Unga Ísland - 01.11.1955, Blaðsíða 42

Kóngurinn
og snjótitlingarnir
(Ævintýri.)
Það var einn jóladagsmorgun endur fyrir
löngu, að Svíakonungur ók heim frá kirkju
í sleða sínum, sá hann þá snjótitlinga fljúga
í stórum breiðum fram og aftur uppi yfir
sér. Þeir tístu og flögruðu fram og til baka
eins og þeir vissu ekki hvert þeir ættu að
fara.
Kóngurinn spurði ökumann sin, hví titl-
ingarnir létu svona. Ökumaðurinn var land-
búnaðarmaður og sagði kóngi, að snjór
tæki alla snöp af 1 skóginum og á ökrum,
svo að titlingarnir gætu ekki haldizt þar
við, og fyrir það þyrpfust þeir inn til bæja
og borga til að leita sér. matar. Kóngurinn
hlýddi á sögu ökumanns síns með athygli
og bað hann því næst að aka heim til hallar
hið bráðasta hann gæti. Þegar þeir komu
heim, gerði konungur orð eftir yfirbryta
sínum og sagði honum að láta taka stærsta
kornhneppið úr kornforðabúri sínu, binda
það á háa stöng og reisa hana upp fyrir
framan höllina, svo að titlingarnir gætu átt
gott á jólunum og þyrftu ekki að svelta.
Boði konungs var hlýtt, og titlingarnir nutu
veizlunnar endilangan daginn.
Hátíðafólkið, sem fór svo hundrum skipti
fram hjá höllinni, nam staðar og horfði á
þessa óvenjulegu sýn. Sagan af tiltæki kon-
ungs fór mann frá manni og um dagseturs-
skeið var hún komin út um alla borgina,
og jafnvel út um næstu sveitir umhverfis
hana. —
Enn í dag er það svo í mörgum héruðum
í Skandinavíu, að bændur búi til stórt korn-
hneppi, þegar uppskerunni er safnað, og
kalla það jólahneppið og hafa það til að
tolla í tízkunni við þann sið, sem í sjálfu
sér er fagur, og sem konungur þeirra tók
upp endur fyrir löngu.
Á jóladagsmorgnana, þegar fólkið heldur
til sóknarkirkju sinnar, ungir og gamlir,
ríkir og fátækir, þá blasir hvarvetna við
stærðar kornhneppi og utan um þau flöga
titlingarnir og tísta og hjúfra sig. Og sú
sjón minnir gamla fólkið á þá tíð, þegar
það var að vaxa upp og foreldrar þess að
segja því munnmælasögur af kónginum og
snjótitlingunum og hve gaman því þótti
aftur að því, þegar það var upp komið að
segja börnum sínum munnmælin og hvernig
þau urðu til.
Merking nokkurra mannanafna.
Ásta: sú sem elskar eða er elskuð.
Borghildur: valkyrja, sem verndar.
Droplaug: sú sem lætur árdögg drjúpa.
Gróa: gróðrardís.
Guðrún: sú sem talar við (ákallar) Guð.
Halla: sú sem fer með gimstein.
Halldóra: sterk kona með gimstein.
Kristín: sú sem heyrir Kristi til.
Sigríður: fríð mær, sem sigrar.
Soffía: speki.
Unnur: sæborin kona.
Þóra: sterk kona.
Ásgeir: hraustur hermaður.
Barði: skeggjaður maður.
Benedikt: blessaður.
Bergur: sá sem bjargar.
Egill: sá sem vekur ótta.
Friðrik: sá sem ríkir í friði.
Veiztu þetta ?
Nöfnin á þrem elztu heimsálfunum eru
talin mjög gömul. Sennilegt er talið, að
Evrópuþjóðimar hafi lært nöfnin af Fön-
ikum.
Asía þýðir land sólarupkomunnar.
Afríka þýðir land geislanna. Þar var sólin
í hádegisstað.
Evrópa þýðir sólarlag. Þar gekk sólin
undir hjá Fönikum.
Ameríka heitir eftir manni, sem Ameriqo
hét.
Ástralía þýðir landið í suðri. „Terra in-
cognita australis“ eða hið óþekkta land
suðursins.
40
UNGA ÍSLAND