Orðlaus - 01.12.2005, Síða 38

HVAÐ ER AÐ FRETTA?
Helgi Hrafn Jónsson
Tónlistarmaðurinn Helgi Hrafn Jónsson sendi nýlega frá sér
plötuna Glóandi. Hann hefur búið í Austurríki undanfarin ár
en er nú staddur á landinu, meðal annars við kynningar á
nýju plötunni, og hélt vel heppnaða tónleika á Gauknum með
hljómsveitinni sinni í síðasta mánuði. Helgi hefur aðaliega
verið að grúska í klassískri tónlist og er lærður básúnuleik-
ari en er núna búinn að skipta um gír og senda frá sér ótrú-
lega vandaða og grípandi poppplötu. Þeir sem þekkja ekki til
Helga ættu endilega að kynna sér plötuna sem fæst i öllum
helstu verslunum landsins.
Hvað er að frétta af þér?
Ég er bara nýkominn heim úr sumarbústaðarferð þar sem ég var með
bassaleikaranum úr bandinu og pródúsent sem við höfum unnið
mikið með. Við vorum að taka upp ný lög milli þess sem við nutum
útiverunnar og íslensku náttúrunnar og löbbuðum meðal annars að
Svartafossi. Þeir voru alveg algjörlega steini lostnir og við allir mjög
innblásnir eftir ferðina. Þó að ég komi til íslands á hverju ári er magn-
að hvað náttúran getur alltaf komið á óvart.
Annars er búið að vera nóg hjá mér að gera og fyrsti frídagurinn
minn í dag í langan tíma. Ég er til dæmis búinn að vera að túra með
hljómsveitinni Beefolk um Evrópu síðan í september, spila með Sigur
Rós í London og Laugardalshöll og auðvitað verið að flytja mitt eigið
dót líka.
Nú varstu að flytja sólóefnið þitt í
fyrsta sinn á íslandi. Hvernig var að
spila loksins fyrir íslendingana?
Það var bara mjög gaman og góð reynsla. Ég var búinn að vera dálít-
ið stressaður en síðan gekk þetta bara vel. Maður er samt kannski orð-
inn of góðu vanur eftir aðhafa verið að spila úti þar sem 500 manns
mæta á tónleika en það tekur auðvitað tíma að byggja upp áheyr-
endahóp. Ég kvarta þó ekki, er mjög sáttur. Næstu vikurnar ætla ég
síðan að kynna diskinn meira, reyni að koma mér í sjónvarpið eða
útvarpið.
Hafa viðtökurnar verið góðar?
Mjög góðar, allavega hjá þeim sem álpast til að kaupa diskinn og
hlusta á hann.
Hvenær ertu næst að spila?
Það er ekkert komið neitt fast ennþá.
Hvað er svo framundan?
Framundan er bara að kynna diskinn og njóta jólanna. Auk þess ætla
ég að nýta tímann í að semja nýtt efni, ég er kominn með helling af
lögum og iða í skinninu að fara aftur í stúdíóið og taka upp aðra plöt-
una. Næsta árið á einnig eftir að vera viðburðarríkt. Ég fer á mánaðar
tónleikaferðalag um Evrópu með European Jazzorchestra, tværferð-
ir með Beefolk og tvær með mínu sólóverkefni. Það verður því mikið
flakk og spennandi að sjá hvort maður haldi geðheilsunni.
■ •
Ég stend
á barborði. Reyni að finna
grip með sleipum hælunum á
nýju skónum mínum og forðast
að fá Ijósakrónuna í andlitið á
meðan ég dilla mér. Danstilþrifum
mín á barborðinu er fagnað
gríðarlega af misjafnlega fullum
vinkonum mínum. Ekki af því að
ég sé eitthvað sérstakur dansari
- afskipti mín af dansi þessa
dagana felast aðallega í því
að öfunda keppendur í So You
Think You Can Dance. Nei, mér
er fagnað af því að ég er komin
upp á barðborð aftur. Mikið vatn
hefur runnið til sjávar og margir
drykkir ofan í maga frá því að ég
tók síðast snúning á barnum.
Á meðal vatnsdropanna er dálítið
sem ég forðaðist alltaf eins og
heitan eldinn: samband. Án þess
að ég vissi almennilega hvað hefði
gerst var ég allt í einu komin í eitt
stykki samband og uppgötvaði,
mér til mikillar furðu, að þau eru
af hinu góða. í mínu tilfelli; af
því mjög góða. Eftir smá hiksta
í byrjun (og kvíða og almenna
ringulreið í báðum heilahvelum,
hjarta og maga undirritaðrar)
hellti ég mér út í sambandið mitt
af sömu ákefð og ég dillaði mér
áður á barborðum.
Ég hef lengi staðið í þeirri trú
að ég sé mjög upplýst kona,
nútímakona (þó ekki eins og sú
sem prýddi forsíðu á ákveðnu
tímariti fyrir nokkru síðan undir
fyrirsögn sem innihélt orðið
hnakkamella...). Mest af öllu hef
ég haldið að ég væri komin með
mig á þó nokkuð hreint. Ég var
búin að ákveða hvað ég myndi
aldrei gera, hvað mig langar að
gera, hvað ég er til í að prófa og
þar fram eftir götunum. Það sem
ég hefði átt að vera búin að fatta
var að sambönd
geta hrært í öllu svona.
Ég var ekkert viss um hvað mig
langaði lengur, af því að allt í einu
langaði mig mest af öllu að vera
í sambandinu mínu. Sömuleiðis
varð það sem ég myndi aldrei gera
og það sem ég væri til í að prófa
mun flóknara. Án þess að ég vildi
viðurkenna það var allt það sem
„/ staöinn fyrir
að reyna að tóna
niður allt þetta
kvenlega í mér til
að sýna fram á að
ég standi jafnfætis
karlmönnum ætla
ég nú að vera
gríðarlega stolt
afþví að vera
einmitt stelpa."
ég var búin að ákveða að Ég væri
að breytast, flækjast, dofna. Ég
vildi ekki kannast við það af því að
þetta, að týna mér í sambandi, var
einmitt einn af þeim hlutum sem
ég ætlaði aldrei nokkurn tímann
að gera.
Girl Pride
Svo ég dreif mig aftur upp á
barborð. Einn af mörgum kostum
þeirra er hæðin; ofan af barborði
er gott og mikið útsýni. Og þó
það hafi verið dimmt þá fann ég
mig aftur.
Ég tel mig nú vera búna að
uppgötva eitt algjört aðalatriði
þegar kemur að leyndardómum
Sjálfs míns: ég er stelpa. Ég er
alveg rosaleg stelpa.
Samkvæmtsamansafnaðri reynslu
minni og vinkvenna minna eru
stelpur gjarnar á að týna sér á
svipaðan hátt og ég í samböndum.
Sem er svo sem allt í lagi - á meðan
maður finnur sig aftur. Þetta er
gamall sannleikur sem ég er að sjá
í nýju Ijósi: ef ég hefði ekki fundið
mig aftur og farið að vera ég - þó
að það henti sambandinu ekki
alltaf vel - þá væri þetta dýrmæta
samband mitt bara blöff. Ef
Ég (með stórum staf) er ekki í
sambandinu er engin ástæða fyrir
mig til að vera í því.
Svo nú ætla ég að taka nýjan
pól í hæðina í femínistaviðleitni
minni. I staðinn fyrir að reyna að
tóna niður allt þetta kvenlega
í mér til að sýna fram á að ég
standi jafnfætis karlmönnum
ætla ég nú að vera gríðarlega
stolt af því að vera einmitt stelpa.
Stelpa sem fellir stundum tár
yfir sérstaklega sorglegu atriði
í Judging Amy, stelpa sem vill
lágmark sjö knús á dag, stelpa
sem finnst súkkulaðikakan á
Argentínu það góð að hún gæti
fórnað klukkutíma af kynlífi
fyrir hana. Stelpa sem týndi sér
í sambandi en fann sig aftur -
ennþá í því. Því það er nefnilega
enginn sem getur ákveðið að allt
þetta sé eitthvað skrýtið. Svona
eru margar, margar stelpur og ég
er stolt yfir að vera ein af þeim.
Nú er bara spurning um að fara
að skipuleggja fjölmenna göngu
niður Laugaveginn (með optional
viðkomu í glingurbúðum): ekki
til að krefjast neins eða benda
á óréttlæti. Bara til þess að vera
skemmtilegarstelpursaman undir
titlinum Girl Pride. Svo ég vitni
í eina af yndislegum vinkonum
mínum: Ég er ekki bara til í það
- ég er sjúk i það.
Sunna Dís Másdóttir
8