blaðið - 08.12.2006, Blaðsíða 30

K°«ul
Hugrekki er afar
mikilvægt. Eins og
vöövi styrkist það af
notkun.
Ruth Gordon
Afmæhsborn dagsins
JAMESTHURBER RITHÖFUNDUR, 1894
MARÍA SKOTADROTTNING, 1542
JIM MORRISON TÓNLISTARMAÐUR, 1943
3 0 FÖSTUDAGUR 8. DESEMBER 2006
blaöiö
kolbrun@bladid.net

r
Mary Higgins
Clark á íslensku
Bókaútgáfan Skjaldborg hefur
gefið út þrjár bækur eftir Mary
Higgins
Clark. Jón
Daníelsson
þýddi. Ethel
Lambston,
slúðurdálka-
höfundur í
New York
sem margir
þekkja en
fáir elska,
hverfur
skyndilega.
Neeve Ke-
arney, eigandi glæsilegrar fataversl-
unar, fær áhuga á málinu. Ethel var
viðskiptavinur hennar. Og þegar
Ethel finnst skorin á háls vakna
minningar Neeve um viðbjóðslegt
morðið á móður hennar sem aldrei
varð upplýst. Áhugi Neeve á þessu
einkennilega
máli verður
til þess að
hún kemst
sjálf í lífs-
hættu.
Dansað við
dauðann er
önnur bók
sem Skjald-
borg gefur
út eftir
Mary Higg-
ins Clark.
Jón Daníelsson þýddi. Stallsyst-
urnar Erin Kelley og Darcy Scott
eru nýlega fluttar til New York og
báðar á framabraut, Erin sem
skartgripahönnuður en Darcy sem
innanhússarkitekt. Til gamans telur
Darcy Erin á að hjálpa vinkonu
þeirra, sem
stjórnar sjón-
varpsþætti,
við að kanna
persónu-
leika fólks
sem setur
einkamála-
auglýsingar
í tímarit.
Þetta virðist
saklaus
skemmtun
... þar til Erin hverfur skyndilega en
lík hennar finnst síðan á eyðilegri
bryggju á Manhattan - með dans-
skó á öðrum fæti.
Þriðja bókin eftir Mary Higgins
Clark er Heima er engu öðru líkt.
Gissur Ó. Erlingsson þýddi. Celia
Nolan, ungur innanhússarkitekt, er
blekkt til að flytja í hús sem hún
hafði svarið að stíga aldrei inn í
framar - bernskuheimili sitt. Því
að hún er í raun Lísa Barton sem
tíu ára hafði orðið móður sinni að
bana með voðaskoti þegar hún
reyndi að verja hana gegn ofsa-
fengnum stjúpföður sínum.
M
MADY
MIG0IM5
CLADK
Gerður Kristný „Ég hef velt
því fyrir mér hvort barnabóka-
skrifséu orðin eins og hvert
annað kvennastarf, það tekur
enginn eftir þvínema hætt
verði að sinna því. “ BMit/Eyþór
Eru fjölmiolar að
bregðast börnum?
Íand hinna týndu sokka er
ný barnabók eftir Gerði
Kristnýju. „Hún fjall-
ar um Þorgeir, átta ára,
sem langar til að eignast
hund en má það ekki því mamma
hans átti hund þegar hún var lítil
og sá hundur týndist. Hún vill ekki
að það sama hendi son sinn og
finnst því auðveldast að meina hon-
um um þá gleði að eignast eigin
hund. Þegar Þorgeir kemst í kynni
við land hinna týndu sokka fær
hann þá flugu í höfuðið að reyna
að finna týnda hundinn hennar
mömmu sinnar. Bókin fjallar um
landið sem ég held að dótið og gælu-
dýrin sem við týnum fari til,“ segir
Gerður Kristný. „Reyndar fer ýmis-
legt fleira þangað því bókin fjallar
öðrum þræði um það þegar maður
týnir sjálfum sér. Þegar við verðum
fyrir slæmri reynslu eigum við það
til að breytast og verða ekki aftur
söm. Þá þurfum við að geta farið til
baka og haft uppi á sjálfum okkur.“
Þetta er tíunda bók Gerðar og
þriðja barnabók hennar. „Mér sýn-
ist það vera orðinn siður á íslandi
að höfundar fáist við ýmis konar
skrif. Vel flestir fullorðinsbóka-
höfundar hafa líka skrifað barna-
bók,“ segir hún. „í raun er ekkert
öðruvísi að skrifa fyrir börn en full-
orðna fyrir utan það að allt verður
að ganga upp í sögunni. Endirinn
verður að vera fallegur. Lausir end-
ar og tilgerð eru bönnuð.“
Sorglega lítill áhugi
Þegar Gerður er spurð hvort
barnabókahöfundar eigi erfitt
með að fanga athygli fjölmiðla
segir hún: „I ár er raunin sú að
dómar um barnabækur hafa birst
mjög seint. Þeir eru greinilega látn-
ir mæta afgangi. Þetta kemur mér
mjög á óvart því þetta áhugaleysi
fjölmiðla er í andstöðu við áhugann
í samfélaginu. Barnabókahöfund-
ar eru mikið pantaðir í upplestra
í skólum og kennarar, börn og for-
eldrar sýna verkum þeirra mikinn
áhuga. Fjölmiðlar hafa verið fljótir
að stökkva til þegar einhver vill
tala um minnkandi bóklestur og
lesskilning barna en þegar koma
út nýjar íslenskar barnabækur er
áhuginn sorglega lítill. Þetta finnst
mér undurfurðulegt því við eigum
verulega góða barnabókahöfunda.
Ég hef velt því fyrir mér hvort
barnabókaskrif séu orðin eins og
hvert annað kvennastarf, það tekur
enginn eftir því nema hætt verði að
sinna því með þeim afleiðingum
að höfuð íslenskra barna fyllast af
rykhnoðrum. Þetta áhugaleysi sýn-
ir líka virðingarleysi gagnvart börn-
um. Okkur finnst mun merkilegra
að fjalla um það þegar þau standa
sig illa, heldur en þegar þeim geng-
ur vel.“
„Svo minnist ég þess..."
Gerður Kristný hefur haft nóg
að gera við að lesa upp úr bók sinni
undanfarið. „Ég man ekki eftir
öðrum eins önnum í upplestrum,"
segir hún. „Það hefur verið mjög
mikið að gera en þar kemur líka
til verkefni sem heitir „skáld í skól-
um“ þar sem sex rithöfundapör út-
bjuggu dagkrá og fóru í skóla með
hana. Ég vann með Sigrúnu Eldjárn
og það var skemmtilegt að sjá hvað
börnin þekktu sögurnar hennar
vel, enda hefur hún skrifað á fjórða
tug bóka. Þetta var nokkuð ójafn
leikur þegar ég mætti með mínar
þrjár. Ég þarf greinilega aðeins að
herða mig. Það er mjög gaman að
lesa upp fyrir börn. Viðbrögðin láta
ekki á sér standa. Bókin mín er ætl-
uð fyrir 6- 9 ára, þannig að þetta
eru nokkuð ungir krakkar sem ég
hef verið að lesa fyrir. Ég var á Ak-
ureyri fyrir skömmu og krökkun-
um var boðið að spyrja mig spurn-
inga. Þau vildu miklu heldur segja
mér frá einhverju skemmtilegu og
drengur úr 5. bekk, Aron að nafni,
vildi endilega segja mér frá því að
hann hefði farið bæði til Noregs
og Finnlands. Síðan ætlaði ég að
taka orðið af honum en þá stoppaði
hann mig og byrjaði frásögn sína á
orðunum: „Svo minnist ég þess... “.
Hvað er maður að þykjast hafa eitt-
hvað að segja við krakka sem eru
svona gáfaðir og hafa svona góðan
orðaforða?“
menningarmolinn
Lennon skotinn
Á þessum degi árið 1980 var Bít-
illinn fyrrverandi, John Lennon,
myrtur af ofstækisfullum aðdáanda
sínum fyrir framan heimili sitt á
Manhattan. Mark Chapman, 25 ára,
hafði fyrr um daginn fengið eigin-
handaráritun hjá Lennon. Hann
beið síðan fyrir framan bygginguna
og þegar Lennon birtist skaut hann
fjórum skotum að honum. Lennon
var fluttur á sjúkrahús helsærður
en lést áður en þangað var kom-
ið. Chapman beið hinn rólegasti á
morðstaðnum þar til lögregla kom
og handtók hann. Vikum saman
stóðu aðdáendur Lennons vakt við
heimili hans og enginn efaðist um
einlæga sorg þeirra.
Sálfræðingar úrskurðuðu að
Chapman væri á mörkum þess að
teljast andlega vanheill. Honum var
ráðlagt að bera fyrir sig geðveiki en
fylgdi ekki þeim ráðum og játaði fús-
lega á sig morðið. Hann var dæmdur
í tuttugu ára fangelsi. Árið 2000 var
honum neitað um náðun.