Prentarinn - 01.04.1987, Síða 12

Stefán ðgmundsson:
Minni stofnendanna flutt á 90 ára af-
mælishátíð samtaka bókagerðar-
manna 4. apríl 1987
„Við eigum
brautryðjend-
unum ennþá
stóra skuld
að gjalda
Áke Rosenquist og Stefán Ögmunds-
son.
Kæru gestir, góöir félagar'.
Mér er þaö bæði ánægja og heiður að
hafa fengið tækifæri til að minnast stofn-
enda Hins íslenzka prentarafélags. Þeir
voru mér þó ekki með öllu ókunnir, því
með 7 af 12 stofnendum vann ég og lærði
af þeim sem ungur maður. Mér eru þeir
allir kærir, þótt ólíkir væru um margt.
Eitt var þeim öllum sameiginlegt: það
var samstaðan og eindreginn vilji til þess
að láta félag sitt njóta þess besta sem í
þeim bjó. Starfið í þágu félagsins var jafn
sjálfsagt og vinna, matur og svefn.
Hvergi sjást þess gleggri dæmi en frá
upphafsárum Prentarafélagsins hversu
ríkur þáttur samhjálpin var í hugum
þeirra, sem þar voru að verki.
Með stofnun Prentarafélagsins voru
frumherjarnir að leggja á nýjar brautir og
ókunnar að mestu, til verndar lífi sínu og
sinna. Þeir voru að stíga hættuspor á
þunnum ís, þar sem elfur gamalla for-
dóma og ríkjandi stéttar dunaði undir.
Tíðum mátti heyra hótanir og hrakspár í
svo til hverju spori hinna ungu samtaka.
Samstaðan og gagnkvæmur skilningur
hinna fátæku hlaut þá oft hinar verstu
nafngiftir. Það kom þó ekki í veg fyrir að
prentarar ættu þrek og reisn til þess að
líta jafnan til næsta manns og gæta þess
hvort allt væri með felldu um líðan hans.
Þótt prentarahópurinn, sem stofnaði
Hið íslenzka prentarafélag, væri fá-
mennur var styrkur samhjálparinnar til
staðar. Skortur og sjúkdómar, einkum
berklaveikin, hafði þegar á fyrsta ári
höggvið skarð í hópinn og hélt því áfram
næstu áratugina.
Þótt það tæki sjö ár að fá samningsrétt-
inn viðurkenndan, þarf engan að undra
þótt sjúkratryggingarmálin væru strax á
fyrsta ári félagsins það sem frumherjarn-
ir unnu að. Það var verndun heilsunnar
til viðhalds lengra lífi.
12
PRENTARINN 4.7.'87