Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1932, Qupperneq 51

Eftir J. Magnús Bjarnason.
Mig langar til að segja nokkur
orð um mann, sem eg kyntist of-
urlítið, þegar eg var drengur aust-
ur við haf. Hann hét Abraham Burt
og er nú löngu dáinn. Allir þeir ís-
lendingar, er unnu í gullnámunni í
Tangier í Nýja Skotlandi á árunum
frá 1875 til 1882, þektu hann að öllu
góðu, og þeim var vel til hans.
Hann var einkennilegur maður og
nokkuð undarlegur í háttum, en
liversdagsgæfur og grandvar, og að
jafnaði fremur þegjandalegur og
þungbúinn á svip. Hann var stór
vexti, en heldur óliðlegur á velli
að sjá, með jarpt skegg mikið og
sítt, og stálgrá augu, sem gátu
orðið nokkuð dökk og hörð með
köflum. Afarmenni að burðum hefir
hann vafalaust verið, en hann var
frámunalega stirður í snúningum
og seinfara. Hann var sagður að
vera írskur, og sagður að vera ó-
kvæntur, og hann var kominn hátt
á fimtugs aldur, þegar eg kyntist
honum, en það var sumarið 1880.
Þá bjó hann einn sér í litlum bjálka-
kofa hátt uppi í hlíðinni fyrir norð-
an Tangier-þorpið, og var n'æsti
nágranni íslenzku námupiltanna,
Því að hús (eða shanty) þeirra
stóð þar skamt fyrir austan.
Abraham vann hjá námueiganda
nokkrum, Daniel Hoss að nafni,
sem alment var nefndur Dan Hoss.
Hann var líka sérlega kynlegur
niaður, lítill vexti, svartskeggjaður,
vinnuharður, stórorður, hátalaður,
og hálfgert fól, þegar því var að
skifta, en var þó í aðra röndina
allra bezti karl og svo brjóstgóður,
að hann mátti ekkert aumt sjá.
Hjá honum unnu nokkrir íslend-
ingar og þeim var hann góður og
velviljaður og sagði að þeir væru
“manna mestir fyrir mold ofan”,
eða eitthvað í þá átt. “írar og ís-
lendingar! Það er rnínir menn!”
sagði Daniel Hoss og talaði svo
liátt, að það bergmálaði um öll
námugöngin. Og íslenzku námupilt-
arnir kölluðu hann Þjalar-Jón, þeg-
ar þeir töluðu um hann sín á milli,
af hverju sem það kom. — Við
Abraham var hann æfinlega alúð-
legur, nefndi hann “föður” sinn
í öðru hverju orði, leitaði jafnan
ráða til hans, þegar vanda bar að
höndum í námunni, og talaði þá
við hann í lágum, þýðum og næst-
um klökkum róm.
Þó Abraham væri bæði seinn og
stirður, þá vann hann sitt verk
með mikilli vandvirkni og trú-
mensku og lagði á flest “gerva
hönd”. Hann var allra manna fyrst-
ur í námuna að morgni, og var síð-
astur til að fara þaðan á kvöldin.
Hans leið lá beint frá bjálkakof-
anum í hlíðinni til námunnar og
frá námunni til kofans. Á leiðinni
heim kom hann stundum við í einni
sölubúðinni, til þess að kaupa mat-
væli og aðrar nauðsynjar. En ann-
arsstaðar kom hann ekki, eða mjög
sjaldan, nema brýn nauðsyn krefði.