Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1932, Qupperneq 56

36
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
kalt og degi hallar. Þú heldur báð-
um höndum um klettanibbu, sem
er fyrir ofan þig, og þú tyllir öðr-
fæti á ofurlitla snös. Þú kemst
ekkert áfram fyrir manninum, sem
komið hefir á móti þér. Þú getur
með engu móti snúið aftur, og
hann getur það ekki heldur með
neinu móti. Hvað áttu til bragðs
að taká? — Ertu sofnaður eða
hvað?”
“Nei,” sagði eg; “eg er vakandi.”
“ Nú verður þú á örfáum augna-
blikum að íhuga og álykta, hvað
þú eigir til bragðs að taka. Eitt er
víst: Annarhvor ykkar verður að
hrapa, svo hinn komist lífs af. En
nú er maðurinn, sem er í vegi fyrir
þér, svarinn fjandmaður þinn — sá
eini óvinur, sem þú hefir átt, —
maðurinn, sem hefir gert þér alt
það ilt, sem hann hefir rnegnað —
maðurinn, sem hefir eyðilagt öll
þín fyrirtæki, varpað skugga á all-
ar þínar björtustu vonir, hefir sýrt
líf þitt, og gert þig að einstæðing
og auðnuleysingja —maðurinn, er
á þá konu, er eitt sinn var unnusta
þín og þú elskaðir af öllu hjarta
— maðurinn, sem þú veizt með
fullri vissu, að vill þig feigan. Það
er liann, sem nú er í vegi þínum
þarna í bjarginu, og er í lífsháska
staddur eins og þú. — Annarhvor
ykkar verður að hrapa. Þú verður
að gera út um það á örfáum augna-
blikum. Og hvor ykkar er það þá,
sem á að komast lífs af?”
“Maður hugsar og ályktar harla
lítið á fáum augnablikum,” sagði
eg.
“Það má hugsa heila Jobsbók og
Harmagrát Jeremíasar að auki, á
örfáum augnablikum, þegar um
lífið er að tefla. Þú ert ungur og
hraustur, og þú vilt umfram alt
lifa um hríð, jafnvel þó lífið sé
orðið þér þung byrði. Og þú veizt
líka, að fjandmaður þinn hefir mjög
sterka þrá til að lifa. Hann mun
reyna að hanga í klettinum í
lengstu lög — hann lætur ekki
undan fyr en í fulla hnefana. Hann
er ungur og hraustur rétt eins og
þú, og jafnoki þinn að allri at-
gerfi og karlmensku. Þið getið að
vísu báðir hrapað; ekki sízt, ef
þið gerið hina allra minstu tilraun
til að ná í hvorn annan. Og fjand-
maður þinn mun ekki sleppa taki
á klettasnösinni, sem hann heldur
nú um dauðahaldi, án þess að
grípa þig um leið og láta þig fylgj
ast með sér ofan fyrir bjargið.
Honum mun aldrei koma það til
hugar, að fórnfæra sér fyrir þig,
sem hann hatar. Um það máttu
vera viss. En þú veizt, að þú ert
engu bættari fyrir það, þó þið hrap-
ið báðir. Þú finnur jafnvel til þess
í hjarta þínu, að þú kærir þig ekk-
ert um að hann hrapi — þú vilt
hann ekki feigan, og þér yrði mjög
illa við að sjá hann detta ofan fyr-
ir klettinn; þér finst að það myndi
hvíla sem þungt farg á samvizku
þinni alla æfi. Hann mundi aftur
á móti ekkert samvizkubit hafa út
af því, þó þú hrapaðiri hann mundi
ekki kenna sér um það; og hann
mundi engum segja frá því að hann
hefði mætt þér í bjarginu. Það
leyndarmál yrði aldrei uppvíst. —
Enginn fengi nokkurn tíma að vita,
með hvaða liætti þú hefðir hrapað.
Lík þitt mundi, ef til vill, finnast;
en engum yrði það ljóst, nema
fjandmanni þínum, á hvaða hátt