á
kennslunni. Fékk hún nú störf á vegum
hins opinbera í aðsetursborg stjómarvald-
anna, Washington. Um það leyti stóð yfir
hið svo nefnda þrælastríð milli Suður- og
Norðurfylkja Bandaríkjanna. í þeim harm-
leik fann hún sitt eiginlega ævistarf.
„Hermaður get ég ekki orðið, en ég get
hjálpað hermönnunum, og nú kemur mér
það í góðar þarfir, að hafa fengið að kynn-
ast hjúkrun," varð henni að orði.
Kom því brátt á daginn, að hún var
ekki lengur uppburðarlítil eða rög við við-
fangsefnin og umheiminn, heldur óvenju
hugrökk. Hún lét sér það ekki nægja, að
starfa við herspítalana, en kaus að fylgja
hermönnunum út í hættur vígvallanna og
fékk leyfi til þess og viðeigandi leiðarbréf.
í fremstu víglínum hafði hún hjúkrunar-
Framhald á bls. 45.
UNGA ÍSLAND
17