Heimilisritið - 01.01.1948, Síða 42

okkur liöndina. Hánn hafði gáfu-
leg augu, sem lýstu af alúð og
góðvild. Við töluðum saman á
annan tíma, og prófessorinn var-
aðist að láta okkur finna, að
hann væri að eyða dýrmætum
tíma í þágu ókunnugra, aðvíf-
andi manna.
Ótrygglyndur æskuvinur.
Þeissu andstætt og ólíkt. var
fundur minn og æskuvinar míns
frá skólaárunum. Eg var á ein-
hverju markmiðslausu flakki um
borgina, er ég rakst af tilviljun
á þessi orð á skifti yfir dyrum:
HEIÍMAN R.
Alnavara. Heildsala.
Gat þetta verið Uernian' — ná-
komnasti vinur minn frá æsku-
áruniim? Hjartað í mér tók kipp.
Bernska mín stóð þegar fvrir
hugskotsaugum mínum. Þegar
ég kom inn í skrifstofuna sá ég,
miðja vega milli bak\'eggs og
dyra í þessum stóra sal, mann-
inn, sem hafði staðið hjarta
mínu næ.st fyrir löngu síðan.
Arin hurfu. Mér hló hugur í
brjósti þegai' ég nálgaðist forn-
vin minn.
Nú stóðum við andspænis
hvor öðrum, og þá var það, að
eitthvað kom mér til að liafa
varúð við. Eg sagði aðeins:
„Afsakið, eruð þér herra Her-
man R.?“
Hann liorfði á mig rannsak-
andi. Hann virtist ekki þekkja
mig. Samt gaf ég ekki upp alla
von og ég spurði aftyr:
„Ef mér skjátlast ekki, herra
R., hef ég þekkt yður fyrir mörg-
um árum. Munið þér ekki eftir
Max Thorek? Herman, ég er
Max“.
liann brosti dauflega. Eg las
út úr augum hans, að ég inætti
fara til skollans fyrir lionum.
Hann staðfesti þetta með spurn-
ingú, sem gaf skýringu á fram-
komu hans:
„Hvernig er ástatt fyrir þér?“
Tllgirnispúkinn, sem alltaf 'er
til Staðar hjá sérhverjum af oss.
lagði nú hald á mig og ég svar-
aði:
„Nú sem stendur er ég í dá-
litlum kröggum“.
Nú hélt liann víst, að ég ætl-
aði að fá lánaða hjá sér peninga,
og svaraði fljótlega:
„Jæja, er það svo. Eg vona að
það lagist. Ég verð að fara. Ég
á svo annríkt. Þú héfðir átt að
vera kyrr í heimalandi þínu. Eg
verð að fara. Já, viltu ekki kolna
aftur seinna“.
Særður og hryggur fór ég
beina leið til dýrustu blómasölu-
búðár í Vín. Eg bað um heríi-
lega stóran og dýran vönd af
fegurstu og dýrustu rósum, sem
40
HEIMILISRITIÐ