Orðlaus - 01.04.2006, Blaðsíða 37

Inngangsorð þessarar greinar um
hljómsveitina Kimono gætu hljómað
einhvernvegin svona: "Hljómsveitin
Kimono hefur í nokkurn tíma verið
talin til efnilegri rokksveita íslands og
ekki að ástæðulausu; með þrotlausri
i/innu og að því er virðist ótæmandi
jelju og ástríðu hafa þeir markað sér
fastan sess í framvarðasveit íslensks
framúrstefnurokks - með eigin hljóm,
útlit og fantalegan drykkjustíl." En þó
framangreint sé allt satt og rétt hæfir
það sennilega ekki inntaki og stíl sveit-
arinnar.
/ið skulum heldur láta greinina hefjast síðla
kvölds laugardaginn 26. mars árið 2005, í Ed-
inborgarhúsinu á Isafirði. Hin árlega tónlist-
arhátíð Aldrei fór ég suður hefur staðið yfir
í nær hálfan sólarhring og á sviði gerðu úr
fiskikörum og spónarplötum stendur m.a.
bláhærður kanadamaður með gleraugu og
rífst við aldraðan skipstjóra. „Hjálmaaaaaa-
ar!" þrumar skipstjórinn með rámri rödd
sem ber þess greinileg merki að hafa ræst
margan syfjaðan hásetann af værum blundi
í áranna rás. „One more song!" æpir sá blá-
hærði á móti. Og rekur putta í loftið. Hvor-
ugur þeirra virðist fús til að láta undan og
um stund er andrúmsloftið rafmagnað. Að
lokum lætur Kanadamaðurinn þó undan
kröfum skipstjórans fyrrverandi og stormar
ásamt félögum sínum í nýbylgjurokksveit-
inni Kimono í smáa baksviðsaðstöðu, hvar
hann þrumar forláta rafgítar sínum í vegg-
inn. Ófá „fuck!" og „shit!" fá að hljóma
meðan loðnir meðlimir Hjálma koma sér fyr-
ir á sviðinu og búa sig undir að syngja sinar
vísur (hamingjusamlega ómeðvitaðir um að
þeirra bíða sömu örlög og Kimono).
Kimonungar virðast taka árás hins aldraða
og sjálfsskipaða sviðsstjóra af mismunandi
taktík, enda um fjóra tiltölulega ólíka ein-
Istaklinga að ræða. Sá bláhærði, söngvarinn
og gítarleikarinn Alex MacNeil, er tiltölu-
lega fljótur að róa sig þegar gitarinn og
veggurinn hafa fengið að kenna á því, bassa-
Ileikarinn Dóri er æstur en yfirvegaður að
hætti íslenskra dyravarða og hinn langi og
mjói gítardútlari Gylfi gengur um flissandi.
frommuleikarinn Kjartan tekur öllu af þeirri
jstöku og stóísku ró sem virðist einkenna
flest sem hann gerir, þar með talið trommu-
sláttinn. "Okkur langaði að klára settið okk-
ar, við komum um langan veg til að spila hér
og höfum aldrei gert það áður. Mér fannst
líka vera góð stemmning í salnum," útskýr-
ir Alex (raunar á móðurmáli sínu, ensku, en
við höfum á þessum síðum þann háttinn á
að þýða orð hans jafnóðum). Hann heldur
|áfram: "Við erum að frumflytja hérna efni
af nýju plötunni okkar, það er heldur nöt-
|urlegt að þurfa að hætta því það er langt
síðan við ákváðum að gefa forsmekkinn á
þessari hátíð."
Efnið sem um ræðir átti eftir að birtast á
plasti það haustið, á breiðskífunni Arctic De-
ath Ship. Sú var af mörgum talin standa upp
úr útgáfu síðasta árs. Fékk fullt hús stjarna
í dagblöðum. Og því má ætla að (sfirðingar
ag gestir þeirra hafi misst af miklu. Baksviðs
Iberst talið þó fljótlega að öðru en vonbrigð-
um sveitarinnar með að fá aðeins rúm til að
flytja tæpan þriðjung lagaskrár kvöldsins og
áður en langt er um liðið má sjá þá sveima
Ium salinn, sötrandi bjóra og blístrandi flókn-
ar stærðfræðimelódíur líkar þeim er heyra
má á heillandi breiðskífum Kimono. Og síð-
ar um kvöldið varð veisla og þeir drukku og
voru með læti og höfðu gaman.
Slæmt steikhús - tæki-
færi til að skína
Um tíu mánuðum síðar erum við stödd á bar
í Soho hverfi Lundúnaborgar, hvar ætlunin
er að ræða lítið eitt um rómaða Berlínarför
þeirra Kimonodrengja, athuga hvað þeir
hafa aðhafst og hvað þeir ætla að aðhafast.
Þangað eru áðurnefndir Gylfi og Alex komn-
ir í fylgd Birgis Arnar Steinarssonar (fyrrum
Mausara og nú Bigital-ara) og nokkurra vina
hans. Rytmapar Kimonos er á leið til fund-
ar við okkur, en þeir litu við á fótboltaleik
og ílengdust þar. Kvöldið áður hafði hljóm-
sveitin leikið sína flóknu tóna fyrir fjölda
Englendinga með að því að sagt er góðum
árangri. (slensku útrásinni eru fá mörk sett.
Alex sýpur öl og segir frá hvernig þeir kom-
ust þangað: "Við flugum hingað í gær og
hittum Bigga á lestarstöðinni. Átum á Garf-
unkels-steikhúsi - það var ekki nógu gott.
En svona allt í lagi. Svo spiluðum við þessa
tónleika og það var mjög fínt [hér skýtur
Birgir Örn inn að hann hafi sjaldan séð sveit-
ina þéttari og frambærilegri: "Þetta voru
frábærir tónleikar."] og héldum svo heim til
Bigga, þar sem við lékum spurningaleik og
höfðum gaman. Þetta var skemmtileg byrj-
un á túr."
,Náðum því sem við
lögðum upp með"
Fleira er rætt. Skiptið sem leið yfir Birgi Örn
á Sigurrósartónleikum í bænum. Og þegar
leið yfir Alex í messu. Úr hverju sígarettu-
pappír er gerður (hrísgrjónum, kemur á
daginn). Og að lokum kemur yfirstandandi
tónleikaferðalag, sem hófst í Reykjavík vik-
una áður, til tals. Sá túr fór fram í febrúar-
mánuði síðastliðnum, en hann teygði anga
sína yfir nokkur þjóðríki og fjölda illa lykt-
andi skemmtistaða. Þar léku Kimono fyrir
alls um þúsund sálir héðan og þaðan úr
heiminum, seldu ófáa diska og sáðu fræjum
að einhverju sem gæti allt eins borið ávöxt
fyrir sveitina í framtíðinni. Þrátt fyrir að það
kunni að hljóma furðulega í eyrum margra
íslendinga, þá er það svona sem flestar
hljómsveitir starfa. Endalaus spilamennska
hér og hvar um heiminn - og aðdáendur
eru veiddir einn af einum, aðdáendur sem
vonandi eiga vini sem þá eru líklegir til að
fjölmenna með þeimá næstatónleikaferða-
lag. Daginn eftir fund okkar í Soho var för
sveitarinnar heitiðtil Leeds, því næst tókvið
þriggja daga ferðalag um (rland, þá var áætl-
að stopp í "heimabæ" sveitarinnar, Berlín
(meira um það seinna) áður en haldið væri
á vit fleiri ævintýra í Þýskalandi, Austurríki,
Sviss og fleiri löndum.
ff;
Við höfum bara einu-
sinni slegist sem
hljómsveit. Það var
fyrir löngu síðan, á
klósettinu á Sirkús.
Það versta við það er
að maður verður að
halda hurðinni lokaðri
með annarri hendinni
meðan maður ber
frá sér með hinni.
ff
Okkur gengur frekar illa að halda okkur
við efnið á umræddri
Lundúnakrá, af ýmsum
ástæðum. Úrverðurnokk-
urskonar spjallfundur,
frekar en formlegt viðtal,
en það er ekki verra enda
gaman að hitta gott fólk
sem hefur eitthvað til
málanna að leggja yfir
veigum. Talið berst m.a.
að Airwaves hátíðarhöld-
unum árlegu og hlutverki
þeirra í íslensku tónlistar-
lífi. Segir Alex: "Ég held
að það séu mistök að líta
á Airwaves sem einhvers-
konar meik-hátíð. Það er
eins og að stunda kynlíf
og leggja alla áherslu á
fullnæginguna, frekar en
það sem á undan kemur.
Ef fólk er að spila tónlist
allt árið og hæpar upp þennan eina dag sem
á að breyta öllu finnst því það hel-aumt og
vandræðalegt ef hann fer ekki að óskum.
Það væru mistök að leggja of mikla áherslu
á hátíðina sem einhverskonar lykil að alþjóð-
legri frægð, þeir sem ná einhverjum árangri
þar á annað borð gera það vegna þeirrar
vinnu sem þeir hafa lagt á sig fram að henni.
Airwaves er fyrst og síðast frábær tónlistar-
hátíð. Og þeir sem á annað borð ná einhverj-
um árangri í kjölfar hennar eru að uppskera
fyrir þá vinnu sem þeir framkvæma allt árið,
ekki þessa einu helgi."
Gylfi tekur undir: "Tilgangurinn með Airwa-
ves er fögnuðurinn. Það ætti frekar að líta
á hana sem e.k. uppskeruhátíð, fögnuð fyr-
ir tónlistarfólk. Þar fær það að spila í góðu
kerfi fyrir stóran og góðan áhorfendahóp
- þetta er tækifæri til að skína fyrir framan
stóran hóp tónlistaráhugafólks; flestir sem
fram koma leggja mikið á sig í þvi skyni."
"Við fórum annan túr í nóvember, skömmu
eftir að við komum til Berlínar. Spiluðum þá
átján tónleika, eignuðumst nokkra þýska
vini og lögðum grunninn
að því sem við erum að
leggja af stað í núna,"
segir Alex. "Það þarf
að huga að ýmsu þegar
maður leggur upp í tón-
leikaferð sem þessa, það
er nauðsynlegt að vera
með kynningarfyrirtæki í
vinnu til þess að afla um-
fjöllunar þar sem spilað
er, verður að vera ákveð-
ið áhugaverður og svo er
nauðsynlegt að vera með
plötu sem þeir vilja skrifa
um. Annars hefur dvölin í
Berlín veriðgóð- við spil-
uðum á fjölda tónleika,
eins og ég sagði, höfum
eignast marga vini og
drukkið mikið. Þetta tón-
leikaferðalag verður end-
irinn á þýska ævintýrinu í bráð - allir ætla
að flytja heim nema ég - og við höfum náð
því fram sem við lögðum upp með; halda
tónleika og gefa út plötu."
Eða hvað?
Færsla á bloggsíðu Alexar gerð skömmu fyr-
ir Soho-fundinn dregur upp nokkuð ólíka
mynd af Berlínarlífi Kimonunga. Þar ritar
hann: "Eftir að Dóri tilkynnti að hann færi
snemma heim virðist sem heimur Kimono
hafi snarstöðvast fyrir alla nema mig. [...]
Persónulega, þá líður mér eins og ég hafi
bundið mig við mastrið á sökkvandi skipi,
neitandi af þvermóðsku að horfast í augu
við að áhöfnin er stungin af á björgunar-
bátnum á öruggu litlu eyjuna sína. Og tók
altt rommið með sér." Söngvarinn er hér
ómyrkur í máli og virðist jafnvel upplifa sig
yfirgefinn af hljómsveitarfélögum sínum. Sá
sem læsi þetta án frekari viðkynningar gæti
jafnvel ályktað sem svo að dagar Kimono
væru í raun taldir. Þó ber að hafa í huga að
bloggsíður ætti frekar að líta sem heimild-
ir um augnablik heldur en stærri sögur og
það staðfestir Alex þegar fundum okkar bar
saman í Reykjavík rúmum mánuði síðar, að
tónleikaferðalaginu loknu: "Nei, það var
alltaf vitað að Beriínarferðin myndi enda;
þar sem hún endaði, þessi bloggfærsla var
meira viðbragð við einhverjum tímabundn-
um pirringi. Ég fer í vont skap eins og aðriri
og þá getur verið gott að skrifa það frá sér,
frekar en að láta pirringinn bitna á þeim
sem standa manni næstir."
Frá Reykjavík hoppum við mánuð aftur í
tímann og erum nú stödd fyrir utan lítinnv
klúbb í Berlín, hvar fjórar fræknar íslenskar
sveitir (Seabear, Borko, Skakkamannage og
Hudson Wayne, nánar tiltekið) hafa lokið
spilamennskuáenneinumútrásartónleikun-i
um. Kimono hefur nú lokið Stóra-Bretlands-[
legg tónleikaferðarinnar og hefur þetta
kvöld í frí áður en haldið er út á veginn aðj;
nýju. Nokkuð er liðið á kvöldið og Alex er
hálf-drukkinn og eilítið þreytulegur (en þói
langt frá því að leggja érar í bát, eins og áttil
eftir að koma í Ijós): "Við þurfum að vakna
í tæka tíð til að sækja sendibílinn sem við
keyrum til Vínar á morgun. Þetta er ansi flók-f
ið dæmi, við þurfum að sækja dótið okkar,|
sem við lánuðum íslensku hljómsveitunum,
hingað í fyrramálið. Þetta verður vonandi:
ekki erfitt, það fer helst eftir því hversu full|
þau verða í kvöld. Og já, við höfum hafti
það mjög gott hérna, takk fyrir að spyrja."
-Engin slagsmál milli hljómsveitarmeðlima?:
"Nei. Við höfum bara einu sinni slegist sem
hljómsveit. Það var fyrir löngu síðan, á kló-l
settinu á Sirkús. Það versta við það er að
maður verður að halda hurðinni lokaðri;
með annarri hendinni meðan maður ber frá
sér með hinni. Það er frekar erfitt. En okkur
kemur öllum mjög vel saman, líkt og hefuf
sannast í vetur. Við Gylfi bjuggum saman í|
einni íbúð og Dóri og Kjartan í annarri, skyn-
samleg og góð tilhögun. Berlín hefur verið|
mjög góð við okkur. Mjög góð, en kannski;
full til alkóhólísk. Það er helst til auðvelt aðí
kaupa bjór á lágu verði hér og því er virki-;
lega nauðsynlegt að vera með einhverskon-i
ar línu hér til þess að lifa sæmilega góðu og
pródúktívu lífi. Ef þú ert ekki með barn eða,
fjölskyldu verður það að vera eitthvað eins’
og föst vinna -atvinnuleysi er rómað hér íj
bæ - eitthvað sem heldur þér gangandi, ein-;
beittum og við efnið. Það er nauðsynlegt að
halda ákveðnum balans. Fannstu Dóra? En
hann farinn heim? Með hverjum...? Einn?I?
Heyrðu, ég þarf að fara, við tölum meiraj
seinna. Sendu mér tölvupóst eða við mæl-i
um okkur mót næst þegar ég er á íslandi."
Skilinn eftir nær dauða en lífi
Og það gerðum við, líkt og áður hefur kom-;
ið fram. Alex var staddur í stuttri heimsókni
á landinu, m.a. til þess að funda með vinnu-
veitendum sínum (hann semur leiðarvísa fyr-i
ir flugfélög) og einnig til að hitta unnustu
sína til fjölda ára, Önnu Katrínu, en henni;
má að öilu leyti þakka komu hans til lands-:
ins á sínum tíma - og þá um leið tilurð hljóm-
sveitarinnar Kimono. f illa lýstri stofu á höf-
uðborgarsvæðinu segir hann mér hvernig
fundum þeirra bar saman:
"Ég bjó é þeim tíma í Aix-en-Provence í
Frakklandi. Skömmu áður en við hittumst
var ég skilinn eftir nær dauða en lífi af