Unga Ísland - 01.11.1955, Qupperneq 33

Svona gekk það langa lengi, unz dag
einn, er ljónið hafði af sömu tryggð flutt
asnann í hagann, að það sótti svo mjög
svefn, að það fékk ekki við ráðið og sofn-
aði. Á meðan það hvíldi í værum blundi,
vildi svo til, að kaupmenn nokkrir fóru þar
hjá með úlfalda sína, á leið til Egyptalands
til þess að kaupa olíu. Er þeir sáu asnann
á beit og engan gæzlumann nálægan, urðu
þeir snögglega gripnir illri ágyrnd, gripu
asnann og höfðu á brott með sér.
Þegar ljónið vaknaði að lokum af værum
blundi og hugðist fara heim með asnann,
varð því heldur hverft við, er það gat hvergi
fundið hann í haganum. f öngum sínum
æddi ljónið nú öskrandi um holt og hæðir
þann dag allan, í leit að skjólstæðingi sín-
um. En öll sú leit kom fyrir ekki. Að lokum,
er öll von virtist úti um það, að asninn
fyndist, sneri ljónið heim að klausturdyr-
um og staðnæmdist þar sneypulegt á svip.
Þrúgað af sekt sinni, þorði það nú ekki
að ganga inn í klausturgarðinn, eins og það
hafði annars gert í fylgd asnans. Blessaður
Hírónýmus sá það hýrast þarna utangarðs,
sneypulegt og asnalaust, löngu eftir venju-
legan háttatíma og bræðumir sáu það þar
einnig. Það fyrsta, sem þeim flaug í hug,
var það, að hungur hefði freistað þess til
að éta asnann. Þeir voru því ekki alveg á
því að gefa því sinn venjulega skammt, en
sögðu af þjósti: „Snáfa þú bara í burtu og
kláraðu það, sem eftir kann að vera af
asnanum og fylltu með því þína gráðugu
vömb.“ Allt að einu voru þeir ekki alveg
handvissir um það, í huga sínum, að ljónið
hefði framið þennan fólskulega glæp.
Þess vegna fóru þeir, einn góðan veður-
dag, út í hagann, þangað, sem ljónið var
áður vant að gæta asnans. Þeir leituðu þar
lengi lengi að einhverjum leifum af asnan-
um, en fundu engar. Þeir skunduðu því
heim og sögðu heilögum Hírónýmusi. Hann
hlýddi á mál þeirra, en mælti síðan: „Ég
bið ykkur, bræður mínir,“ mælti hann, „að
gæta þess, að álasa ekki ljóninu og hrjá
það ekki með gremju ykkar út af missi
asnans. Verið við það eins og þið áður vor-
uð, og gefið því æti sitt, eins og áður. Látið
það koma í asnans stað. Gerið því aktygi,
svo að það geti dregið heim greinar, sem
falla af trjánum í skóginum.“ Þeir gerðu
síðan eins og hann sagði fyrir.
Upp frá þessu vann ljónið sín reglulegu
skyldustörf, þau, sem asninn hafði áður unn-
ið, en óðum leið að þeim tíma, að kaupmenn
færu aftur hjá garði á leið sinni heim. Dag
nokkurn, að loknu starfi, varð ljóninu reik-
að út í hagann, að því er ég bezt gæti trúað,
af einhverri æðri ávísan, enda þótt skyn-
laus skepna væri. Það hljóp þama fram
og aftur um lautir og hóla í leit að
þeim ummerkjum, er varpa mættu ein-
hverju ljósi á hvarf félaga þess. Að lokum,
er það var orðið göngumótt mjög, lagðist
Framhald á bls. 32.
„I»að er grat á buxun- -,Ég: limi bót á þa»r!“ „Sittu þarna, meðan „Æ, hvað er þetta??!“
um þinum Óli!“ hún festist við.“
UNGA ISLAND
31