Fréttablaðið - 22.12.2012, Qupperneq 54

22. desember 2012 LAUGARDAGUR| HELGIN | 54
Vilhjálmur Hernandez rekur Hnefaleikastöð-ina og Hnefaleikafélag-ið Æsi ásamt unnustu sinni, Sólveigu Gunn-arsdóttur. Vilhjálmur
er mexíkóskur í aðra ættina. Faðir
hans er mexíkóskur og gegndi her-
skyldu hér á landi í skamman tíma
á áttunda áratugnum, og þaðan er
eftirnafnið komið. Hnefaleikar
hafa verið hans helsta áhugamál
frá ungum aldri og er hann sjálf-
lærður í íþróttinni, enda var bann-
að að stunda íþróttina hér á landi
allt til ársins 2002.
„Maður var aðallega í lyfting-
um þegar maður var ungur og
æfði svo hnefaleika þess á milli.
Menn æfðu saman í felum, þó ég
hafi ekki verið mikið í því, því
annars var hætta á að lögregl-
an kæmi og fjarlægði púðana,“
útskýrir Vilhjálmur. Hann hafði
ekki æft íþróttina í nokkurn tíma
þegar sonur hans, þá fjögurra ára
gamall, fór að verða til vandræða á
leikskólanum. Vilhjálmur ákvað að
prófa að leysa vandann með hnefa-
leikum.
„Hann var svolítið skapstór og
ég ákvað að prófa að sjá hvort
boxið gæti hjálpað honum. Ég
hafði nefnilega séð heimildarmynd
um hvernig hnefaleikar nýttust til
að hjálpa bandarískum krökkum
með hegðunarvandamál til að snúa
við blaðinu. Ég leyfði syni mínum
að boxa í púða og „mitsa“, hann
fékk útrás þannig.“
Hnefaleikar kenna aga
Vilhjálmur hefur mikinn áhuga
á að starfa með börnum og ung-
lingum sem af ýmsum ástæðum
hafa lent upp á kant við samfé-
lagið. Hann vinnur nú að því að
þróa verkefni að erlendri fyr-
irmynd í samstarfi við Þórð
Sævars son, íþróttafræðing og
hnefaleikaþjálfara á Akranesi.
„Þetta hefur reynst mjög vel
bæði í Bretlandi og Bandaríkj-
unum og þetta hefur öfug áhrif
við það sem margir mundu ætla.
Í hnefaleikum læra unglingar
aga og sjálfsstjórn og fá um leið
nauðsynlega útrás. Ég hef feng-
ið til mín krakka sem hafa verið
í neyslu og líf þeirra hefur tekið
u-beygju eftir að þeir kynntust
boxinu. Það sama má segja um
krakka sem hafa orðið fyrir ein-
elti. Þeir finna sig kannski ekki í
hópíþróttum eins og fótbolta eða
handbolta og þá hentar boxið vel.
Þó þetta sé einstaklingsíþrótt þá
myndast alltaf mjög góður andi
innan hópsins. Þetta er það sem
ég hef mest gaman af; unglinga-
starfið.“
Unglingastarfið hjá Hnefa-
leikastöðinni er sérlega öflugt og
á sér einnig stað utan æfingatíma
því hóparnir hittast gjarnan og
fara í kvikmyndahús, keilu eða
út að borða. Fáar konur stunda
íþróttina hér á landi en að sögn
Vilhjálms hafa unglingsstúlkur
tekið aðeins við sér undanfarið.
Krakkarnir sem æfa hjá Hnefa-
leikastöðinni koma víða að, mörg
koma úr Breiðholti, önnur úr
Mosfellsbæ, Grafarvogi, Árbæ
og Kópavogi.
Tyson er villidýr
Hnefaleikar eru íþrótt sem gjarn-
an er litin hornauga. Margir
ímynda sér að þeir sem stunda
íþróttina séu húðflúraðir hrottar
sem beiti aðra ofbeldi. Að sögn Vil-
hjálms er þetta mikill misskilning-
ur.
„Hnefaleikar hafa þessa ímynd;
að þetta sé stórhættuleg íþrótt. En
fólk slasast ekki mikið í ólymp-
ískum hnefaleikum og þeir sem
stunda íþróttina eru jafnan ekki
ofbeldisfullir. Bandarísku atvinnu-
mennirnir hafa kannski ýtt undir
þessa ímynd, til dæmis menn á
borð við Tyson, sem er hálfgert
villidýr. Ólympískt box snýr meira
að tækni, hanskarnir eru mýkri og
loturnar eru miklu færri. Loturn-
ar eru ekki nema þrjár hjá okkur
en þær eru tólf mínútur í atvinnu-
mennskunni.“
Í byrjun nóvember fór Hnefa-
leikafélagið Æsir með nítján
keppendur til Gautaborgar í Sví-
þjóð til að taka þátt í ACBC-hnefa-
leikamótinu, sem er annað stærsta
hnefaleikamót í heimi. Hópurinn
kom heim með fern silfurverðlaun
og hlaut Valgerður Guðsteinsdótt-
ir gullverðlaun í sínum þyngdar-
flokki á mótinu. Inntur eftir því
hvað þurfi til að ná árangri í
hnefaleikum segir Vilhjálmur það
vera þrautseigju. Aðrir mikilvæg-
ir eiginleikar eru hraði, úthald og
jafnvægi.
„Það er sagt að það taki fimm ár
að ná góðum tökum á íþróttinni en
það er mjög einstaklingsbundið og
fer eftir bakgrunni hvers og eins.
Sumir verða mjög góðir á aðeins
nokkrum mánuðum, aðrir þurfa
lengri tíma. Það er mikill mis-
skilningur að maður þurfi að vera
massaður til að ná árangri, oft er
erfiðast að kenna þessum mössuð-
ustu því það fara margir mánuðir í
að fá þá til að slaka á og nýta kraft-
inn úr líkamanum og ekki vöðvun-
um. Tæknin byrjar í tánum og nær
alla leið upp í hanskann þannig að
það er mikil ranghugsun að þú
þurfi að vera helmassaður og stór
og sterkur til að ná árangri í boxi.
Þær týpur þola yfirleitt ekki lengi
við og eru búnar á því eftir tuttugu
sekúndur,“ útskýrir hann.
Íþrótt á uppleið
Á Íslandi starfa fimm hnefaleika-
félög og segir Vilhjálmur samstarf
þeirra vera gott. Íþróttin er enn
ung og félögin fá og því fá kepp-
endur ekki mörg tækifæri til að
spreyta sig innan hringsins. Vil-
hjálmur segir íþróttina þó á upp-
leið og að hér megi finna margt
efnilegt hnefaleikafólk.
„Við höfum farið út og keppt á
móti félögum sem eiga sér hundr-
að ára gamla sögu og það er auð-
vitað mikill gæðamunur þar á
milli. Munurinn liggur helst í því
að íslensku boxararnir eyða meiri
tíma í æfingar en þessir erlendu
og eru því oft teknískari í hringn-
um. Þessir erlendu fá aftur á móti
fleiri tækifæri til að keppa og eru
því komnir með mikla reynslu í
hringnum. Gunnar Kolbeinn Krist-
insson æfir hjá okkur og hann var
fyrsti íslenski boxarinn sem keppti
á heimsmeistaramóti í hnefaleik-
um. Hann er á góðri leið með að
verða fyrsti alvöru boxarinn héðan
sem mun standa sig á erlendri
grundu, það er bara tímaspurs-
mál hvenær hann fer að keppa við
þá bestu.“
Byrjar daginn snemma
Vilhjálmur á þrjú börn, dótturina
Amöndu sem verður tvítug í janúar,
soninn Kristófer Aron sem er fimm-
tán ára og loks Natalíu Laufeyju,
tveggja og hálfs árs gamla, sem
hann á með Sólveigu. Sólveig er við-
skiptafræðingur að mennt og með-
eigandi að Hnefaleikastöðinni auk
þess sem hún starfar hjá hönnunar-
fyrirtækinu Scintilla. Það mætti því
kalla Hnefaleikastöðina fjölskyldu-
fyrirtæki. Að sögn Vilhjálms geng-
ur reksturinn vel en vinnudagarnir
geta orðið langir.
„Ég byrja að þjálfa klukkan sex
á morgnana og þjálfa til hálfellefu.
Þá kemur hlé og svo mæti ég aftur
klukkan þrjú og er til níu á kvöldin.
Laugardagarnir eru styttri og svo
reyni ég að eiga frí á sunnudögum,“
segir hann.
Inntur eftir því hvort hann finni
ekki til þreytu eftir svo langan dag
svarar Vilhjálmur neitandi. „Nei,
maður verður ekki þreyttur af að
gera það sem manni þykir gaman.
Love what you do and do what you
love, the rest is easy,“ segir hann að
lokum.
Sara
McMahon
sara@frettabladid.is
Engir hrottar í hnefaleikum
Vilhjálmur Hernandez rekur Hnefaleikastöðina ásamt unnustu sinni, Sólveigu Gunnarsdóttur. Hann segir að lítið sé um slys
í hnefaleikum og að sú neikvæða ímynd sem íþróttin hafi sé helst byggð á misskilningi.
MISSKILIN ÍÞRÓTT Vilhjálmur Hernandez rekur Hnefaleikastöðina. Hann hefur æft íþróttina lengi og segir hnefaleika alls ekki hættulega íþrótt. FRÉTTABLAÐIÐ/GVA