Heimilisritið - 01.11.1944, Blaðsíða 14

W 'ÉL ,£
til ómurinn var horfinn, og stóð
þá upp. Brúin var brotin og eyði-
lögð. Hann fann Anselmo þar
sem hann hafði skilið við hann.
Gamli maðurinn lá á jörðinni og
var liðið lík.
Hinir skæruliðamir drifu að.
Jordan sagði harkalega: „An-
selmo er dauður, Hverjir fleiri?“
„Það er enginn tími til að telja
þá dauðu“, sagði Pilar fljótmœlt-
ur og ákveðinn.
Skriðdreki kom fram á gilbarm-
inn hinum megin og skaut. Þau
hlupu til hestanna. Og nú voru
þau skotmark skriðdrekans. Þegar
Robert fór að hlaupa varð hann
allt í einu hræddur, ekki um sig
heldur um stúlkuna. En hún
kallaði til hans, áður en hann sá
hana, og hann beið eftir henni
og sagði: „María.... María....“.
Þau fóru á bak hestunum og
Pablo tók nú við stjórninni því
að hann var kuimugastur. Þau
urðu að ríða gilbrúnina, en þar
lét skriðdrekinn kúlurnar enn
dynja yfir.
„Við verðum að freista að ná
skóginum“, sagði Pablg.
Þau hikuðu og fóru svo eitt og
eitt í einu yfir bersvæðið til skóg-
arins. María beið.
„Við förum saman“, sagði hún.
„Sitt í hvoru lagi“, sagði hann.
„Þú fyrst“.
„Saman, Róbert“, sagði hún.
Hann svaraði ekki. Snögglega
beygði hann sig fram og sló í
hest hennar. Hann tók sprettinn
yfir auða svæðið og þegar hann
12
var næstumi kominn yfir hleypti
Róbert sínum af stað. Hann vissi
að miðað yrði á sig en ekki
Maríu. Hann heyrði að skotið var
sprengjukúlu, hvinurinn færðist
nær og svo virtist jörðin rísa á.
móti honum eins og fálmandi
hönd og hesturinn steyptist um
koll.
HANN FANN ekkert til fyrst.
En þegar hann reyndi að hreyfa
sig fann hann að annar fóturinn
var máttlaus. Hann var rétt hjá
skóginum og þau komu og drógu.
hann inn á milli trjánna. María
beygði sig yfir hann snöktandi.
og hann reyndi að brosa.
„Þetta er bara fótur, lambið'V
sagði hann.
Pilar kraup við aðra hlið hans
og Pablo við hina. Hann heyrði
Maríu gráta. „Taktu eftir“, sagðL
hann við Pablo. „Eg get ekki rið-
ið. Þið verðið að skilja við mig
héma og taka stúlkuna með ykk-
ur. Líklega vill hún verða eftir,
en þið verðið að taka hana með
ykkur. Og þið verðið að skilja.
mig eftir. Eg yrði ykkur bara til
trafala og það yrði til þess að
við létum öll lífið“.
„ÞeHa er sárgrætilegt, Róbert",
sagði Pablo.
„Já“, sagði Róbert. „Jæja, lofðu
mér að tala við stúlkuna fáein
skilnaðarorð“.
Hún kraup hjá honum og leit
í augu hans. Hann þurfti ekkert
að segja. Hún sagði: „Eg ætla
líka að verða eftir“.
HEIMILISRITIÐ