Heimilisritið - 01.01.1948, Síða 7

Dagarnir liðu.
Konráð sonur snikkarans hafði
verið burtu og var sjálfur orðinn
snikkari. Hann hafði lært iðn
sína í borginni og hróður hans
ior víða. Hann bjó hinum meg-
in við straumálinn Glimmu og
þangað fór almenningur þegar
hann" vihli fá skrautlega kistu
smíðaða. Dag einn fór Leonarda
þessa sömu leið og Alexander
var sá er reri henni yfir álinn.
Henni dvaldist furðu lengi hjá
unga Konráði og ræddi við hann
bæði um nýja kistu og fjölmargt
annað, enda voru þau kunnug
síðan þau voru börn. Þegar Al-
exander liafði beðið alltof lengi
niðri við bátinn gekk hánn upp
að liúsi snikkarans og gægðist
inn um gluggann. Hann hrökk
jafnskjótt frá glugganum og
þaut inn í húsið með írafári,
hamslaus af bræði.
011 störðu þau hvert á annað.
En tatarinn var eins og gæðing-
ur með flaxandi fax og titrandi
nasir.
Já nú kcm ég, sagði Leonarda
til að hafa hann góðan.
Mennirnir tveir ógu hvorn
amian með augunum og þeir
voru báðir ungir. Alexander
fálmaði að lendum sér eftir
hníínum, en hann yar án hans
og augnaráð hans varð aftur
auðmjúkt. Tatarinn er ósjálf-
bjarga vopnlaus, en með hnífinn
í hendi er hann áræðinn og ó-
fyrirleitinn morðingi.
Þetta var þeirra fyrsti fundur.
Þegar leið fram í \’ikuna kom
Konráð snikkari með kistuna í
hús stórútvegsbóndans. Og liún
var felld og límd af miklum hag-
leik og lásinn var nýr og lista-
smíði. En það kom á daginn að
þegar Leonarda ætlaði að fara
að raða dóti sínu í nýju kistuna
voru allir týndu munirnir konm-
ir til skila. Þeir lágu svo sakleys-
islega þarna í gömlu kistunni að
það var eins og þeir hefðu aldrei
horfið þaðan.
Þetta er líka þitt verk, sagði
hún við tatarann.
Nei, ég er saklaus af því, svar-
aði liann enn og laug víst aftur
þótt það væri þýðingarlaust fyr-
ir hann.
Konráð snikkari staldraði
lengi við á heimili Leonördu og
hún hellti upp á könnuna og
þjónaði honum til borðs. En áð-
ur hafði tatarinn séð sér leik á
borði að segja tví, og hrækja í
könnuna.
Hann sat einnig fyrir snikk-
aranum þegar liann hélt heim-
leiðis.
Mennirnir ógu hvorn annan
með augunum á nýjan leik og
Alexander hafði hníf á sér.
Það er þýðingarlaust, tatari,
sagði Konráð. Hún gaf mér já-
yrði í dag.
HEIMILISRITIÐ
5