Orðlaus - 01.07.2005, Blaðsíða 34

FAR FLÁA VERÖLD
ÞINN VE6
Jón greyið Sigurðsson liggur grátandi á grúfu í gröf sinni
þegar ísienskir stjórnmálamenn vanhelga leiði hans á 17.
júní með hégómaspunnum tækifærisræðum. „Ekki í mínu
nafni" kjökrar löngu buguð frelsishetjan í kistubotninn
en hann heyrir ekki lengur í sjálfum sér fyrir ringlandi
hlátrasköllunum að ofan. Tærð og kalin stytta hans á
Austurvelli horfir biðjandi hvolpaaugum til Alþingis.
Út um aðaldyrnar brýst einn fyndnasti brandari íslands-
sögunnar - ungur og timbraður alþingismaður sem hóf
þingtímabilið í tugthúsi þangað sem honum hafði verið
stungið fyrir að keyra fullur. Þetta fyrirbæri ætlar þvoglu-
mæltur og andfúll að fara að segja börnum Jóns hvernig
þau eigi og eigi ekki að haga sér í lífinu. í augum styttunn-
ar er hann ekkert annað en akfeitur marksteinn um mis-
kunnarlausa gamansemi guðanna sem dvergar alla mann-
lega heimsku af áður þekktri stærðargráðu. Hann er sá
sem á að segja afkomendum Jóns Sigurðssonar að una
frumsömdum lögum sem hann túlkar algerlega eftir eigin
hentisemi - enda verða menn laglausir og falskir á fyllir-
íum. „Út úr hvernig klofi skríða þau afkvæmi sem geta
lifað við þetta endanlega hrun siðmenningarinnar?" spyr
styttan sig í þúsundasta og síðasta sinn. Þingmaðurinn
ungi og spillti hefur sofnað við dyrastafinn. Þrekvaxinn
og rjóður unglingspilltur, á vappi við steinvegginn, gýtur
augunum að áfengisdauðri fyrirmyndinni en valhoppar
fram hjá. „Hann hrækti ekki einusinni", var næstsíðasta
hugsun Jóns Sigurðssonar áður en andi hans yfirgaf þjóð-
ina endanlega - „Skítapakk!" var sú síðasta.
SAGAÚR SVEIT
Ég sel oft svefn fyrir hlátur þegar
ég ímynda mér í hvaða aðstæð-
um háttsettir íslenskir stjórnmála-
menn hefðu útskýrt framtíð sína
fyrir foreldrum sínum:
Saga þessi gerðist fyrir meira en
hálfri öld.
Inni í hlýrri stofunni sitja mamma,
pabbi og stóryrtur snáði. Þau hafa
áhyggjur af stráksa.
„Hvað ætlar þú að gera þegar
þú verður stór vinur minn?" spyr
mamma blíðlega en það skelfur í
henni röddin.
í faðma við hvern og einn einasta.
Á götum úti munu rísa súlustaðir
og saurbæli og ég mun aldrei svo
sofna að ég fara ekki afturábak
með Hver á sér fegra föðurland.
Þegar ég kem að orðunum „svo
langt frá heimsins vígaslóð" mun
ég kveða glottandi. Börn þjóðar-
innar munu alast upp af lækna-
dópi og stofnunum. Ég mun stýra
fyrsta trúlausa samfélagi íslands-
sögunnar. Ofgnótt verður helsta
heilsufarsógn íslendinga og eng-
inn mun að endingu hugsa um
annað en sjálfan sig - bræður
munu berjast. Þessu mun ég stýra
og lofa í nafni forfeðra minna og
þjóðar".
34
„Þá ætla ég að stjórna landinu"
segir strákur ákveðinn. „Ég ætla
að senda íslenska hermenn til Afg-
anistans og (raks og ég mun fang-
elsa fólk að saklausu. Ég ætla að
bjóða hingað fjöldamorðingjum
frá öllum heimshornum og fallast
Mammahorfðiköldumenákveðn-
um augum á barnið sitt.
„Náðu í kindabyssuna Ásgrímur
- það er hlaupinn djöfull í dreng-
inn!"
AÐNENNAEKKI
AÐ SMÍÐA GÁLGA
[ byltingum eru alltaf ákveðnir
einstaklingar hengdir. Nú til dags
er öll von um byltingu svo vita von-
laus að uppgefnir, hugsandi menn
farga heldur sjálfum sér í hrönnum
- og stöðug tilhugsunin um sjálfs-
morð er það eina sem heldur líftó-
runni í nótum þeirra - það nennir
enginn að fylgja þeim milli húsa
með kaðalspotta núorðið. Þeir eru
staddir einir í heimi sem er þeim
firrtur öllu viti - svo æpandi full-
ur af mótsögnum og heimsku að
þeim væri það jafn sjúkt að ganga
um Lækjartorg útataðir saur og
haldandi sig Napóleón eins og
að ganga á vald geðveiki nútíma
menningarstefnu. En þeir geta
ekki stigið út úr samfélaginu. Þeir
fæðast einir inn í þennan heim og
fara út úr honum einir. Útslitnir af
þessari togstreitu tveggja veralda
-siðmenningar og f irringar — milli-
vegurinn er ekki til hjá hugsandi
mönnum. „Við liggjum öll í ræs-
inu - en sum okkar horfa á stjörn-
urnar", sagði Oscar Wilde. „Lífið
er eins og banvænn skjúkdómur
- svo miskunnarlaus að deyfingin
er möst", sagði Megas.
OG KÆRLEIKSBLÓM-
IN SPRETTA
Það þarf snilling til að hengja sig
en guðlegt æðruleysi til að sleppa
því - til að smæla framan í heim-
inn. Fyrst þarf að hrista af sér vimu
kreditkortafyllerísins - vinna bug
á græðginni - sjá hana í réttu
Ijósi, svipta úldna nornina hulu
tálkvendisins, sigrast á lostanum
dag eftir dag - sjé girndina rétt-
um augum. Vakna af vímunni og
engjast af klígju yfir tannlausu
morgunbrosi þeirrar vansköpuðu
skepnu sem ölvuð skynsemi neyslu-
hyggjunnar dró
þig í bólið með.
Ojjj, hvað þú varst
fullur! En eina leið-
in til að gera þetta
er að setja sér siða-
reglur. Boðorð sem
norna fyrir þér áð-
ur tælandi hluti.
Þannig er dag
frá degi hægt að
vinna að markmiði:
Að geta dáið sátt-
ur við sjálfan sig
hafandi smátt og
smátt hreinsað úr
séreiginhagsmuna-
semina.
En íslenska kirkj-
an er löngu dáin
drottni sínum og
henni verður ekki
viðbjargandi. Því
segi ég með Hall-
grími Þéturssyni:
Trú er farin til
fjalla, fær nú ekki í
byggðum stað.
Það er enginn sem hugsanlega get-
ur sagst vera trúaður vegna þess
að það er ekki hægt að vera trúað-
ur efnishyggjumaður, það er jafna
sem gengur ekki upp. Sá sem ver
lífi sínu eingöngu í að græða til
að borga búslóðir og bílalán get-
ur ekki gúdderað að ríkum manni
sé örðugra að fara til himna en
úlfalda að troðast um nálarauga -
það bara er mannlega ómögulegt
að hagræða þessari þversögn og
öllum þeim aragrúa siðaboðorða
sem standa í hverri einustu trú-
arpredikun. Því hafnar (slending-
urinn Guði eða segist trúa á sinn
eigin sérstaka máta - þvílík þvæla!
Hugsjónir og siðaboð eru einmitt
til að koma í
veg fyrir að
fólk trúi eftir
eigin höfði,
setji sér regl-
ur sem henta
þeim ein-
um. Því eins
og blómin
deyja þegar
mamma fer
til útlanda,
deyrhugsjón-
in í mannin-
um með efn-
ishyggjunni
-hennierkaf-
fært uns hún
drukknar í
stofuglugg-
anum. Ef þú
fylgir engum
siðareglum,
svíkur og lýg-
ur og berð
ekki virðingu
fyrir varnar-
ræðum öld-
unganna, fer allt beinustu leið til
helvítis hjá þér. Tilvera þess sem er
sanngjarn, þakklátur, nægjusamur
og sannsögull, er hins vegar him-
nesk hverja sekúndu - sagði góður
maður mér fyrir langa löngu.
AÐ NAUÐGA
TUNGUMÁLI
Það vantar fleiri listamenn, hugs-
uði, sjálfstæða einstaklinga - fólk-
ið sem sér samfélagið með augum
gestsins og fellst aldrei á handrit-
ið - fólkið með fegurðarskynið
- broddflugurnar sem lokka staur-
blint dráttarhrossið af veginum
sem liggur beinustu leið norður
og niður. Embættismenn stjórnast
nefnilega af takmarkaðri skynsemi
en aldrei af tilfinningum og hafa
því ekki skynbragð á fegurðina.
Viðskulum dæma þá af verkunum:
Þeim hefur meira að segja tekist
að nauðga fallegasta orði sem ég
hef skilið á mannlegri tungu. Ljós-
móðir: Allra fyrsta manneskjan á
jörðinni sem tekur á móti börnum
hins heilaga anda. Veran sem vakti
yfir mæðrum þessa lands í frost-
bitnu skammdegi meðan forfeð-
ur okkar komu í heiminn. Til þess
að efnishyggjumenn geti hlutgert
mannveruna endanlga hefur verið
fundið nýtt heiti á þessa dýrateg-
und: Fæðingatæknir! - Enn eitt
járnkalt birtingarform maskínu-
og firringarstefnu samfélagsins.
Ojjbara!
Líklega er löngu orðið of seint að
breyta nokkrum sköpuðum hlut á
þessu brjálaða berklahæli - það
væri þó dapurt ef enginn fengist
til að leika á fiðlu fyrir lýðinn á
meðan allt brennur til kaldra kola.
„Sá sem ver
lífi sínu ein-
göngu í að
græða til að
borga búslóðir
og bílalán get-
ur ekki gúdd-
erað að ríkum
manni sé örð-
ugra að fara til
himna en úlf-
alda að troðast
umnálarauga.u