Heimilisritið - 01.11.1944, Blaðsíða 61

Hann leit í augu hennar og
kinkaði kolli.
„Eg ætla að athuga hverju ég
get áorkað. Bíddu héma“.
Hann gekk fram í forstofuna.
Veitingamaðurinn var að þrátta
við Zenu.
„En það er óðs manns æði, frök-
en“, heyrði Martin hann segja.
„Þér verðið að minnsta kosti að
bíða þangað til það styttir upp.
Það er sennilegt að við fréttum þá
hvernig vegurinn er“.
En hún hristi höfuðið.
„Viljið þér sjá um að koma
töskunum mínum út í bíl undir
eins! Eg skal borga yður fyrir
allt það ónæði sem þér hafið haft
af mér“.
Martin gekk til hennar og
greip í handlegg hennar.
„Þú mátt ekki fara“, sagði hann
ákafur. „Okkur Önnu er alveg
sama þótt þú sért hérna“.
Hún hristi höfuðið, og ofurlítið
bros lék unn hinar sterkrauðu var-
ir hennar.
„Ég hugsa að mér stæði ekki á
sama ef einhver — segjum konan
þín — kæmi í gistihúsið þar sem
þú og ég værum að eyða hveiti-
brauðsdögunum okkar, Martin",
sagði hún blíðlega, og losaði var-
lega tak hans á handlegg hennar.
Hann leit út á vatnið, í bjarma
eldinganna. Það var úfið og regn-
ið streymdi niður.
Eftir andartak sat Zena við
stýrið og litli bíllinn öslaði af
stað í myrkrinu, rokinu og rign-
ingunni.
Martin varð var við að Anna
stóð við hlið hans. Hún var á-
hyggjufull á svip.
„Eg vona að ekkert komi fyr-
ir“, muldraði hún.
Hann tók utan um hana.
„Já, en það er ekki okkar sök,
ef illa fer“, sagði hann lágt.
„Komdu, við skulum fara inn að
borða. Eg er sársvangur".
En á meðan þau sátu yfir borð-
um var hann sífellt að líta út að
glugganum. Og þótt hann hefði
sagst vera svangur, hreyfði hann
varla við matnum.
Önnu varð þungt niðri fyrir.
Gat það verið, þrátt fyrir allt, að
Zena væri honum meira virði en
hann vildi viðurkenna, að sá
ástarhugur, sem hann hafði ’oorið
til Zenu, væri enn við líði, jafn-
vel meiri en nokkru sinni fyrr?
SJÖTTI KAPÍTULI
ÞEGAR ÞAU fóru út úr borð-
stofunni, gekk Martin inn til veit-
ingamannsins.
„Veðrið er alltaf jafn vont,
Mack?“
Maðurinn játti því órólegur.
„Eg geri ráð fyrir að vegurinn
sé þegar kominn í kaf“, sagði
hann.
„Því heldurðu það?“ spurði
Martin.
„Póstbíllinn og áætlunarbíl'ann,
sem fara hér um klukkan átta,
I
hafa hvorugir komið, og þeir eru
vanir að fara nákvæmlega eftir á-
ætlun“.
Framh. í næsta hefti.
HEIMILISRITIÐ
59-