Fréttablaðið - 30.08.2012, Blaðsíða 18

18 30. ágúst 2012 FIMMTUDAGUR
FRÉTTABLAÐIÐ Skaftahlíð 24, 105 Reykjavík SÍMI: 512 5000, ritstjorn@frettabladid.is FRÉTTASTJÓRAR: Arndís Þorgeirsdóttir arndis@frettabladid.is, Kristján Hjálmarsson, kristjan@frettabladid.is og Trausti Hafliðason trausti@frettabladid.is
HELGAREFNI: Sigríður Björg Tómasdóttir, ritstjórnarfulltrúi, sigridur@frettabladid.is MENNING: Bergsteinn Sigurðsson bergsteinn@frettabladid.is DÆGURMÁL: Kjartan Guðmundsson kjartan@frettabladid.is FÓLK OG SÉRBLÖÐ: Elín Albertsdóttir elin@365.is og Vera Einarsdóttir vera@365.is
ÍÞRÓTTIR: Sigurður Elvar Þórólfsson seth@frettabladid.is LJÓSMYNDIR: Pjetur Sigurðsson pjetur@frettabladid.is FRAMLEIÐSLUSTJÓRI: Kolbrún Ingibergsdóttir kolbrun@frettabladid.is
ÚTGÁFUFÉLAG: 365 miðlar ehf. STJÓRNARFORMAÐUR: Ingibjörg S. Pálmadóttir FORSTJÓRI OG ÚTGÁFUSTJÓRI: Ari Edwald
RITSTJÓRI: Ólafur Þ. Stephensen olafur@frettabladid.is AÐSTOÐARRITSTJÓRI: Steinunn Stefánsdóttir steinunn@frettabladid.is
Fréttablaðið kemur út í 90.000 eintökum og er dreift ókeypis á heimili á höfuðborgarsvæðinu og Akureyri. Einnig er hægt að
fá blaðið í völdum verslunum á landsbyggðinni. Fréttablaðið áskilur sér rétt til að birta allt efni blaðsins í stafrænu formi og í
gagnabönkum án endurgjalds. Issn 1670-3871
greinar@frettabladid.is
FRÁ DEGI TIL DAGS
HALLDÓR
V
orið 2009 hefðu alþingiskosningarnar átt að snúast um
nokkur lykilatriði í endurreisn fallins efnahags Íslands.
Þess í stað lagði fyrsta vinstrisinnaða meirihlutastjórnin
upp með stærsta stjórnarsáttmála Íslandssögunnar. Hann
innihélt víðtækar breytingar á mörgum sviðum sam-
félagsins. Því fer fjarri að eining og sátt ríki hjá þjóðinni um þær
breytingar. Á tímum þegar samstaða var nauðsynleg hefur sundr-
ung og tortryggni aukist frekar en hitt. Það er eins og stjórnar-
flokkarnir hafi séð yfirstandandi kjörtímabil sem sitt eina tækifæri
til að ýta í gegn öllum sínum hugðarefnum. Þá skorti sjálfstraust til
að einskorða umboð sitt við mikilvægasta verkefnið sem þeim var
falið, tiltektina. Vegna þessarar aðferðafræði verður líkast til langt
þar til þeim býðst aftur sambærilegt tækifæri.
Þegar Bill Clinton bauð sig
fram gegn, og lagði, George Bush
eldri í bandarísku forsetakosning-
unum árið 1992 var það í krafti
frasans „The economy, stupid“
(ísl. efnahagurinn, bjáni). Þar
vísaði Clinton í það sem skipti
hinn venjulega Bandaríkjamann
mestu máli en áherslur Bush voru
á allt aðra hluti. Það væri vel ef einhver ábyrgur stjórnmálaflokkur
gerði þennan frasa að sínum í kosningunum næsta vor. Staðan hér
er nefnilega þannig að það er búið að slökkva efnahagslegu eldana
sem brennuvargar fyrirhrunsáranna kveiktu. Enn er þó eftir að
byggja nýtt hús í stað þess sem varð logunum að bráð. Mikilvægasta
verkefni stjórnmálanna í dag er að það hús verði byggt á traustum
grunni þar sem langtímahagsmunir heillar þjóðar verða látnir ráða
för. Efnahagurinn þarf að vera aðalmálið.
Við blasir að móta þarf vitræna peningamálastefnu til fram-
búðar. Það þarf að ákveða hvaða gjaldmiðil á að notast við og hvaða
stýritæki eigi að beisla krónuna, verði hún ofan á sem valkostur.
Það þarf að vinna á fjárlagahalla ríkisins og lækka tugmilljarða ár-
legan vaxtakostnað þess með skipulögðum hætti á sem skemmstum
tíma. Það þarf að leysa úr því risavaxna vandamáli að ríkissjóður
er í ábyrgð fyrir þorra 600 milljarða króna tryggingafræðilegrar
skuldar Lífeyrissjóðs starfsmanna ríkisins (LSR). Það þarf að leggja
fram skýra framtíðaráætlun um nýtingu auðlinda og búa til plan
um hvernig við ætlum að bregðast við auknum umsvifum á Norður-
slóðum. Það þarf að leggja fram raunhæfa leið til að afnema gjald-
eyrishöft sem allra, allra fyrst og losa út þá þúsund milljarða króna
sem fastir eru inni í höftunum.
Miðað við þær línur sem pólitíkusar eru að draga í sandinn virðist
þetta ekki verða raunin. Kosningarnar skulu snúast um hvort Íslend-
ingum sé treystandi til að kjósa sjálfir um hvort þeir séu tilbúnir að
ganga í Evrópusambandið eða hvort fámenn yfirstétt eigi að taka þá
ákvörðun fyrir þá. Þær skulu snúast um hvort eðlilegar greiðslur
einkafyrirtækja fyrir aðgang að sameiginlegum auðlindum skuli
vera rukkaðar inn áfram eða ekki. Þær skulu snúast um mismun-
andi útfærslur þess að setja ríkissjóð á höfuðið með almennum
skuldaniðurfærslum, of dýrum spítalaframkvæmdum, gangnagerð
og öðrum gæluverkefnum. Þær skulu snúast um sérhagsmunagæslu
og lýðskrum. Um allt sem skiptir ekki höfuðmáli.
Alþingiskosningar eiga að snúast um aðalatriði:
Efnahagurinn,
bjáni!
Þórður Snær
Júlíusson
thordur@frettabladid.is
SKOÐUN
Það var heldur óskemmtilegt fyrir okkur sem starfað höfum um árabil
við Ingólfstorg að skoða svonefnda verð-
launatillögu að breyttu skipulagi torgsins
og nágrenni þess og sjá að búið er að
þurrka okkur hreinlega út!
Fjölda starfsfólks, eigenda og fjöl-
skyldna er eðlilega brugðið, fólks sem
byggir afkomu sína á þeim veitinga-
rekstri sem starfræktur er við norðan-
vert torgið.
Og spurt er: Hver bað um þetta? Hverj-
um er eiginlega verið að þjóna með þessu
brölti öllu? Alltént ekki þeim sem búa eða
starfa við Ingólfstorg. Svo mikið er víst.
Þeim er einnig spurn, sem lagt hafa
leið sína að Ingólfstorgi í sumar. Sjaldan
– ef nokkru sinni – hefur mannlíf staðið
þar í jafn miklum blóma og eftir að
rekstraraðilar tóku sig saman um að
fóstra torgið, koma þar á fót „Ylströnd
Ingólfs“ með tilheyrandi sólbekkjum,
grasbala, litríkum húsgögnum og við-
burðahaldi.
Risaskjá hefur einnig verið komið
fyrir við torgið þar sem fjöldi hefur
safnast saman og notið afþreyingar dag
eftir dag, viku eftir viku. Verslun og veit-
ingarekstur hefur og verið með albesta
móti.
Fjölmiðlar hafa verið duglegir við að
birta myndir af iðandi mannlífinu á þessu
margumrædda torgi sem einnig var mið-
punktur jólahalds og hátíðarviðburða um
síðustu jól. Mannlífið það sem af er sumri
hefur enda verið með eindæmum líflegt
og myndirnar tala sínu máli.
Rétt er í þessu samhengi að minna
á enska málsháttinn: „If it ain’t broke,
don´t fix it!“ Fiktum ekki í því sem ekki
þarfnast viðgerðar. Óþarfa fikt eykur til
muna hættuna á bilun. Okkar krafa er
einföld: Látum Ingólfstorg í friði!
Hver bað um þetta?
Skipulags-
mál
Sigurður
Garðarsson
rekstraraðili við
Ingólfstorg
Og spurt er: Hver bað
um þetta? Hverjum er
eiginlega verið að þjóna með
þessu brölti öllu? Alltént ekki
þeim sem búa eða starfa við
Ingólfstorg. Svo mikið er víst.
Æfingin skapar
meistarann
Endur-
útgáfan
komin í
verslanir
Hið leiða logatal
„Evrópa logar“ er að verða álíka
hvimleiður frasi og þeir um brim-
skaflana í kjölfar hrunsins. Nú er
það Ögmundur Jónasson innanríkis-
ráðherra sem grípur til hins deiga
stílkorða, sem klisjan er, í grein í
Fréttablaðinu. Þar segir ráðherra
skiljanlegt að skoðanakannanir sýni
andstöðu við ESB-aðild, þar sem
Evrópa logi. „Að sjálfsögðu
á þjóðin rétt á því að vera
spurð hvort hún vilji ganga
inn í eldhafið.“ Og það er
einmitt það sem ríkis-
stjórn Jóhönnu Sig-
urðardóttur, með
Ögmund Jónasson innanborðs, hefur
á stefnuskrá sinni; að spyrja þjóðina
hvort hún vilji ganga í Evrópusam-
bandið, reyndar án alls hins leiða
logatals.
Í höndum þjóðarinnar
Í ljósi kröfunnar um þjóðaratkvæða-
greiðslu um hvort viðræðum eigi
að halda áfram, er kannski ekki
úr vegi að rifja upp hvað stendur
í stjórnarsáttmálanum sjálfum.
„Ákvörðun um aðild
Íslands að Evrópu-
sambandinu verði
í höndum íslensku
þjóðarinnar sem
mun greiða atkvæði um samning í
þjóðaratkvæðagreiðslu að loknum
viðræðum.“
Brot á stjórnarsáttmála?
Þetta er býsna skýrt. Svo skýrt að
allir nema 6 á flokksráðsfundi Vinstri
grænna í maí 2009 samþykktu
þetta sem stefnu stjórnar flokksins.
Ber þeim þá ekki skylda til þess að
fara eftir þessu? Að leyfa þjóðinni
að greiða atkvæði um samning að
loknum viðræðum? Eða er stjórnar-
sáttmálinn bara fljótandi plagg
sem breyta má að vild eftir því
hvernig vindar skoðanakannana
blása? kolbeinn@frettabladid.is