Fréttatíminn - 06.05.2011, Qupperneq 22

I
ngibjörg Dögg byrjaði í blaða-
mennsku fyrir tilviljun þegar
Reynir Traustason réð hana
á tímaritið Mannlíf. „Ég var
ekkert á leiðinni að vinna sem
blaðamaður en þetta er svo skemmti-
legt og ég vildi ekki vera að fást við
neitt annað í dag. Ég er samt ekkert
búin að ákveða að ég ætli að vera blaða-
maður alla tíð en eins og er myndi ég
ekki vilja vera að gera neitt annað.“
Eftir skamma dvöl á Mannlífi fylgdi
Ingibjörg Dögg feðgunum Reyni og
Jóni Trausta á Ísafold. Hún ritstýrði svo
tískutímaritinu Nýju lífi um skeið en
vinnur nú aftur með feðgunum sem rit-
stýra DV saman.
„Það sem mér finnst skemmtilegast
við DV, umfram tímaritin, er að það er
miklu meira inni í umræðunni. Á DV er
auðveldara að skapa einhverja umræðu
um það sem maður er að skrifa. Þótt
ég væri stundum með sterk mál í Nýju
lífi þá fannst mér þau ekki vekja neina
athygli að ráði. Það þurfti miklu meira
til.“
Sökkvir sér ofan í erfiðu málin
Ingibjörg Dögg hlaut Blaðamannaverð-
launin fyrir rannsóknarblaðamennsku
í byrjun þessa árs fyrir „áleitna og
vandaða umfjöllun um kynferðisbrota-
mál og forystu um skrif á þessu sviði,
svo sem um biskupsmálið og önnur
meint kynferðisbrot innan kirkju og
trúfélaga,“ eins og það var orðað í áliti
dómnefndar. Árið 2009 fékk hún Jafn-
réttisviðurkenningu Stígamóta fyrir
skrif í ýmsa fjölmiðla um fjölmargar
hliðar kynbundins ofbeldis.
„Tengdamóðir mín gerir mikið grín
að mér og segir að nauðganir séu mitt
helsta áhugamál. En það er bara ein-
hvern veginn þannig að þegar ég tala
við stelpur sem hafa verið í þessum
aðstæðum, og eftir því sem ég skrifa
meira um þessi mál og kynnist þeim
betur, sé ég alltaf betur hversu mikið
er óunnið í þessum málaflokki. Ég held
að minn drifkraftur í þessu sé að ég
hef séð of mörg dæmi þess að nærsam-
félagið – og jafnvel heilu bæjarfélögin –
taka afstöðu með ofbeldismanni frekar
en konu sem hefur lent í honum. Mér
finnst það frekar galið í nútímasam-
félagi að við skulum ekki vera betur í
stakk búin en þetta til að takast á við
óþægileg mál. Og mér finnst það bara
sorglegt.“
Svartur sauður í flókinni fjölskyldu
Ingibjörg Dögg hefur sjálf mátt reyna
ýmislegt í lífinu sem ekki var neinn
dans á rósum á unglingsárunum, en
eftir á að hyggja efast hún ekki um að
erfið reynsla hennar á skrautlegum
óregluárunum hafi dýpkað lífsskilning
hennar og nýst henni vel í starfi blaða-
mannsins.
„Ég var alltaf svolítið óörugg og lítil
í mér sem krakki og unglingur en sótti
samt mikið í einhverja spennu þannig
að það er ákveðin spennufíkn í mér. Ég
byrjaði að drekka þegar ég var fjórtán
ára og fann mjög fljótlega að ég réð
ekki alveg við það,“ segir Ingibjörg, en
fram undan var fimm ára barningur
áður en hún sneri blaðinu við.
„Þegar ég var lítil var ég harðákveðin
í að byrja aldrei að drekka og aldrei
að gera þetta eða hitt. Ég var samt
alltaf pínu vandræðagemsi og þegar
ég byrjaði svo að drekka var ég í raun
og veru löngu búin að ákveða að þetta
væri eitthvað sem ég ætlaði að byrja að
gera þetta sumar. Og strax eftir prófin
fór ég á fyrsta fylliríið mitt og það var
rosa gaman.“
Þetta sumar flutti Ingibjörg Dögg til
móður sinnar í Neskaupstað. Þar fékk
hún að leika lausum hala undir litlu
eftirliti, ólíkt því sem hún átti að venjast
í föðurhúsum í Reykjavík. „Ég kem frá
heimili þar sem voru rosalega miklar
reglur og mikill agi og ég kom eigin-
lega alveg brjáluð til baka. Þannig séð.
Það var mjög erfitt að koma svona úr
agaleysinu aftur í þetta munstur sem
var á heimilinu.“
Ingibjörg Dögg segist aldrei hafa
kunnað við sig í reglufestunni heima.
„Ég ætla ekki að segja að þetta hafi
ekki verið kærleiksríkt heimili en ég
fann það ekki. Mér fannst ég aldrei
passa almennilega inni á heimilinu. Og
þegar ég kom að austan aftur í bæinn
fór allt mjög fljótlega úr böndunum.
Þetta var mjög erfitt tímabil sem reyndi
mikið á alla fjölskylduna. Það endaði
svo með því að pabbi gaf mér úrslita-
kosti þegar ég var sextán ára og var
búin að ljúka tíunda bekk. Það var eitt-
hvað liðið á það sumar þegar hann gaf
mér val um að hætta að haga mér svona
og umgangast vini mína, finna mér
annan félagsskap og lífsstíl eða þá að
fara. Og ég ákvað að fara.“
Ingibjörg Dögg flutti síðan heim
tveimur árum seinna en sú sambúð
entist ekki lengi og hún var alfarin
að heiman þegar hún var nítján ára.
Hún segir að sér þyki mjög vænt um
fjölskylduna þótt sambúðin hafi ekki
gengið upp. „Ég á flókna fjölskyldu
en var alin upp af föður mínum og þá-
verandi konu hans,“ segir Ingibjörg
Dögg og bætir því við að stjúpa hennar
hafi kennt henni margt gott sem ef til
vill sé grunnurinn að því sem hún er
í dag. „En við erum alveg ofboðslega
ólíkar og höfum mjög ólíka sýn á lífið
og höfum alltaf haft. Systkini mín eru
líka öll mjög ólík mér þannig að ég
upplifði mig alltaf sem svarta sauðinn í
fjölskyldunni. Ég var einhvern veginn
full af vanmætti eða vantrú á sjálfri mér
og fann alveg að ég fúnkeraði ekki í
þessu.“
Keyrði hratt í þrot
Ingibjörg Dögg segir að á þessum
tveimur árum og eftir að hún flutti
aftur heim hafi hún verið fljót að keyra
sig í þrot og að lokum hafi hún fundið
að hún gæti ekki haldið áfram á sömu
braut. „Það gerðist eitthvað innra með
mér sem varð til þess að ég fékk bara
algerlega nóg. Ég bara gat ekki meira.
Og ég hætti. Það var alveg aðdragandi
að því að ég ákvað að hætta en samt
veit ég ekki alveg af hverju ég hætti
akkúrat þarna. Ég held að þetta sé bara
eitthvað innra með manni. Ég held
líka að þótt mér hafi ekki fundist ég
passa inn á þetta heimili, hafi ég samt
lært mörg góð gildi þar og ég held að
sá grunnur hafi haft sitt að segja með
það að ég ákvað að hætta á þessum
tímapunkti.“
Villtu árin tóku sinn toll af fjölskyldu
Ingibjargar og hún segir það hafa tekið
pabba sinn langan tíma að jafna sig á
þessu öllu saman og taka hana aftur í
sátt. „Það tók fjölskylduna alveg nokk-
ur ár að gróa. Eftir á að hyggja er ég
rosalega fegin að hafa rekið mig svona
ung á vegg, því ég neyddist til þess að
horfast í augu við sjálfa mig og allt sem
ég hafði gert og reynt. Um leið varð ég
að gera mín mál upp og það gaf mér
tækifæri til að sleppa tökunum á ýmsu
sem hefði eflaust fylgt mér í gegnum
lífið annars. Ég gat þá valið hverju ég
vildi halda og hverju ég vildi sleppa. Ég
held að ég hafi bara vaxið sem mann-
eskja fyrir vikið.“
Þegar Ingibjörg Dögg flutti að
heiman fyrir fullt og allt, 19 ára gömul,
fór hún að leigja og vinna fyrir sér. Hún
starfaði með Jafningjafræðslunni og
síðar hjá ÍTR og fékkst þar mikið við
unglinga sem glímdu við margvísleg
vandamál.
Stóra ástin birtist óvænt
Þegar Ingibjörg var komin á beinu
brautina skaut stóra ástin í lífi hennar
óvænt upp kollinum þegar hún kynntist
sambýlismanni sínum Darra Johansen.
Þau hittust fyrst þegar hann tók viðtal
við hana vegna forvarnarblaðs sem átti
að gefa út. „Vinkona mín var á staðnum
og sagði strax að þetta væri maðurinn
sem ég ætti eftir að giftast. Hann lét
mig fá nafnspjaldið sitt þar sem hann
var titlaður tengill en hún strikaði t-ið
út og sagði að hann væri minn engill.
Sem hann var. Ég varð rosalega skotin
í honum.“
Í kjölfarið bauð hann henni á stefnu-
mót og eftir tvö slík flutti hann nánast
inn. „Tæpu ári seinna varð ég ólétt, þá
25 ára gömul. Mér fannst ég vera svo
ung móðir og var mjög stressuð á með-
göngunni yfir að ég hefði það ekki í
mér að verða móðir. Ég bjó mig alveg
undir það að fá barnið í fangið og ná
ekki að tengjast því en þá kom pabbi
til skjalanna, stappaði í mig stálinu
og tókst einhvern veginn að róa mig.
Sonur minn reyndist svo vera mitt
hjartagull.“
Óvænt móðurhlutverkið vafðist
síðan ekkert fyrir Ingibjörgu frekar en
blaðamennskan sem hún lenti í fyrir til-
viljun. Synir þeirra Darra eru nú orðnir
tveir og þeir eru hennar hjartagull, og
hún hefur haldið áfram að fjalla um
erfið og viðkvæm mál af kappi þannig
að svarti sauðurinn hefur svo sannar-
lega fundið sinn stað í lífinu.
Þórarinn Þórarinsson
toti@frettatiminn.is
Tengda-
móðir
mín gerir
mikið grín
að mér og
segir að
nauðganir
séu mitt
helsta
áhugamál.
Svartur sauður með spennufíkn
Blaðakonan
Ingibjörg Dögg
Kjartansdóttir
hefur gengið
vasklega fram
á síðum þeirra
blaða sem hún
hefur starfað
á, og ekki síst
beint sjónum
lesenda að
kynbundnu
ofbeldi og
öðrum dekkri
hliðum sam-
félagsins sem
fólk kýs oft
að leiða hjá
sér. Ingibjörg
Dögg byrjaði
ung að drekka
og var erfiður
unglingur. Hún
fékk sér kók í
gleri í miðbæ
Reykjavíkur
með Þórarni
Þórarinssyni og
sagði honum
meðal annars
frá því þegar
hún ákvað,
nítján ára
gömul, að snúa
baki við ruglinu
og hvernig
hún villtist
inn í blaða-
mennskuna.
Ingibjörg Dögg upp-
lifiði sig lengi sem
svartan sauð og innra
með henni tókust á
átakafælin stelpa sem
vildi hafa alla góða
og spennufíkill. Hún
fær nú útrás fyrir
spennuna í erilsömu
starfi blaðamnnsins
en siglir lygnan sjó í
einkalífinu, hamingju-
söm tveggja barna
móðir í ástríku sam-
bandi. Mynd/HARI
22 viðtal Helgin 6.-8. maí 2011