Heimilisritið - 01.01.1948, Síða 49

Astleitni prófasturinn
Ein af hinum sígildu sögum úr smásagnasafninu Dekamer-
on, eftir ítalska rithöfundinn Boccaccio. Bindi það, sem þessi
saga er í, mun koma út á íslenzku innan skamms.
Á Fiesole-hæðunum var áður
mikil borg og fögur. Veldi henn-
ar er nú úr sögunni, en samt er
hún enn sérstakt biskupsdæmi. t
þessari borg bjó einu sinni aðal-
borin ekkjufrú, er Vanna hét.
Hús hennar stóð nærri dóm-
kirkjunni, og þar lifði hún kyrr-
látu og tilhaldslausu lífi með
tveim, ungum bræðrum sínum.
Voru þeir báðir mestu heiðurs-
piltar og grandvarir.
Frú Vanna var mjög kirkju-
rækin, enda var ekki langt að
fara. Hún var ung að árum, fög-
ur ásýndum og mesta gæðakona.
Var það því að vonum, að pró-
fasturinn við dómkirkjuna felldi
hug til hennar, — enda var hann
seint og snenuna að tjá henni
ást sína og reyna að fá hana til
fylgilags við sig. Prófastur þessi
var kominn á efri aldur, en ung-
ur í anda, ágengur og montinn.
Hann hafði þær hugmyndir um
sjálfan sig, að hann væri hverj-
HEIMILISRITIÐ
um manni skemmtilegri og
meira aðlaðandi, þó öllum finnd-
ist hann hundleiðinlegri en allt
sem leiðinlegt var, — og frú
Vanna fékk blátt áfram liöfuð-
verk og uppköst, ef hún heyrði
á hann minnst. Ástleitni hans
vísaði hún jafnan á bug með
kænsku og slóttugheitum. Hún
sagði:
— Herra minn. Eg tek mér
til tekna, að þér skuluð elska
mig, og eiginlega ætti ég að elska
yður að endurgjaldi — og ég
geri það líka. Þessa gagnkvæmu
ást ber okkur að varast að
saurga. Þér eruð skriftafaðir
minn og sálusorgari, og fegurð
og virðugleiki éllinnar sækir yð-
ur heim. Eg er aftur á móti
hvorki ung né gömul, og mér
hæfir því hvorki eitt né annað.
Auk þess er ég ekkja, og eins og
þér vitið manna bezt, þá eru
gerðar til okkar mjög strangar
hreinlætiskröfur. — Ekki féllu
47