Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1932, Blaðsíða 37

Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1932, Blaðsíða 37
GUÐMUNDUR KAMBAN 17 vera. Því lögin deila mönnum hegn- inguna áður en þau vita orsök glæpsins, sem í insta eðli sínu er ávalt ný.” Vér Morðingjar, er nú ritað með- al annars til að sýna fram á, hve rangt það sé að dæma manninn eftir glæp hans. Verkfræðingurinn er ekki fremur “glæpamaður” en þú og eg, þótt hann hafi hent það slys að verða konu sinni að bana. Hann hefir unnið glæp, en hver á sökina? Sjaldan veldur einn þá er tveir deila, og svo er um þessi hjón. Á þeim sannast alt of átak- anlega orð Wilde’s: “And all men kill the thing they love”. Þetta liefði vel getað verið einkunnarorð leiksins, og hér komið að því, sem skilur Marmor og Vi Mordere, því þar sem hinn fyrnefndi leikur er fi'amar öllu öðru vitsmunaleg gagn- rýning á þjóðfélaginu, þá er Vi Mordere fyrst og fremst hjónabands drama, sálfræðilég lýsing á afbrýð- issemi mannsins og siðferðislegri léttúð konunnar. Ritið sameinar vitsmunaskerpuna í Marmor og á- stríðumagn æskuritanna, en bygg- ing þess er hin rammlegasta eftir Ibsenskri og Strindbergskri fyrir- niynd, ekkert sýnist of eða van, og persónurnar sýnast jafnskarplega dregnar og sálrýnin er djúpsæ. Harmleikurinn á rætur sínar í skaplyndismun lijónanna. Þau eru eilíflega dæmd til þess að farast á mis. Hann með stranga, en snauða sannleiksást, og litlar kröf- ur til lífsþæginda, hún uppalin í allsnægtum, ávalt óánægð, og það sem verst er: ekki vönd að meðöl- Ulu, ef hún þarf að láta eitthvað eftir sér, og því full af vífillengjum og lygi. Þrátt fyrir alt unnast þau, mjög, en þegar grunur mannsins er einu sinni vakinn, getur konan ekki annað en styrkt hann með undanbrögðum sínum. Þannig kvelja þau hvort annað: Hann flýr, hún sækir á, unz hann í augnabliks bræði og öi-væntingu slær hana banahöggi. Auðvitað dæma lögin manninn sekan, en áhorfendur leiksins geta ekki unað þeim dómi, miklu fremur hljóta þeir að dæma konuna, — þótt skilningur sá, er leikritið veit- ir manni á henni, sé á hinn bóginn langdrægur til að sýkna hana líka. En hún hefir verið dæmd sek. — Þegar leikurinn gekk í Osló, benti Ornulf Ree (í Nordisk Tidskrift för Vetenskap, konst och industri, 1921) á það, að þungamiðja leiks- ins og hið frumlega tillag hans til norrænna bókmenta væri það, að í honum væri óvægin sannleiksást sett í öndvegi í stað vorkunsemi og umburðarlyndis með herskara af hálfvolgum borgaralegum dygðum í eftirdragi. Hann lítur á leikinn sem boðbera nýrrar stefnu í sið- ferðismálum, sem enn á ný marki greinilega á skjöld sinn mismun góðs og ills. Eg er ekki viss um að Ree hafi rétt fyrir sér í þessu. Kamban hafði setið “liinumegin við gott og ilt” þegar hann orti æskuverk sín, og mér virðist afstaða hans svipuð t. d. í De Arabiske Telte. Og eins og áður er sagt, má líta svo á, að leikurinn skýri en dæmi ekki. Þó getur enginn vafi verið á hvoru megin samúð Kambans sjálfs er, hann hatar lýgina. En hvernig sem á þetta er litið,
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132
Blaðsíða 133
Blaðsíða 134

x

Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga
https://timarit.is/publication/895

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.