Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1967, Qupperneq 25

HAFIÐ 1 LJÓÐUM VESTUR-ÍSLENZKRA SKÁLDA
7
hafsins heiði bláa í helgri sigur-
mynd.“
Hið fagra kvæði séra Jónasar A.
Sigurðssonar „Hafræna“ (Ljóðmæli)
er þrungið undirtón djúprar íhygli,
en jafnframt hyllir hann íslenzka
sjómenn í eftirfarandi erindum:
í Ægis víða veldi
mun vegleg kirkja’ og stór.
Og sjómenn sögulandsins
þar sitja innst í kór.
Þeir hrundu hratt úr naustum
að heimta’ af Ægi skatt.
í húmi hafs — og tára
þá Helja einatt batt.
Á skylda strengi slær séra Jónas
1 öðru smákvæði og fögru, „Við
Svartahaf“ (Ljóðmæli), þar sem
táknmyndin er skýrum dráttum
dregin.
í Ljóðmælum Jóhanns Magnúsar
Sjarnasonar, sem kunnastur er vit-
anlega fyrir skáldsögur sínar og æv-
hrtýri, er kvæðið „Víkingasnekkj-
ari“) ort, eins og skýrt er frá í
athugasemdum aftan við bókina, í
Hlefni þess, að „sumarið 1893 sigldu
tólf Norðmenn vestur yfir Atlants-
hafjð á bát, sem smíðaður var eftir
la§i hinna fornu víkingaskipa.“
Kvæðið er hressilega ort og lýsir
a<3dáun á fornum og nýjum hetju-
anda norrænna manna.
^r- Sigurður J. Jóhannesson orti
shemmtilega sjóferðarvísu á leið
sinni með seglskipi frá Skotlandi til
H^nada. Varð hann að vinna öll
skipsverk á leiðinni þó að hann í
yrstu þekkti ekkert til þeirra; hann
^andist þeim samt smám saman, en
ahast þótti honum að fást við kaðla-
flækjurnar og varð honum þá þessi
vísa á munni: (Kvisiir og Ljóð):
Furðu strembin fundust mér
fyrrum Hómers kvæði,
en þúsund sinnum þyngri er
þessi kaðlafræði.
Hins vegar er kvæði Sigurðar
„Báran og steinninn“ (Kvisiir) hug-
lægs og táknræns eðlis, en á jafn-
framt rætur sínar í þeirri djúpu
mannúðarkennd, sem einkenndi
skáldið, lífstarf hans og skáldskap í
ríkum mæli. í ljóðrænu og innilegu
kvæði sínu „Sjómaðurinn" (Ljóð)
túlkar hann, í orðum sjómannsins
sjálfs, af miklum næmleika líf hans
og áhrif hafsins á hugsunarhátt
hans, eins og fram kemur ljóslega
í lokaerindum kvæðisins:
Mitt hjarta nálgast himininn,
ég hlusta á stormsins mál,
og djúpið hrífur huga minn
og heillar mína sál.
Ef landið heldur hug um stund,
þá hafið brosir mér,
og seiðir mig til sín á ný,
því sjómaður ég er.
Hin fjölþætta og prýðisvel orta
ljóðsaga Gísla Jónssonar „Að boða
baki“ (Farfuglar), er, eins og heiti
hennar gefur til kynna, táknræn að
allmiklu leyti, en það er ástar- og
harmsaga sögupersónanna. Jafn-
framt er þar brugðið upp glöggum
myndum af hafinu og sæferðum, og
sérstaklega í lýsingunni á söguhetj-
unni í þriðja kvæði ljóðflokksins:
Hann ólst upp á sjávarsíðu —
hann sofnaði’ og vaknaði’ í
öldunið.