Heimilisritið - 01.01.1948, Qupperneq 44

hvorki hann né aðrir læknar á
því ski])i þyrflu að komast í
siima vandann og ég.
Aðgerðin á Tom Cole hefði
getað farið illa. En nú minnist
ég ljóslega annars atviks, þeg-
ar ég var einnig kallaður til að-
stoðar, sem lauk með skoplegu
móti.
Það var komið undir dögun og
hægur, sjórakur vindur barst
inn um sKÍpsgluggann. Það var
barið að dyrum á klefa mínum.
„Nú er skrítið í efni“, stamaði
skipslæknirinn. „Gætuð þér
komið til aðstoðar? Ein hefðar-
konan hefur fengið kýli í nótt“.
„Kýli? í nótt?“ sagði ég og
flýtti mér í fötin. „Hvar?“
„Ég held þér trúið því ekki“,
sagði ungi læknirinn bg roðnaði.
„Það er á tungunni. Þetta er
voðalegt. Hún getur ekki talað.
Eg stend uppi alveg ráðalaus“.
Svo fór hann með mig inn í
eina af veglegustu vistarverum
þessarar fljótandi skrauthallar,
og ég leit á sjúklinginn. Brjóst
frúarinnar gekk upp og niður af
ákafri geðshræringu. Hún var
fögur og tiguleg. En tungan var
svo bólgin, að hún stóð út úr
munninum, og einmitt vegna
þess, hversu fögur konan var og
glæsileg. varð þessi sjón miklu
afkáralegri, hlægilegri og ósam-
ræmilegri en ella.
Eg þekkti þessa tungu. Síðan
við sigldum frá Southampton
hafði hún mannskemmt og sært
alla, sem hún náði til. Hún hafði
notað þessa tungu dvggilega til
að láta bæði þjóna og farþega
kenna á valdi sínu og upphefð.
Og nú hafði hún hlotið makleg
málagjöld.
Það sem ég gerði var ekki sér-
lega hæversklegt. Það hefur
kannske verið ósiðlegt. Eg rak
upp skellilhátur, þar sem ég stóð
í dyrunum. Eg sá þegar í stað, að
konan var ekki í neinni hættu.
Ekki þurfti annað en gefa henni
sprautu og setja henni stólpípu.
Hún fékk adrenalininnspýtingu,
og ristilskolun úr sápuvatni.
Daginn eftir var kýlið horfið og
frúin orðin jafngóð.
Hvað olli þessu? Það var aug-
ljóst. mál. Frúin var mikill
styrjuhrognavinur. Hún hafði
étið yfir sig af þessum gómsæta
rétti.
Þetta sagði ég skipslækninum.
Ég sagði honum ýmislegt um
duttlunga efnaskiptanna, og á-
hrif ýmissa fæðutegunda, allt frá
hinum venjulegu útþotum á
börnum, til hinna verri og erfið-
ari tegunda af ofnæmi. Ég talaði
um þetta af miklum lærdómi,
þaulreyndari þekkingu og ákefð.
Læknirinn hlustaði á mig
kurteislega og sat lengi á sér. En
að lokuin gafst hann upp, setti
hnykk á fallega, jarphærða koll-
42
HEIMILISRITIÐ