Fréttablaðið - 03.11.2012, Síða 34

3. nóvember 2012 LAUGARDAGUR34
E
inn sólríkan vor morgun
árið 2007 vaknaði ég
snemma, teygði úr
mér í svefnrofunum
og fyrsta hugsunin
sem kom upp í koll-
inn var: Ég verð að fljúga,“ segir
Anita Hafdís Björnsdóttir, for-
fallinn svifvængjafíkill. „Ég vissi
ekkert hvernig ég ætti að fara að
því, en stökk fram úr og gúggl-
aði svifdrekaflug, fann síma-
númer og hringdi um leið. Þeir
bentu mér á að það væri svo lítið
vesen að fara að fljúga á svif-
dreka og spurðu hvort ég þekkti
svifvængjaflug. Ég hafði aldrei
heyrt á það minnst en það hljóm-
aði vel og ég skráði mig á nám-
skeið. Eftir það varð ekki aftur
snúið.“
Flugbakterían heltók Anitu og
tveimur árum seinna sagði hún
upp vinnunni og lagðist í flakk
til að geta flogið sem víðast.
„Við ákváðum tvær vinkonur að
ferðast um allan heiminn í tvö
ár og fljúga. Það plan breyttist
reyndar pínulítið, við höfðum
ekki fjármagn í meira en sex
mánuði en vorum ákveðnar í því
að við hlytum að fá vinnu hér
og þar á leiðinni. Það plan gekk
ekki alveg upp. Okkar leiðir
skildi því eftir sex mánuði en við
héldum báðar áfram að ferðast
og finna okkur vinnu hingað og
þangað, sem þýddi að stoppin á
hverjum stað urðu lengri en við
höfðum planað í upphafi. Það var
allt í lagi og við fengum vinnu
hvor í sínu lagi hjá svifvængja-
fyrirtækjum sem sjá um ferðir
fyrir hópa. Núna er ég búin að
verða mér úti um kennararétt-
indi á svifvængi og vinn við það
í Höfðaborg í Suður-Afríku. Sú
vinna eiginlega bara datt upp í
hendurnar á mér í fyrra vetur en
þá hafði ég hugsað mér að vera
heima yfir veturinn og borga upp
skuldirnar frá ferðalaginu, fá
mér vinnu og vera almennileg. Ég
gat samt alls ekki slegið hendinni
á móti þessu tilboði sem fólst í því
að búa í Suður-Afríku og læra að
fljúga með farþega gegn því að
vinna frítt hjá svifvængjafyrir-
tæki. Þar vann ég í þrjá mánuði
og upp úr því bauðst mér vinna
við farþegaflugið núna í vetur.“
Varstu á einhverjum tíma-
mótum í lífinu þarna 2009? „Nei,
alls ekki. Ég var alveg súpersátt
við líf mitt þá. Fannst
ég svakalega heppin
að hafa rúmlega þrí-
tug loksins fundið
það sem mig langaði
að vinna við. Það var
grafísk hönnun og ég
fór og menntaði mig
í henni, kom heim og
fékk æðislega vinnu
og bara gat ekki verið
lukkulegri. En svo
uppgötvaði ég flugið
og það tók yfir líf mitt,
má segja.“
Hvað er svona æðis-
legt við að fljúga? „Það
er pínulítið erfitt að
útskýra það, en frelsis-
tilfinningin er engu
lík og líka það að vera
algjörlega í núinu. Þú
ert ekkert að fást við
neitt annað á meðan þú
flýgur, bara þú og nátt-
úruöflin, engin vél, og
meiri jarðtengingu hef
ég varla fundið ann-
ars staðar en í loftinu þótt ótrú-
legt megi virðast. Maður sér lífið
frá algjörlega nýju sjónar horni.
Þegar maður flýgur í fyrsta skipti
upplifir maður eigin lega yfir sig,
tekur andköf og hljóðar af ham-
ingju og geðshræringu. Þetta er
algjörlega ný sýn á lífið.“
Er svifvængjasamfélagið á Ís-
landi orðið stórt? „Það er óðum
að stækka. Bara á þessum fimm
árum sem ég hef flogið hefur svif-
vængjafólki fjölgað alveg ótrú-
lega mikið, að minnsta kosti um
helming. Núna eru það í kring-
um hundrað manns á landinu öllu
sem fljúga á svifvængjum, mis-
mikið en allir eitthvað.“
Hvar er skemmtilegast að
fljúga? „Eins frábært og það er
að ferðast og fljúga erlendis, þá
er Ísland alltaf uppáhalds flug-
staðurinn minn. Flugveðrið er
ekki gefins og maður er alltaf sér-
staklega þakklátur þegar maður
kemst í loftið. Hér upplifi ég líka
mesta frelsið. Enda-
laust af fjöllum og
engin tré til að flækja
málin með lendingar-
svæði.“
En nú er f ram
undan nýtt ævintýri
í Tansaníu eftir ára-
mótin, ekki satt? „Jú,
29. janúar legg ég
fótgangandi af stað
með vænginn minn
upp Kilimanjaro í
Tansaníu, hæsta frí-
standandi fjall heims,
tæplega sex þúsund
metrar. Áætlað flug-
tak af toppnum er svo
5. febrúar. Ég verð eini
Íslendingurinn í 200
manna alþjóðlegum
hópi sem mun slá alls
konar heimsmet með
uppátækinu og safna
einni milljón dollara
til góðgerðarmála á
svæðinu. Ég hef hing-
að til ekki verið sér-
staklega mikil fjallgöngumann-
eskja, hef til dæmis aldrei farið
upp Esjuna nema fljúgandi, svo
fram undan eru stífar æfingar og
mikill undirbúningur. En ég er
voðalega veik fyrir ævintýrum
og hafði enga góða ástæðu til að
segja nei þegar mér bauðst að fara
með. Eftir að hafa ferðast frjáls
um heiminn og upplifað alls konar
aðstæður sem annað fólk býr við
finnst mér ómetanlegt að fá þetta
tækifæri til að gefa smá til baka.
Að henda mér fram af hæsta fjalli
Afríku fyrir góð málefni er bara
upplagt.“
Óhljóð og andköf af hamingju
Anita Hafdís Björnsdóttir byrjaði að fljúga á svifvæng fyrir fimm árum, heillaðist gjörsamlega, sagði upp vinnunni og hefur
síðan verið á flugi hér og þar um heiminn. Nú býr hún í Suður-Afríku og flýgur með farþega á svifvængnum sínum. Hún sagði
Friðriku Benónýsdóttur frá fluginu, frelsinu, flakkinu og nýju ævintýri sem er í uppsiglingu.
TIL Í SLAGINN Anita algölluð og tilbúin að
takast á loft.
AFRÍKA Table Mountain í Höfðaborg, Anita er þessi á appelsínugula vængnum fremst.BERFÆTT Á FLUGI YFIR FRANSKRI STRÖND „Þetta er algjörlega ný sýn á lífið.“
FEGURÐ Kvöldsólarflug í Herdísarvík. SJÓNARHORN FUGLSINS Á flugi í Úlfarsfelli séð yfir til Reykjavíkur. MYNDIR/EINKASAFN
STUTTA STUND Á JÖRÐU NIÐRI Anita var á Íslandi í sumar en er nú farin á ný til
Suður-Afríku, þar sem ný ævintýri bíða hennar. FRÉTTABLAÐIÐ/GVA
Ég teygði úr
mér í svefn-
rofunum og
fyrsta hugs-
unin sem
kom upp í
kollinn var:
Ég verð að
fljúga.